[sara ghayori]

   
کوتاه اما عمیق همچون اقیانوس       
   
   
   
   
   
فقر گرسنگی نیست، عریانی هم نیست. فقر، چیزی را نداشتن است. ولی آن چیز پول نیست، طلا و غذا نیست. فقر همان گرد و خاکی است که بر کتاب های فروش نرفته یک کتابفروشی می نشیند. فقر، کتیبه سه هزار ساله ای است که روی آن یادگاری نوشته اند. فقر پوست موزی است که از پنجره یک اتومبیل به خیابان انداخته می شود. فقر همه جا سرمی کشد. فقر شب را بی غذا سرکردن نیست. فقر روز را بی اندیشه سرکردن است.
به عاشقان بگویید خودساخته شوند، نه خودباخته و عاشق کمال معشوق شوند، نه جمالش. که جمال به مویی بند است و کمال به خداوند.
درد من حصار برکه نیست. درد من زیستن با ماهیانی است که فکر دریا به ذهن شان خطور نکرده است.
صبورانه در انتظار زمان بمان! هر چیز در زمان خودش رخ می دهد. باغبان حتی اگر باغش را غرق آب هم کند درختان خارج از فصل خود میوه نمی دهند.
مهربانی زبانی است که برای کور دیدنی، برای کر شنیدنی و برای لال گفتنی است.
آنان که به زین اسب خود می نازند، در وقت مسابقه چرا می بازند؟ دنیا که شبیه کوچه بن بست است، با نعل شکسته به کجا می تازند؟
کسی باش که عمری با تو بودن، یه لحظه و لحظه ای بی تو بودن، یه عمر باشه.
تمام مزرعه را مترسک ها خوردند؛ بیچاره کلاغ ها که زیر بار تهمت سیاه شدند.
بارخدایا؛ از کوی تو بیرون نرود پای خیالم، نکند فرق به حالم، چه برانی چه بخوانی چه به اوجم برسانی چه به خاکم بکشانی، نه من آنم که برنجم، نه تو آنی که برانی.
امروز برایت اینگونه دعا کردم؛ «خدایا، بجز خودت به دیگری واگذارش نکن، تویی پروردگار او، پس قرار ده بی نیازی در نفس اش، یقین در دلش، اخلاص در کردارش، روشنی در دیده اش، بصیرت در قلبش و روزی پربرکت در زندگی اش،آمین».
فرصت پرواز بلندی است ولی قصه این است که چه مقدار کبوتر باشی.
خدایت یار تا آندم که از هستی نشان باشد، دعایت می کنم سهم ات همیشه آسمان باشد.
درد یک پنجره را پنجره ها می فهمند، معنی کور شدن را گره ها می فهمند، سخت بالا بروی ساده بیایی پایین، قصه تلخ مرا سرسره ها می فهمند، یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن، چشم ها بیشتر از حنجره ها می فهمند.