[Zohreh Gholami]

جایگاه قرآن و اهمیت قرائت

حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در پاسخ به پرسشی درباره جایگاه قرآن و اهمیت قرائت این کتاب آسمانی فرمودند: راه این كه خدا ولى انسان باشد، آن است كه انسان، صالح بشود و تا ‏صالح نگردد تحت ولایت الله نخواهد بود و خدا هم تولى او را نخواهد پذیرفت و بهترین راه صلاح هم اُنس با ‏قرآن است.

متن این سوال و پاسخ را که پایگاه خبری حوزه آن را منتشر نموده است به شرح زیر می‌باشد:

سوال: آیا تلاوت قرآن در صورتى كه انسان معناى آیات را نفهمد اثر و فایده‌اى دارد؟
پاسخ معظم له : اگر اهمیت و فضیلت تلاوت قرآن براى ما روشن شود و بدانیم كه قرآن تكلم و سخن گفتن خداوند با ما ‏است و با طهارت باطن و اُنس با قرآن لذت تلاوت را بچشیم، هیچ گاه حاضر نمى‌شویم بین خود و قرآن ‏فاصله بیندازیم و هرگز از فیض عظیم آن، حداقل با تلاوت پنجاه آیه در شبانه‌روز، محروم نمى‌گردیم.‏

خداى سبحان رسول الله (صلّى‌الله‌علیه‌وآله) را مستقیماً تحت ولایت خود معرفى كرده، مى‌فرماید: «إنّ ‏ولیى الله الّذى نزّل الكتاب و هو یتولّى الصّالحین»⁽¹⁾ این آیه كریمه حاوى چند مطلب است: اول آن ‏كه مى‌فرماید خدا ولى رسول الله است «ان ولیى الله» دوم آن كه همان خدایى ولى رسول الله است كه ‏قرآن را نازل فرموده «الّذى نزل الكتاب» و سوم آن كه خداوند متولّى صالحین است «و هو یتولّى الصالحین».

با توجه به این سه نكته مى‌فهمیم راه این كه خدا ولى انسان باشد، آن است كه انسان، صالح بشود و تا ‏صالح نگردد تحت ولایت الله نخواهد بود و خدا هم تولى او را نخواهد پذیرفت و بهترین راه صلاح هم اُنس با ‏قرآن است.

این جمله كه مى‌فرماید ولى رسول الله (صلّى‌الله‌علیه‌وآله)، خدایى است كه قرآن را نازل كرده از ‏باب تعلیق حكم بر وصف مى‌باشد كه مشعر به علیت است؛ یعنى اگر كسى به قرآن عمل كند صالح ‏مى‌شود و اگر خداوند بخواهد ولى كسى بشود، از راه قرآن، ولایت و تدبیر او را اعمال مى‌كند.‏ به همین دلیل مى‌فرماید: «فاقرءوا ما تیسّر من القرآن»⁽²⁾ آن مقدارى كه براى شما میسّر است ‏قرآن تلاوت كنید و با این كتاب الهى مأنوس باشید. حتّى اگر معناى بعضى از آیات و سور براى شما روشن ‏نشد، نگویید خواندن بدون ادراك چه اثرى دارد. چون قرآن، كلام آدمى نیست كه اگر كسى معنایش را نداند ‏خواندنش بى‌ثمر باشد؛ بلكه نورى الهى است كه خواندن آن به تنهایى عبادت است گرچه به معنایش ‏آگاهى نداشته باشد.‏
‏

پانویس:
(1) سوره اعراف، آیه 196.‏
‏(2) سوره مزّمل، آیه 20.‏