[Zohreh Gholami]

ما پوستين ول كرديم، پوستين ما رو ول نمي كنه

سيلابي از كوهستان جاري شده بود و از رودخانه مي گذشت. مرد بي نوائي از آنجا عبور مي كرد، چيزي در آب شناور ديد و فكر كرد خيك يا پوستيني در آب شناور است.

مرد لخت شد و خودش را به آب زد به اين اميدكه آن را بگيرد و با فروشش چيزي براي خود بخرد.

ولي آنچه سيلاب آورده بود نه پوستين بود و نه خيك روغن، بلكه يك خرس زنده بود كه در سيلاب گرفتار شده بود.

خرس دست و پا مي زد تا دستش را به چيزي بند كند. همين كه مرد نزديك شد  و دستش را دراز كرد كه پوستين را بگيرد، خرس براي نجاتش به او چسبيد. مردم ديدند كه مرد نيز همراه سيل پيش ميرود فرياد زدند: اگر نمي تواني پوستين را بياوري ولش كن و برگرد.

 مرد جواب داد: بابا، من پوستين را ول كردم ، پوستين مرا ول نمي كند.

اين مثل هنگامي استفاده مي شود كه فردي به اميد سودي در كاري دخالت كند و در آن گرفتار شود. و اگر كسي به او نصيحت كند كه از خير اين كار بگذر براي دفاع از خود اين مثل را استفاده مي كند.