درآمد اختیاری Discretionary Income

درآمد اختیاری مقدار پولی است که برای خرج کردن، سرمایه‌گذاری یا پس‌انداز پس از پرداخت مالیات و پرداخت مایحتاج شخصی، که شامل غذا، مسکن و پوشاک می‌شود، باقی می‌ماند.

درآمد اختیاری چیست؟

درآمد اختیاری شامل پولی است که برای اقلام لوکس، تعطیلات و کالاها و خدمات غیرضروری خرج می شود. از آنجایی که درآمد اختیاری اولین چیزی است که پس از از دست دادن شغل یا کاهش دستمزد کاهش می یابد، مشاغلی که کالاهای اختیاری می فروشند در طول رکود اقتصادی و رکود بیشترین آسیب را متحمل می شوند.

درآمد اختیاری (Discretionary Income) به مقدار پولی اشاره دارد که پس از پرداخت هزینه‌های ضروری مانند مالیات، اجاره، غذا، و سایر نیازهای اساسی باقی می‌ماند. این درآمد می‌تواند برای هزینه‌های اختیاری مانند تفریحات، سفر، خریدهای غیرضروری و سرمایه‌گذاری استفاده شود.

مثال:

فرض کنید درآمد ماهانه شما 5000 دلار است. پس از پرداخت هزینه‌های ضروری مانند اجاره، غذا، مالیات، و سایر نیازهای اساسی که مجموعاً 4000 دلار می‌شود، 1000 دلار باقی می‌ماند. این 1000 دلار درآمد اختیاری شماست که می‌توانید آن را برای تفریحات، سفر، خریدهای غیرضروری یا سرمایه‌گذاری استفاده کنید.

محاسبه:

درآمد اختیاری=درآمد کل−هزینه‌های ضروری درآمد اختیاری = 5000 − 4000 = 1000 دلار درآمد اختیاری=5000−4000=1000 دلار

کاربردها:

• تفریحات و سفر: استفاده از درآمد اختیاری برای تفریحات و سفرهای تفریحی.
• خریدهای غیرضروری: خرید لباس، لوازم الکترونیکی، و سایر کالاهای غیرضروری.
• سرمایه‌گذاری: استفاده از درآمد اختیاری برای سرمایه‌گذاری در بازارهای مالی یا خرید دارایی‌های سرمایه‌ای.

نکات کلیدی

• درآمد اختیاری پولی است که پس از پرداخت مالیات و کالاها و خدمات ضروری مانند مسکن و غذا توسط شخص باقی می‌ماند.
• اقلام غیر ضروری مانند تعطیلات و کالاهای لوکس معمولاً با وجوه حاصل از درآمد اختیاری پرداخت می شود.
• درآمد قابل تصرف و درآمد اختیاری یکسان نیستند.
• درآمد قابل تصرف خالص درآمد حاصل از دستمزد فرد است و برای پرداخت تمام هزینه ها (اعم از ضروری و غیر ضروری) استفاده می شود.
• درآمد اختیاری توسط اقتصاددانان برای اندازه گیری سلامت اقتصادی استفاده می شود.