[Zohreh Gholami]

سلام
کلیه غزلیات سيدمحمد حسين بهجت تبريزى (شهریار) در این بخش تقدیم علاقه مندان می گردد.

[Zohreh Gholami]

مناجات

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را       که به ماسوا فکندی همه سایه‌ی هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین       به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند       چو علی گرفته باشد سر چشمه‌ی بقا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ       به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو ای گدای مسکین در خانه‌ی علی زن       که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من       چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا

بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب       که علم کند به عالم شهدای کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان       چو علی که میتواند که بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت       متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت       که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت       چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان       که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم       که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی       به پیام آشنائی بنوازد آشنا را»

ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب       غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا

[Zohreh Gholami]

چه میکشم!

در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم       عاشق نمی‌شوی که ببینی چه می‌کشم

با عقل آب عشق به یک جو نمی‌رود       بیچاره من که ساخته از آب و آتشم

دیشب سرم به بالش ناز وصال و باز       صبحست و سیل اشک به خون شسته بالشم

پروانه را شکایتی از جور شمع نیست       عمریست در هوای تو میسوزم و خوشم

خلقم به روی زرد بخندند و باک نیست       شاهد شو ای شرار محبت که بی‌غشم

باور مکن که طعنه‌ی طوفان روزگار       جز در هوای زلف تو دارد مشوشم

سروی شدم به دولت آزادگی که سر       با کس فرو نیاورد این طبع سرکشم

دارم چو شمع سر غمش بر سر زبان       لب میگزد چو غنچه‌ی خندان که خامشم

هر شب چو ماهتاب به بالین من بتاب       ای آفتاب دلکش و ماه پری‌وشم

لب بر لبم بنه بنوازش دمی چونی       تا بشنوی نوای غزلهای دلکشم

ساز صبا به ناله شبی گفت شهریار       این کار تست من همه جور تو می‌کشم

[Zohreh Gholami]

جلوه جانانه

شمعی فروخت چهره که پروانه‌ی تو بود       عقلی درید پرده که دیوانه‌ی تو بود

خم فلک که چون مه و مهرش پیاله‌هاست       خود جرعه نوش گردش پیمانه‌ی تو بود

پیرخرد که منع جوانان کند ز می       تابود خود سبو کش میخانه‌ی تو بود

خوان نعیم و خرمن انبوه نه سپهر       ته سفره خوار ریزش انبانه‌ی تو بود

تا چشم جان ز غیر تو بستیم پای دل       هر جا گذشت جلوه‌ی جانانه‌ی تو بود

دوشم که راه خواب زد افسون چشم تو       مرغان باغ را به لب افسانه‌ی تو بود

هدهد گرفت رشته‌ی صحبت به دلکشی       بازش سخن ز زلف تو و شانه‌ی تو بود

برخاست مرغ همتم از تنگنای خاک       کورا هوای دام تو و دانه‌ی تو بود

بیگانه شد بغیر تو هر آشنای راز       هر چند آشنا همه بیگانه‌ی تو بود

همسایه گفت کز سر شب دوش شهریار       تا بانک صبح ناله‌ی مستانه‌ی تو بود

[Zohreh Gholami]

به مرغان چمن

خراب از باد پائیز خمارانگیز تهرانم       خمار آن بهار شوخ و شهر آشوب شمرانم

خدایا خاطرات سرکش یک عمر شیدایی       گرفته در دماغی خسته چون خوابی پریشانم

خیال رفتگان شب تا سحر در جانم آویزد       خدایا این شب‌آویزان چه می‌خواهند از جانم

پریشان یادگاریهای بر بادند و می‌پیچند       به گلزار خزان عمر چون رگبار بارانم

خزان هم با سرود برگ ریزان عالمی دارد       چه جای من که از سردی و خاموشی ز مستانم

سه تار مطرب شوقم گسسته سیم جانسوزم       شبان وادی عشقم شکسته نای نالانم

نه جامی کو دمد در آتش افسرده جان من       نه دودی کو برآید از سر شوریده سامانم

شکفته شمع دمسازم چنان خاموش شد کز وی       به اشک توبه خوش کردم که می‌بارد به دامانم

