[Zohreh Gholami]

او بود و او نبود

اشکش چکید و دیگرش آن آبرو نبود       از آب رفته هیچ نشانی به جو نبود

مژگان کشید رشته به سوزن ولی چه سود       دیگر به چاک سینه مجال رفو نبود

دیگر شکسته بود دل و در میان ما       صحبت بجز حکایت سنگ و سبو نبود

او بود در مقابل چشم ترم ولی       آوخ که پیش چشم دلم دیگر او نبود

حیف از نثار گوهر اشک ای عروس بخت       با روی زشت زیور گوهر نکو نبود

ماهی که مهربان نشد از یاد رفتنی است       عطری نماند از گل رنگین که بو نبود

آزادگان به عشق خیانت نمی‌کنند       او را خصال مردم آزاده خو نبود

چون عشق و آرزو به دلم مرد شهریار       جز مردنم به ماتم عشق آرزو نبود

[Zohreh Gholami]

خزان جاودانی

مه من هنوز عشقت دل من فکار دارد       تو یکی بپرس از این غم که به من چه کار دارد

نه بلای جان عاشق شب هجرتست تنها       که وصال هم بلای شب انتظار دارد

تو که از می جوانی همه سرخوشی چه دانی       که شراب ناامیدی چقدر خمار دارد

نه به خود گرفته خسرو پی آهوان ار من       که کمند زلف شیرین هوش شکار دارد

مژه سوزن رفو کن نخ او ز تار مو کن       که هنوز وصله‌ی دل دو سه بخیه کار دارد

دل چون شکسته سازم ز گذشته‌های شیرین       چه ترانه‌های‌ه محزون که به یادگار دارد

غم روزگار گو رو، پی کار خود که ما را       غم یار بی‌خیال غم روزگار دارد

گل آرزوی من بین که خزان جاودانیست       چه غم از خزان آن گل که ز پی بهار دارد

دل چون تنور خواهد سخنان پخته لیکن       نه همه تنور سوز دل شهریار دارد

[Zohreh Gholami]

عیدی عشاق

صبا به شوق در ایوان شهریار آمد       که خیز و سر به در از دخمه کن بهار آمد

ز زلف زرکش خورشید بند سیم سه تار       که پرده‌های شب تیره تار و مار آمد

به شهر چند نشینی شکسته دل برخیز       که باغ و بیشه‌ی شمران شکوفه زار آمد

به سان دختر چادرنشین صحرائی       عروس لاله به دامان کوهسار آمد

فکند زمزمه «گلپونه ئی» به برزن وکو       به بام کلبه پرستوی زرنگار آمد

گشود پیر در خم و باغبان در باغ       شراب و شهد به بازار و گل به بارآمد

دگر به حجره نگنجد دماغ سودائی       که با نسیم سحر بوی زلف یار آمد

بزن صبوحی و برگیر زیر خرقه سه تار       غزل بیار که بلبل به شاخسار آمد

برون خرام به گلگشت لاله‌زار امروز       که لاله‌زار پر از سرو گل‌عذار آمد

به دور جام میم داد دل بده ساقی       چهاکه بر سرم از دور روزگار آمد

به پای ساز صبا شعر شهریار ای ترک       بخوان که عیدی عشاق بی‌قرار آمد

[Zohreh Gholami]

بخفت خفته و دولت بیدار

ماهم آمد به در خانه و در خانه نبودم       خانه گوئی به سرم ریخت چو این قصه شنودم

آن‌که می‌خواست برویم در دولت بگشاید       با که گویم که در خانه به رویش نگشودم

آمد آن دولت بیدار و مرا بخت فروخفت       من که یک عمر شب از دست خیالش نغنودم

آنکه می‌خواست غبار غمم از دل بزداید       آوخ آوخ که غبار رهش از پا نزدودم

یار سود از شرفم سر به ثریا و دریغا       که به پایش سر تعظیم به شکرانه نسودم

ای نسیم سحر آن شمع شبستان طرب را       گو به سر می‌رود از آتش هجران تودودم

جان فروشی مرا بین که به هیچش نخرد کس       این شد ای مایه‌ی امید ز سودای تو سودم

به غزل رام توان کرد غزالان رمیده       شهریارا غزلی هم به سزایش نسرودم

[Zohreh Gholami]

شیدائی

رندم و شهره به شوریدگی و شیدائی       شیوه‌ام چشم چرانی و قدح پیمائی

عاشقم خواهد و رسوای جهانی چکنم       عاشقانند به هم عاشقی و رسوائی

خط دلبند تو بادا که در اطراف رخت       کار هر بوالهوسی نیست قلم فرسائی

نیست بزمی که به بالای تو آراسته نیست       ای برازنده به بالای تو بزم آرائی

شمع ما خود به شبستان وفا سوخت که داد       یاد پروانه پر سوخته بی پروائی

لعل شاهد نشیندیم بدین شیرینی       زلف معشوقه ندیدیم بدین زیبائی

کاش یک روز سر زلف تو در دست افتد       تا ستانم من از او داد شب تنهائی

پیر میخانه که روی تو نماید در جام       از جبین تابدش انوار مبارک رائی

شهریار از هوس قند لبت چون طوطی       شهره شد در همه آفاق به شکرخائی

[Zohreh Gholami]

