[Zohreh Gholami]

انتظار

باز امشب ای ستاره‌ی تابان نیامدی       باز ای سپیده‌ی شب هجران نیامدی

شمعم شکفته بود که خندد به روی تو       افسوس ای شکوفه‌ی خندان نیامدی

زندانی تو بودم و مهتاب من چرا       باز امشب از دریچه‌ی زندان نیامدی

با ما سر چه داشتی ای تیره شب که باز       چون سرگذشت عشق به پایان نیامدی

شعر من از زبان تو خوش صید دل کند       افسوس ای غزال غزل‌خوان نیامدی

گفتم به خوان عشق شدم میزبان ماه       نامهربان من تو که مهمان نیامدی

خوان شکر به خون جگر دست می‌دهد       مهمان من چرا به سر خوان نیامدی

نشناختی فغان دل رهگذر که دوش       ای ماه قصر بر لب ایوان نیامدی

گیتی متاع چون منش آید گران به دست       اما تو هم به دست من ارزان نیامدی

صبرم ندیده‌ای که چه زورق شکسته ایست       ای تخته‌ام سپرده به طوفان نیامدی

در طبع شهریار خزان شد بهار عشق       زیرا تو خرمن گل و ریحان نیامدی

[Zohreh Gholami]

تو بمان و دگران

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران       رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی       تو بمان و دگران وای به حال دگران

رفته چون مه به محاقم که نشانم ندهند       هر چه آفاق بجویند کران تا به کران

میروم تا که به صاحبنظری بازرسم       محرم ما نبود دیده‌ی کوته نظران

دل چون آینه‌ی اهل صفا می‌شکنند       که ز خود بی‌خبرند این ز خدا بیخبران

دل من دار که در زلف شکن در شکنت       یادگاریست ز سر حلقه‌ی شوریده سران

گل این باغ بجز حسرت و داغم نفزود       لاله رویا تو ببخشای به خونین جگران

ره بیداد گران بخت من آموخت ترا       ورنه دانم تو کجا و ره بیداد گران

سهل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن       کاین بود عاقبت کار جهان گذران

شهریارا غم آوارگی و دربدری       شورها در دلم انگیخته چون نوسفران

[Zohreh Gholami]

بارگاه حافظ

شبها به کنج خلوتم آواز می‌دهند       کای خفته گنج خلوتیان باز می‌دهند

گوئی به ارغنون مناجاتیان صبح       از بارگاه حافظم آواز می‌دهند

وصل است رشته‌ی سخنم با جهان راز       زان در سخن نصیبه‌ام از راز می‌دهند

وقتی همای شوق مرا هم فرشتگان       تا آشیان قدس تو پرواز می‌دهند

ساز سماع زهره در آغوش طبع تست       خوش خاکیان که گوش به این ساز می‌دهند

آنجاکه دم زند ز تجلی جمال یار       فرصت به آبگینه‌ی غماز می‌دهند

سازش به هر سری نکند تاج افتخار       آزادگی به سرو سرافراز می‌دهند

ما را رسد مدیحه‌ی حافظ که وصف گل       با بلبلان قافیه پرداز می‌دهند

آنجاکه ریزه‌کاری سبک بدیع تست       ما را به مکتب قلم انداز می‌دهند

دیوان تست؟ یا که پس از کشتگان جنگ       رختی به خانواده‌ی پسر باز می‌دهند

هرگز به ناز سرمه فروشش نیاز نیست       نرگس که از خم ازلش ناز می‌دهند

بار دمه و ستاره در ایوان شهریار       کامشب صلا به حافظ شیراز می‌دهند

[Zohreh Gholami]

غزال و غزل

امشب از دولت می دفع ملالی کردیم       این هم از عمر شبی بود که حالی کردیم

ما کجا و شب میخانه خدایا چه عجب       کز گرفتاری ایام مجالی کردیم

تیر از غمزه‌ی ساقی سپر از جام شراب       با کماندار فلک جنگ وجدالی کردیم

غم به روئین‌تنی جام می انداخت سپر       غم مگو عربده با رستم زالی کردیم

باری از تلخی ایام به شور و مستی       شکوه از شاهد شیرین خط و خالی کردیم

روزه‌ی هجر شکستیم و هلال ابروئی       منظر افروز شب عید وصالی کردیم

بر گل عارض از آن زلف طلایی فامش       یاد پروانه‌ی زرین پر و بالی کردیم

مکتب عشق بماناد و سیه حجره‌ی غم       که در او بود اگر کسب کمالی کردیم

چشم بودیم چو مه شب همه شب تا چون صبح       سینه آئینه‌ی خورشید جمالی کردیم

عشق اگر عمر نه پیوست به زلف ساقی       غالب آنست که خوابی و خیالی کردیم

شهریارا غزلم خوانده غزالی وحشی       بد نشد با غزلی صید غزالی کردیم

[Zohreh Gholami]

وداع جوانی

جوانی حسرتا با من وداع جاودانی کرد       وداع جاودانی حسرتا با من جوانی کرد

بهار زندگانی طی شد و کرد آفت ایام       به من کاری که با سرو و سمن باد خزانی کرد

قضای آسمانی بود مشتاقی و مهجوری       چه تدبیری توانم با قضای آسمانی کرد

شراب ارغوانی چاره‌ی رخسار زردم نیست       بنازم سیلی گردون که چهرم ارغوانی کرد

هنوز از آبشار دیده دامان رشک دریا بود       که ما را سینه‌ی آتشفشان آتشفشانی کرد

چه بود ار باز می‌گشتی به روز من توانائی       که خود دیدی چها با روزگارم ناتوانی کرد