گره شد در گلویم ناله جای سیم هم خالی       که من واخواندن این پنجه‌ی پیچیده نتوانم

کجا یار و دیاری ماند از بی مهری ایام       که تا آهی برد سوز و گداز من به یارانم

سرود آبشار دلکش پس قلعه‌ام در گوش       شب پائیز تبریز است در باغ گلستانم

گروه کودکان سرگشته‌ی چرخ و فلک بازی       من از بازی این چرخ فلک سر در گریبانم

به مغزم جعبه‌ی شهر فرنگ عمر بی‌حاصل       به چرخ افتاده و گوئی در آفاقست جولانم

چه دریایی چه طوفانی که من در پیچ و تاب آن       به زورقهای صاحب کشته‌ی سرگشته می‌مانم

ازین شورم که امشب زد به سر آشفته و سنگین       چه می‌گویم نمی‌فهمم چه می‌خواهم نمی‌دانم

به اشک من گل و گلزار شعر فارسی خندان       من شوریده بخت از چشم گریان ابر نیسانم

کجا تا گویدم برچین و تا کی گویدم برخیز       به خوان اشک چشم و خون دل عمریست مهمانم

فلک گو با من این نامردی و نامردمی بس کن       که من سلطان عشق و شهریار شعر ایرانم

[Zohreh Gholami]

زکوة زندگی

شب همه بی تو کار من شکوه به ماه کردنست       روز ستاره تا سحر تیره به آه کردنست

متن خبر که یک قلم بی‌تو سیاه شد جهان       حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردنست

چون تو نه در مقابلی عکس تو پیش رونهیم       اینهم از آب و آینه خواهش ماه کردنست

نو گل نازنین من تا تو نگاه می‌کنی       لطف بهار عارفان در تو نگاه کردنست

ماه عباد تست و من با لب روزه دار ازین       قول و غزل نوشتنم بیم گناه کردنست

لیک چراغ ذوق هم این همه کشته داشتن       چشمه به گل گرفتن و ماه به چاه کردنست

غفلت کائنات را جنبش سایه‌ها همه       سجده به کاخ کبریا خواه نخواه کردنست

از غم خود بپرس کو با دل ما چه می‌کند       این هم اگر چه شکوه‌ی شحنه به شاه کردنست

عهد تو (سایه) و (صبا) گو بشکن که راه من       رو به حریم کعبه‌ی «لطف آله» کردنست

گاه به گاه پرسشی کن که زکوة زندگی       پرسش حال دوستان گاه به گاه کردنست

بوسه‌ی تو به کام من کوه نورد تشنه را       کوزه‌ی آب زندگی توشه راه کردنست

خود برسان به شهریار ایکه درین محیط غم       بی‌تو نفس کشیدنم عمر تباه کردنست

[Zohreh Gholami]

روزه شکن

تا دهن بسته‌ام از نوش لبان میبرم آزار       من اگر روزه بگیرم رطب آید سر بازار

تا بهار است دری از قفس من نگشاید       وقتی این در بگشاید که گلی نیست به گلزار

هرگز این دور گل و لاله نمی‌خواستم از بخت       که حریفان همه زار از من و من از همه بیزار

هر دم از سینه‌ی این خاک دلی زار بنالد       که گلی بودم و بازیچه‌ی گلچین دل آزار

گل بجوشید و گلابش همه خیس عرق شرم       که به یک خنده‌ی طفلانه چه بود آنهمه آزار

چشم نرگس نگرانست ولی داغ شقایق       چشم خونین شفق بیند و ابر مه آزار

ابر از آن بر سر گلهای چمن‌زار بگرید       که خزان بیند و آشفتن گلهای چمن‌زار

شهریارست و همین شیوه‌ی شیدایی بلبل       بگذارید بگرید بهوای گل خود زار

[Zohreh Gholami]

افسانه‌ی روزگار

قمار عاشقان بردی ندارد از نداران پرس       کس از دور فلک دستی نبرد از بدبیاران پرس

