[Zohreh Gholami]

لیفیران: الیاف برگی جدید

گياهان موجود در طبيعت، منشأ الياف سلولزي هستند اما الیاف با خصوصیات مناسب صنعت نساجی، تنها از بخش كوچكي از اين منابع استخراج می شوند. در دهه اخیر، با توجه به مسئله آلایندگی الیاف مصنوعی از قبیل مشکلات محیط زیستی و عدم زیست تخریب پذیر بودن این الیاف، تحقیقات وسیعی در زمینه استخراج الیاف طبیعی گیاهی صورت گرفته است که حاصل این تحقیقات، استخراج الیاف از نارگیل (coir)، ساقه و پوسته ذرت (cornstalk and cornhusk)، ساقه برنج (rice straw)، استبرق (milkweed)، برگ و ساقه سورگوم (sorghum stalk and leaves)، برگ آناناس (pineapple leaves) و غیره بوده که همگی در پتنت ها و مقالات معتبر جهانی ثبت گردیده اند.

در گذشته های دور، صنعت نساجی ایران شاهد کشت گیاه کنف و استخراج الیاف کنفی، رونق بازار کار و اشتغال هزاران نفر در کارخانه های بزرگ شمال کشور بود. اما متأسفانه امروزه تنها گیاه پنبه در برخی از مزارع کشت می شود که آن هم با توجه به شرایط جوی و عدم مراقبت های ویژه در طی رشد و برداشت، از کیفیت چندانی برخوردار نیست. در عین حال، الیاف طبیعی گیاهی نظیر کنف، جوت، کتان و شاهدانه که کاربردهای فراوانی در صنعت پوشاک، فرش و کامپوزیت دارند، از کشورهای دیگر وارد می شوند. الیاف طبیعی گیاهی به نام لیفیران به روش رتینگ متداول (طبیعی و شیمیایی) از گیاه لویی استخراج میگردد. الیاف حاصله دارای خصوصیات کششی و فیزیکی مشابه الیاف جوت و بالاتر از الیاف کنف و  پنبه، جذب آب مشابه الیاف کتان و بیشتر از پنبه، و وزن مخصوص کمتر از الیاف جوت، کتان، کنف و پنبه است.