[Zohreh Gholami]

Ghazal 407

The green fields of fate were fully grown
While the new moon's sickle hung in the west.
I remembered the crops I had sown
It was now time for my harvest.

I said O fate, when will you awake?
The sun is up, it is now dawn-break.
Said, you have made many a mistake,
Yet keep hope and faith within your breast.

If like the Christ, this world you depart
With integrity and with a pure heart,
Your brightness will give a new start
To the sun, even shinning at its crest.

Don't seek your guidance in the skies
It is deceitful, though it seems wise.
It helped many kings majestically rise
Then brought them down at its own behest.

Though many jewels and rings of gold,
Necks and ears of many elegantly hold;
All the good times will one day fold.
With a clear mind listen, and a beating chest.

Don't sell the harvest that you reap
In the market of love, for so cheap;
For the moon, a nickel you keep,
And for the stars a dime at best.

From evil eyes may you be freed;
Fate rode the sun and moon's steed.
Hypocrites ruin their own creed and nest
Hafiz leaves without his dervish's vest

مزرع سـبز فلـک دیدم و داس مـه نو
یادم از کشته خویش آمد و هـنـگام درو
گفتـم ای بخت بخفتیدی و خورشید دمید
گـفـت با این همه از سابقه نومید مشو
گر روی پاک و مجرد چو مسیحا به فلـک
از چراغ تو بـه خورشید رسد صد پرتو
تـکیه بر اختر شب دزد مکـن کاین عیار
تاج کاووس بـبرد و کـمر کیخـسرو
گوشوار زر و لعل ار چـه گران دارد گوش
دور خوبی گذران است نصیحت بـشـنو
چشم بد دور ز خال تو که در عرصه حسن
بیدقی راند که برد از مـه و خورشید گرو
آسمان گو مفروش این عظمت کاندر عشق
خرمن مه به جوی خوشه پروین به دو جو
آتش زهد و ریا خرمن دین خواهد سوخت
حافـظ این خرقـه پشمینـه بینداز و برو

[Zohreh Gholami]

Ghazal 415

Tell me of my friend, my messenger of the Right
Tell the nightingale of the flower's condition & plight.
In the gathering of lovers, we are trusted, fear not
With trusted friends, speak of friendship's delight.
My head was agitated such with her fragrant hair
For God's sake, why the fire in my head thus ignite?
To those who say the dust of friend's home is vile
Say, speak of this while examining my eye-sight.
And to the ones who forbid the tavern and wine
Say, in my Master's presence speak not of your spite
And if anyone else, in your presence speaks
Tell them to pause for your prayerful respite.
Though I am a sinner, judge me not by my sins
You be the King & I, the mendicant, contrite.
To this poor man tell the tale of generous ones
With this beggar speak only of kingly might.
I sacrifice my life in the trap of your hair
O morning breeze speak of the stranger in the night.
The tale of the Knower, the Wise, nourishes the soul
Ask secrets of Him, and with your stories excite.
If to His feast, Hafiz, they would invite
Drink wine & throw away every deceitful rite

ای پیک راسـتان خـبر یار ما بـگو
احوال گـل بـه بلبل دستان سرا بـگو
ما مـحرمان خـلوت انسیم غم مـخور
با یار آشـنا سـخـن آشـنا بـگو
برهـم چو می‌زد آن سر زلفین مشکـبار
با ما سر چه داشـت ز بـهر خدا بـگو
هر کس که گفت خاک در دوست توتیاست
گو این سخن معاینه در چشـم ما بـگو
آن کـس کـه منع ما ز خرابات می‌کـند
گو در حـضور پیر مـن این ماجرا بـگو
گر دیگرت بر آن در دولـت گذر بود
بـعد از ادای خدمـت و عرض دعا بـگو
هر چـند ما بدیم تو ما را بدان مـگیر
شاهانـه ماجرای گـناه گدا بـگو
بر این فـقیر نامه آن محتشـم بـخوان
با این گدا حـکایت آن پادشا بـگو
جان‌ها ز دام زلف چو بر خاک می‌فـشاند
بر آن غریب ما چه گذشت ای صـبا بـگو
جان پرور اسـت قصه ارباب مـعرفـت
رمزی برو بـپرس حدیثی بیا بـگو
حافـظ گرت به مجلس او راه می‌دهـند
می نوش و ترک زرق ز بـهر خدا بـگو