جوانی‌ها رجزخوانی و پیریها پشیمانی است       شب بدمستی و صبح خمار از میگساران پرس

قراری نیست در دور زمانه بی‌قراران بین       سر یاری ندارد روزگار از داغ یاران پرس

تو ای چشمان به خوابی سرد و سنگین مبتلا کرده       شبیخون خیالت هم شب از شب زنده داران پرس

تو کز چشم و دل مردم گریزانی چه میدانی       حدیث اشک و آه من برو از باد و باران پرس

عروس بخت یکشب تا سحر با کس نخوابیده       عروسی در جهان افسانه بود از سوگواران پرس

جهان ویران کند گر خود بنای تخت جمشید است       برو تاریخ این دیر کهن از یادگاران پرس

به هر زادن فلک آوازه‌ی مرگی دهد با ما       خزان لاله و نسرین هم از باد بهاران پرس

سلامت آنسوی قافست و آزادی در آن وادی       نشان منزل سیمرغ از شاهین شکاران پرس

به چشم مدعی جانان جمال خویش ننماید       چراغ از اهل خلوت گیر و راز از رازداران پرس

گدای فقر را همت نداند تاخت تا شیراز       به تبریز آی و از نزدیک حال شهریاران پرس

[Zohreh Gholami]

طوطی قناد

الا ای نوگل رعنا که رشک شاخ شمشادی       نگارین نخل موزونی همایون سرو آزادی

به صید خاطرم هر لحظه صیادی کمین گیرد       کمان ابرو ترا صیدم که در صیادی استادی

چه شورانگیز پیکرها نگارد کلک مشکینت       الا ای خسرو شیرین که خود بی‌تیشه فرهادی

قلم شیرین و خط شیرین سخن شیرین و لب شیرین       خدا را ای شکر پاره، مگر طوطی قنادی

من از شیرینی شور و نوا بیداد خواهم کرد       چنان کز شیوه‌ی شوخی و شیدایی تو بیدادی

تو خود شعری و چون سحر و پری افسانه را مانی       به افسون کدامین شعر در دام من افتادی

گر از یادم رود عالم تو از یادم نخواهی رفت       به شرط آن که گه‌گاهی تو هم از من کنی یادی

خوشا غلطیدن و چون اشک در پای تو افتادن       اگر روزی به رحمت بر سر خاک من استادی

جوانی ای بهار عمر ای رویای سحرآمیز       تو هم هر دولتی بودی چو گل بازیچه‌ی بادی

به پای چشمه‌ی طبع لطیفی شهریار آخر       نگارین سایه‌ای هم دیدی و داد سخن دادی

[Zohreh Gholami]

شاعر افسانه

نیما غم دل گو که غریبانه بگرییم       سر پیش هم آریم و دو دیوانه بگرییم

من از دل این غار و تو از قله‌ی آن قاف       از دل بهم افتیم و به جانانه بگرییم

دودیست در این خانه که کوریم ز دیدن       چشمی به کف آریم و به این خانه بگرییم

آخر نه چراغیم که خندیم به ایوان       شمعیم که در گوشه‌ی کاشانه بگرییم

من نیز چو تو شاعر افسانه‌ی خویشم       بازآ به هم ای شاعر افسانه بگرییم

از جوش و خروش خم وخمخانه خبر نیست       با جوش و خروش خم و خمخانه بگرییم

با وحشت دیوانه بخندیم و نهانی       در فاجعه‌ی حکمت فرزانه بگرییم

با چشم صدف خیز که بر گردن ایام       خرمهره ببینیم و به دردانه بگرییم

بلبل که نبودیم بخوانیم به گلزار       جغدی شده شبگیر به ویرانه بگرییم

پروانه نبودیم در این مشعله، باری       شمعی شده در ماتم پروانه بگرییم

بیگانه کند در غم ما خنده، ولی ما       با چشم خودی در غم بیگانه بگرییم

بگذار به هذیان تو طفلانه بگرییم       ما هم به تب طفل طبیبانه بگرییم