جوانی کردن ای دل شیوه‌ی جانانه بود اما       جوانی هم پی جانان شد و با ما جوانی کرد

جوانی خود مرا تنها امید زندگانی بود       دگر من با چه امیدی توانم زندگانی کرد

جوانان در بهار عمر یاد از شهریار آرید       که عمری در گلستان جوانی نغمه خوانی کرد

[Zohreh Gholami]

در کوچه باغات شمران

دل شبست و به شمران سراغ باغ تو گیرم       گه از زمین و گه از آسمان سراغ تو گیرم

به‌جای آب روان نیستم دریغ که در جوی       به سر بغلطم و در پیش راه باغ تو گیرم

نه لاله‌ام که برویم به طرف باغ تو لیکن       به دل چو لاله بهر نوبهار داغ تو گیرم

به بام قصر بیا و چراغ چهره بیفروز       که راه باغ تو در پرتو چراغ تو گیرم

به انعکاس افق لکه ابر بینم و خواهم       چو زلف بور تو انسی به چشم زاغ تو گیرم

نسیم باغ تو خواهم شدن که شاخه‌ی گل را       ز هر طرف که بچرخی دم دماغ تو گیرم

به جستجوی تو بس سرکشیدم از در و دیوار       سزد که منصب جاسوسی از کلاغ تو گیرم

حریف بزم شراب تو شهریار نباشد       مگر شبی به غلامی بکف ایاغ تو گیرم

[Zohreh Gholami]

حرم قدس

روی در کعبه‌ی این کاخ کبود آمده‌ایم       چون کواکب به طواف و به درود آمده‌ایم

در پناه علم سبز تو با چهره‌ی زرد       به تظلم ز بر چرخ کبود آمده‌ایم

تا که مشکین شود آفاق به انفاس نسیم       سینه‌ها مجمره‌ی عنبر و عود آمده‌ایم

پای این کاخ دل افروز همایون درگاه       چون فلک با سر تعظیم و سجود آمده‌ایم

پای بند سر زلفیم و پی دانه‌ی خال       چون کبوتر ز در و بام فرود آمده‌ایم

شاهدی نیست در آفاق به یک روئی ما       که به دل آینه‌ی غیب و شهود آمده‌ایم

بلبلانیم پر افشانده به گلزار جمال       وز بهار خط سبزت به سرود آمده‌ایم

سرمه‌ی عشق تو دیدیم و ز زهدان عدم       کورکورانه به دنیای وجود آمده‌ایم

شهریارا به طرب باش که از دولت عشق       فارغ از وسوسه‌ی بود و نبود آمده‌ایم

[Zohreh Gholami]

انتحار تدریجی

خجل شدم ز جوانی که زندگانی نیست       به زندگانی من فرصت جوانی نیست

من از دو روزه‌ی هستی به جان شدم بیزار       خدای شکر که این عمر جاودانی نیست

همه بگریه‌ی ابر سیه گشودم چشم       دراین افق که فروغی ز شادمانی نیست

به غصه‌ی بلکه به تدریج انتحار کنم       دریغ و درد که این انتحار آنی نیست

نه من به سیلی خود سرخ میکنم رخ و بس       به بزم ما رخی از باده، ارغوانی نیست

ببین به جلد سگ پاسبان چه گرگانند       به جان خواجه که این شیوه‌ی شبانی نیست

ز بلبل چمن طبع شهریار افسوس       که از خزان گلشن شور نغمه خوانی نیست

[Zohreh Gholami]

حراج عشق

چو بستی در بروی من به کوی صبر رو کردم       چو درمانم نبخشیدی به درد خویش خو کردم

چرا رو در تو آرم من که خود را گم کنم در تو       به خود باز آمدم نقش تو در خود جستجو کردم

خیالت ساده دل تر بود و با ما از تو یک رو تر       من اینها هر دو با آئینه‌ی دل روبرو کردم

فرود آ ای عزیز دل که من از نقش غیر تو       سرای دیده با اشک ندامت شست و شو کردم

صفائی بود دیشب با خیالت خلوت ما را       ولی من باز پنهانی ترا هم آرزو کردم

تو با اغیار پیش چشم من می در سبو کردی       من از بیم شماتت گریه پنهان در گلو کردم

ازین پس شهریارا، ما و از مردم رمیدنها       که من پیوند خاطر با غزالی مشک مو کردم

[Zohreh Gholami]

درس محبت

روشنانی که به تاریکی شب گردانند       شمع در پرده و پروانه‌ی سر گردانند

خود بده درس محبت که ادیبان خرد       همه در مکتب توحید تو شاگردانند

تو به دل هستی و این قوم به گل می‌جویند       تو به جانستی و این جمع جهانگردانند

عاشقانراست قضا هر چه جهانراست بلا       نازم این قوم بلاکش که بلاگردانند

اهل دردی که زبان دل من داند نیست       دردمندم من و یاران همه بی دردانند

بهر نان بر در ارباب نعیم دنیا       مرو ای مرد که این طایفه نامردانند

آتشی هست که سرگرمی اهل دل ازوست       وینهمه بی خبرانند، که خون‌سردانند

چون مس تافته اکسیر فنا یافته‌اند       عاشقان زر وجودند که رو زردانند

شهریارا مفشان گوهر طبع علوی       کاین بهائم نه بهای در و گوهردانند