[Zohreh Gholami]

Ghazal 417

Forever joy is my prize
With the wine of desire
Thankfully God gratifies
What I wish or require

O unpredictable fate
Embrace me like your mate
Sometimes golden cup and plate
Sometimes wine acquire

Drunk and insane is my game
It is my name and my fame
Unwise Elders will blame
And the Leaders for hire

From the recluse and devout
Loudly I repent and shout
The works of the pious doubt
"God forbid!" is my choir

O soul what can I say
Of pain of being away?
My eyes tearfully play
And my soul is on fire

To doubters it will not show
Such pain, who'll ever know?
The spruce will long to grow
Your face the moon inspire

Longing for your lips
Has Hafiz in its grips
Forget the night-school's tips
And prayers of morning crier

عیشم مدام است از لعل دلخواه
کارم بـه کام است الحمدلـلـه
ای بخت سرکش تنگش به بر کش
گـه جام زر کش گه لعل دلخواه
ما را به رندی افـسانـه کردند
پیران جاهـل شیخان گـمراه
از دسـت زاهد کردیم توبـه
و از فـعـل عابد استغفرالـلـه
جانا چـه گویم شرح فراقـت
چشـمی و صد نم جانی و صد آه
کافر مبیناد این غم که دیده‌سـت
از قامتـت سرو از عارضـت ماه
شوق لـبـت برد از یاد حافـظ
درس شـبانـه ورد سـحرگاه

[Zohreh Gholami]

Ghazal 418

If arrows fly
Down from the sky
We submit and lie
Looking up, on high

Virtue, goodness, piety
We know in variety
Yet it's impropriety
To ask our fate why

The elders we knew
Are only a few
Wine is overdue
Else silently sigh

I am the mad lover
In flower fields I hover
Repent & my sins uncover
God forbid I lie

Your kindness and care
With me did not share
Mirror hid its glare
Now I sigh & cry

Patiently forbear
The life that is there
I wish to declare
For union I die

Hafiz don't complain
For union try
Put up with the pain
Whenever it comes by

گر تیغ بارد در کوی آن ماه
گردن نـهادیم الحکـم لـلـه
آیین تـقوا ما نیز دانیم
لیکـن چه چاره با بخت گمراه
ما شیخ و واعظ کمتر شناسیم
یا جام باده یا قـصـه کوتاه
من رند و عاشق در موسم گل
آن گاه توبـه استغفرالـلـه
مـهر تو عکسی بر ما نیفکند
آیینـه رویا آه از دلـت آه
الـصـبر مر و الـعـمر فان
یا لیت شعری حـتام الـقاه
حافظ چه نالی گر وصل خواهی
خون بایدت خورد در گاه و بی‌گاه

[Zohreh Gholami]

Ghazal 419

Than eternal life, union is better
O God, give me that, which is better.
Cut me with a sword, and I said no word,
From foe keeping friend's secret is better.
In this path to die enslaved to the Lord
Than all the world, that Soul is better.
Ask healer of my painful discord
Will this invalid ever get better?
In shade of the spruce, the rose that was floored
Than ruby red blood, its dust is better.
O pious ones, with heavens I'm bored
Than paradise, this garden is better.
O heart, always, in His alley beg and hoard
He, who commands eternity is better.
O youth, with the advice of the old be in accord
Than youthful luck, old wisdom is better.
No eye has seen a gem that soared
That of the pearl of my ear is better.
Though from "Zendeh Rood" elixir of life poured
Than Isfahan, Our Shiraz is better.
Though friend's words sweetness stored
Than those words, Hafiz's is better

