[Zohreh Gholami]

تشویق و انگیزه در هنر

هر هنرمندی برای پیشرفت در هنرش نیازمند مشوق است. هنرمندان زیادی هستند که یکی از اعضای خانواده مشوق آن ها بوده اند مثلاً پدر خانواده که در جامعه ایرانی و در خانواده ایرانی شخص شماره یک ایجاد تحول به حساب می آید. میزان سواد پدر و مادر در ذهنیت بچه هایی که بعدها احتمال دارد به هنرمندی تبدیل شوند تأثیر چشمگیری دارد. اما همیشه افراد و نزدیکان نیستند که می توانند یک علاقه مند به هنر را ترغیب به یادگیری هنر کنند. یک آهنگساز ایرانی در جایی گفته بود. «بزرگترین مشوقین من در حال حاضر شاگردانم هستند» این جمله هر شنونده ای را وادار به تأمل می کند که چطور احتمال دارد در حالی که معمولاً نزدیکترین آدم ها، مشوق افراد در کارها هستند؛ چگونه شاگردانی که هیچ نسبت خانوادگی با استاد ندارند باعث ایجاد انگیزه در او می شوند.

هنرمندانی که در حوزه های مختلف هنری تدریس می کنند همیشه این حس درونی را دارند که هنرجویانی جذب کنند و بتوانند آنچه که در طول سال ها یاد گرفته اند را به آنها بیاموزند. وقتی این اساتید با علاقه بیش از حد و استعداد بالای شاگردانشان روبه رو می شوند بیشتر به فکر می افتند که شاگرد تربیت کنند. همین مسئله خود عاملی برای تولید کارهای اصیل هنری می شود و اساتید از شاگردانشان به عنوان مشوق یاد می کنند. از طرف دیگر جدای از تولیدات با کیفیت هنری توسط اساتید آنها به این باور می رسند که شاید آن ایده هایی که قبلاً در رؤیاهایشان داشتند حالا می تواند از طریق شاگردان آنها جنبه عینی به خود بگیرد.

آن محیط و عرصه ای که اساتید نتوانسته اند تولیداتشان را در آن زمان به اجرا درآورند حالا هنرجویانشان انجام می دهند و این همان مسئله ای است که می توان گفت بزرگترین مشوقین هر استادی شاگردان موفق و با استعداد وی هستند.   

جعبه متن

منبع: روزنامه ایران