اشک ندامت

گربه پیرانه سرم بخت جوانی به سر آید       از در آشتیم آن مه بی مهر درآید

آمد از تاب و تبم جان به لب ای کاش که جانان       با دم عیسویم ایندم آخر به سر آید

خوابم آشفت و چنان بود که با شاهد مهتاب       به تماشای من از روزنه‌ی کلبه درآید

دلکش آن چهره، که چون لاله بر افروخته از شرم       بار دیگر به سراغ من خونین جگر آید

سرو من گل بنوازد دل پروانه و بلبل       گر تو هم یادت ازین قمری بی مال و پرآید

شمع لرزان شبانگاهم و جانم به سر دست       تا نسیم سحرم بال و پرافشان ببرآید

رود از دیده چو با یادمنش اشک ندامت       لاله از خاکم و از کالبدم ناله برآید

شهریارا گله از گیسوی یار اینهمه بگذار       کاخر آن قصه به پایان رسد این غصه سرآید

[Zohreh Gholami]

دالان بهشت

شاهد شکفته مخمور چون شمع صبحگاهی       لرزان بسان ماه و لغزان بسان ماهی

آمد ز برف مانده بر طره شانه‌ی عاج       ماه است و هرگزش نیست پروای بی‌کلاهی

افسون چشم آبی در سایه روشن شب       با عشوه موج میزد چون چشمه در سیاهی

زان چشم آهوانه اشکم هنوز حلقه است       کی در نگاه آهوست آن حجب و بی‌گناهی

سروم سر نوازش در پیش و من به حیرت       کز بخت سرکشم چیست این پایه سر به راهی

رفتیم رو به کاخ آمال و آرزوها       آنجا که چرخ بوسد ایوان بارگاهی

دالانی از بهشتم بخشید و دلبخواهم       آری بهشت دیدم دالان دلبخواهی

دردانه‌ام به دامن غلطید و اشکم از شوق       لرزید چون ستاره کز باد صبحگاهی

چون شهد شرم و شوقش میخواستم مکیدن       مهر عقیق لب داد بر عصمتش گواهی

ناگه جمال توحید! وانگه چراغ توفیق       الواح دیده شستند اشباح اشتباهی

افسون عشق باد و انفاس عشقبازان       باقی هر آنچه دیدیم افسانه بود و واهی

عکس جمال وحدت در خود به چشم من بین       آیینه‌ام لطیفست ای جلوه‌ی الهی

مائیم و شهریارا اقلیم عشق آری       مرغان قاف دانند آیین پادشاهی

[Zohreh Gholami]

داغ لاله

بیداد رفت لاله‌ی بر باد رفته را       یا رب خزان چه بود بهار شکفته را

هر لاله‌ای که از دل این خاکدان دمید       نو کرد داغ ماتم یاران رفته را

جز در صفای اشک دلم وا نمی‌شود       باران به دامن است هوای گرفته را

وای ای مه دو هفته چه جای محاق بود       آخر محاق نیست که ماه دو هفته را

برخیز لاله بند گلوبند خود بتاب       آورده‌ام به دیده گهرهای سفته را

ای کاش ناله‌های چو من بلبلی حزین       بیدار کردی آن گل در خاک خفته را

گر سوزد استخوان جوانان شگفت نیست       تب موم سازد آهن و پولاد تفته را

یارب چها به سینه‌ی این خاکدان در است       کس نیست واقف اینهمه راز نهفته را

راه عدم نرفت کس از رهروان خاک       چون رفت خواهی اینهمه راه نرفته را

لب دوخت هر کرا که بدو راز گفت دهر       تا باز نشنود ز کس این راز گفته را

لعلی نسفت کلک در افشان شهریار       در رشته چون کشم در و لعل نسفته را

[Zohreh Gholami]

کاروان بی‌خبر

کاروان آمد و دلخواه به همراهش نیست       با دل این قصه نگویم که به دلخواهش نیست

کاروان آمد و از یوسف من نیست خبر       این چه راهیست که بیرون شدن از چاهش نیست

ماه من نیست در این قافله راهش ندهید       کاروان بار نبند شب اگر ماهش نیست

ما هم از آه دل سوختگان بی‌خبر است       مگر آئینه‌ی شوق و دل آگاهش نیست

تخت سلطان هنر بر افق چشم و دل است       خسرو خاوری این خیمه و خرگاهش نیست

خواهم اندر عقبش رفت و بیاران عزیز       باری این مژده که چاهی بسر راهش نیست

شهریارا عقب قافله‌ی کوی امید       گو کسی رو که چو من طالع گمراهش نیست

[Zohreh Gholami]

گدا پادشاه کن

ای طلعت توخنده به خورشید و ماه کن       زلف تو روز روشن مردم سیاه کن

خال تو آتشی است دل آفتاب سوز       خط تو سایه‌ای است سیه روی ماه کن

یعقوبها ز هجر تو بیت الحزن نشین       ای صد هزار یوسف مصری به چاه کن

نخل قد بلند تو بنیاد سرو کن       ریحان باغ سبز خطت گل گیاه کن

از شانه آشیان دل ما بهم مریز       ای شانه‌ی تو خرمن سنبل تباه کن

پیرخرد که مسله‌آموز حکمت است       در نکته‌ی دهان تو شد اشتباه کن

بهجت گدای حسن تو شد شهریار عشق       ای خاک درگه تو گدا پادشاه کن