وصال او ز عـمر جاودان بـه
خداوندا مرا آن ده کـه آن بـه
بـه شمـشیرم زد و با کس نگفتم
کـه راز دوست از دشمن نهان بـه
بـه داغ بـندگی مردن بر این در
بـه جان او که از ملک جـهان بـه
خدا را از طـبیب مـن بـپرسید
کـه آخر کی شود این ناتوان بـه
گـلی کان پایمال سرو ما گشـت
بود خاکـش ز خون ارغوان بـه
بـه خـلدم دعوت ای زاهد مـفرما
کـه این سیب زنخ زان بوستان بـه
دلا دایم گدای کوی او باش
بـه حکـم آن که دولت جاودان به
جوانا سر مـتاب از پـند پیران
کـه رای پیر از بـخـت جوان بـه
شبی می‌گفت چشم کس ندیده‌ست
ز مروارید گوشـم در جـهان بـه
اگر چـه زنده رود آب حیات اسـت
ولی شیراز ما از اصـفـهان بـه
سـخـن اندر دهان دوست شـکر
ولیکـن گفـتـه حافـظ از آن به

[Zohreh Gholami]

Ghazal 420

Suddenly you rent the veil, what does it mean?
Left home, drunk with ale, what does it mean?
Locks in hand, the morning breeze, rivals obey
Serving all others to such detail, what does it mean?
King of the Good, mendicants to you pray,
Made your throne into a jail, what does it mean?
At first, in my hands, your locks you lay,
Later on, you make me frail, what does it mean?
Your loins talk in riddles and your words secrets say;
Cut me in the middle, to what avail? What does it mean?
You lure us with Love, and like pawns, you play
Each piece you play, you fail, what does it mean?
O Hafiz, if your lover into your heart finds her way
Familiar is your trail, and your tale, what does it mean

ناگـهان پرده برانداختـه‌ای یعنی چـه
مسـت از خانه برون تاخته‌ای یعنی چه
زلـف در دست صبا گوش به فرمان رقیب
این چنین با همه درساخته‌ای یعنی چه
شاه خوبانی و مـنـظور گدایان شده‌ای
قدر این مرتبه نشناخته‌ای یعـنی چـه
نـه سر زلف خود اول تو به دستم دادی
بازم از پای درانداختـه‌ای یعـنی چـه
سخنـت رمز دهان گفت و کمر سر میان
و از میان تیغ به ما آخته‌ای یعـنی چـه
هر کس از مهره مهر تو به نقشی مشغول
عاقـبـت با همه کج باخته‌ای یعنی چه
حافـظا در دل تنـگـت چو فرود آمد یار
خانـه از غیر نپرداخته‌ای یعـنی چـه

[Zohreh Gholami]

Ghazal 424

Don't separate from me, thou dearer than my eyes
Solace to my soul, calmer of my heart's cries.
Lovers cannot reach the hem of His shirt
Their shirt of patience, with shreds dignifies.
Let not your fate and lot, mishaps for you devise
In ravishing the hearts, you win the highest prize.
O preacher of creed, you forbid me this love
I forgive your errs, you have not seen the Wise.
Why would the Beloved, Hafiz criticize
Exceeding the bound, ardently denies

از مـن جدا مشو کـه توام نور دیده‌ای
آرام جان و مونـس قـلـب رمیده‌ای
از دامـن تو دسـت ندارند عاشـقان
پیراهـن صـبوری ایشان دریده‌ای
از چشم بخت خویش مبادت گزند از آنک
در دلـبری بـه غایت خوبی رسیده‌ای
منعم مکن ز عشق وی ای مفتی زمان
مـعذور دارمـت کـه تو او را ندیده‌ای
آن سرزنش که کرد تو را دوست حافظا
بیش از گلیم خویش مگر پا کشیده‌ای

[Zohreh Gholami]

Ghazal 428

Early morning, drunk from the night before
Wine in hand, asked the harpist to play more.
For my mind's journey, sent forth supplies of wine
From Existence City, sent him to explore.
Beautiful wine-seller gave me a sip of wine
I was safe from trickster Fate's horror and gore.
The wine-bearer to me said, with arched brows,
O target, arrows of reproach on you pour
You won't gird your waist with such binding belt
If you see that it is yourself who becomes sore.
Go and lay this trap of yours for another bird
Phoenix, at great heights will fly and soar.
Yet bind, belt, and trap are from Kingly grace
To adore itself and show endless amour.
Friend and player and bearer are all He
Water and clay to this path are but the door.
Give wine and let our ship happily sail
Upon this endless ocean without a shore.
Hafiz, our existence is a metaphor
This dreamy tale we tour and implore

سـحرگاهان کـه مخـمور شبانه
گرفـتـم باده با چنگ و چغانـه
نـهادم عقـل را ره توشه از می
ز شـهر هسـتیش کردم روانـه
نـگار می فروشم عـشوه‌ای داد
کـه ایمـن گشتـم از مکر زمانه
ز ساقی کـمان ابرو شـنیدم
کـه ای تیر ملامت را نـشانـه
نـبـندی زان میان طرفی کمروار
اگر خود را بـبینی در میانـه
برو این دام بر مرغی دگر نـه
کـه عـنـقا را بلند است آشیانه
که بندد طرف وصل از حسن شاهی
کـه با خود عشق بازد جاودانـه
ندیم و مطرب و ساقی همه اوست
خیال آب و گـل در ره بـهانـه
بده کـشـتی می تا خوش برانیم
از این دریای ناپیداکرانـه
وجود ما مـعـماییسـت حافـظ
که تحقیقش فسون است و فسانه

[Zohreh Gholami]

Ghazal 432

I am drunk with Love, bearer, bring me some wine
This feast without a full jug, will run down and decline.
Describing that beauty, neither seems right and nor fair,
Musicians play on, and wine-bearer bring me wine.
My stature is now curved, and your rivals from now on
Won't tempt me through this door, with no other will align.
In my longings for Thy face, I, and hopeful desires,
In hope of union, I, fancy, and dream combine.
Intoxicated with those eyes, where do I find my cup?
Lovesick with vision of those lips, of answers there's no sign.
Hafiz, in search of the good, why put your heart on the line?
How can you quench one's thirst, through a mirage that may shine

مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی
پر کن قدح که بی می مجلس ندارد آبی
وصف رخ چو ماهش در پرده راست ناید
مـطرب بزن نوایی ساقی بده شرابی
شد حلقه قامت من تا بعد از این رقیبت
زین در دگر نراند ما را بـه هیچ بابی
در انـتـظار رویت ما و امیدواری
در عشوه وصالـت ما و خیال و خوابی
مخمور آن دو چشمم آیا کجاست جامی
بیمار آن دو لعلـم آخر کـم از جوابی
حافظ چه می‌نهی دل تو در خیال خوبان
کی تشنه سیر گردد از لمعـه سرابی

[Zohreh Gholami]

Ghazal 449

O thou, who considers separation of lovers fair
Keep lovers away from your side with your glare
I am thirsty in my desert, lead me to clear waters
With the hope of God's mercy, this path of yours you forbear.
You stole my heart, dissolved my soul, but
Better than you have treated me, of the others take care.
When my foes drink their wine from my cup
I cannot accept it, if fair you declare.
Listen fly; Phoenix's flight-path is not your air
You ruin your own name, and us you tire and wear.
Through your own deeds, you are now poor & bare
From complaints & your cries, I beg you, us spare.
Even kings, through their service fill their chair
Hope for nothing, if you will not do your share

ای کـه مهـجوری عـشاق روا می‌داری
عاشـقان را ز بر خویش جدا می‌داری
تـشـنـه بادیه را هـم به زلالی دریاب
بـه امیدی که در این ره به خدا می‌داری
دل بـبردی و بحل کردمت ای جان لیکـن
بـه از این دار نگاهش کـه مرا می‌داری
ساغر ما کـه حریفان دگر می‌نوشـند
ما تحـمـل نـکـنیم ار تو روا می‌داری
ای مگس حضرت سیمرغ نه جولانگه توست
عرض خود می‌بری و زحمـت ما می‌داری
تو به تقصیر خود افتادی از این در مـحروم
از کـه می‌نالی و فریاد چرا می‌داری
حافـظ از پادشهان پایه به خدمت طلبـند
سـعی نابرده چـه امید عـطا می‌داری