IEEE Standards on LANs & MANs
urba
«شبکه دانشگاهی» (Campus Area Network) که در بعضی برگردانها به آن شبکه پردیس نیز گفتهاند یک «شبکه رایانهای» است که از اتصال چند «شبکه محلی» (LAN) که همه آنها محدود به یک ناحیه جغرافیایی هستند ساخته میشود، مانند محوطه یک دانشگاه، یک مجموعه صنعتی یا یک پایگاه نظامی. میتوان آن را به عنوان یکی از انواع «شبکههای کلانشهری» (MAN) به حساب آورد که عموماً محدود به ناحیهای کوچکتر از اندازه معمول یک شبکه کلانشهری است.
در حالتی که در فضای یک دانشگاه شبکهای از نوع شبکه دانشگاهی داشته باشیم، شبکه مورد نظر محتملا ساختمانهای دانشکدههای مختلف شامل بخشهای آکادمیک، کتابخانه دانشگاه و ساختمان محل اقامت دانشجویان را به یکدیگر متصل میکند. شبکه دانشگاهی بزرگتر از یک «شبکه محلی» ولی کوچکتر از یک «شبکه گسترده» (WAN) است.
شبکه شخصی (به انگلیسی: Personal Area Network)، یک شبکه رایانهای است که برای ارتباطات میان وسایل رایانهای که اطراف یک فرد میباشند (مانند تلفنها و رایانههای جیبی (PDA) که به آن دستیار دیجیتالی شخصی نیز میگویند) بکار میرود. این که این وسایل ممکن است متعلق به آن فرد باشند یا خیر جای بحث خود را دارد. برد یک شبکه شخصی عموماً چند متر بیشتر نیست. موارد مصرف شبکههای خصوصی میتواند جهت ارتباطات وسایل شخصی چند نفر به یکدیگر و یا برقراری اتصال این وسایل به شبکهای در سطح بالاتر و شبکه اینترنت باشد.
ارتباطات شبکههای شخصی ممکن است به صورت سیمی به گذرگاههای رایانه مانند USB و FireWire برقرار شود. همچنین با بهرهگیری از فناوریهایی مانند IrDA، بلوتوث و UWB میتوان شبکههای شخصی را به صورت بیسیم ساخت.
محتویات
-1بلوتوث (Bluetooth)
2- دیگر فناوریها
3- منبع
بلوتوث (Bluetooth)شبکه خصوصی مبتنی بر فناوری «بلوتوث» که همچنین
«پیکونت» (Piconet) نیز نامیده میشود از ۸ وسیله فعال تشکیل میشود که بین آنها رابطه کارخواه-کارساز (Client-Server) برقرار است (تا ۲۵۵ وسیله میتوانند در حالت پارک شده در این شبکه شرکت داشته باشند). اولین وسیله
«بلوتوث» در شبکه پیکونت نقش کارساز را بر عهده میگیرد و دیگر وسایل همه کارخواههایی هستند که با خدمتگذار ارتباط برقرار میکنند. برد یک شبکه پیکونت عموماً حدود چند ده متر است، اگرچه با استفاده ازتقویت کنندههای مخصوص به حدود ۱۰۰ متر نیز میرسد.
نوآوریهای اخیر در
«آنتن»های
«بلوتوث» به این وسایل اجازه داده است تا از بردی که در ابتدا برای آن طراحی شده است بسیار فراتر قدم بگذارند. در همایش دوازدهم DEF CON (همایش سالانه
«هکر»ها که در
«لاسوگاس» برگزار میشود)، گروهی از هکرها که با عنوان Flexilis شناخته میشوند، توانستند دو وسیله
«بلوتوث» را که حدود نیم مایل (۸۰۰ متر) از یکدیگر دور بودند با موفقیت به هم متصل کنند. آنها از آنتنی مجهز به یک
«نوساننما» (Scope) و یک «آنتن یاگی» (Yagi) استفاده کردند که همه آنها به قنداق یک تفنگ متصل شده بود. کابلی آنتن را به کارت
«بلوتوث» در رایانه متصل میکرد. بعدها آنتن را
«تیرانداز آبی» نامیدند.
دیگر فناوریها یک فناوری دیگر شبکههای شخصی با عنوان Skinplex اطلاعات را با استفاده از ناحیه خازنی اطراف پوست انسان منتقل میکند. وسایلی که از این فناوری استفاده میکنند در فاصله ۱ متری اطراف بدن انسان میتواند شناسایی شوند و با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. این فناوری قبلا برای کنترل دسترسی به قفل درها و برای جلوگیری از متراکم شدن سقف ماشینهای سقف تاشو استفاده شده است.
جعبه متن
Intrabody Signalling by Tom Zimmerman and Neil Gershenfeld
Archived version with working downloads
ZigbeeMania Resource site for LR-PAN networks, focusing on Zigbee and 802.15.4
SeV, Examples of popular PAN clothing.
ASPAN - Next Generation Personal Area Networks
smartnfc.com - Intra Body Communication and Personal Area Networks
«شبکه محلی» (Local Area Network) یک «شبکه رایانهای» است که محدوده جغرافیایی کوچکی مانند یک خانه، یک دفتر کار یا گروهی از ساختمانها را پوشش میدهد. در مقایسه با «شبکههای گسترده» (WAN) از مشخصات تعریفشده شبکههای محلی میتوان به سرعت (نرخ انتقال) بسیار بالاتر آنها، محدوده جغرافیایی کوچکتر و عدم نیاز به «خطوط استیجاری» مخابراتی اشاره کرد.
دو فناوری «اترنت» (Ethernet) روی کابل «جفت به هم تابیده بدون محافظ» (UTP) و «وایفای» (Wi-Fi) رایجترین فناوریهایی هستند که امروزه استفاده میشوند، با این حال فناوریهای «آرکنت» (ARCNET) و «توکن رینگ» (Token Ring) و بسیاری روشهای دیگر در گذشته مورد استفاده بودهاند.
محتویات
1 -تاریخچه
2 -جنبههای فنی
3 -منبع
تاریخچهدر روزهای قبل از ظهور
«رایانههای شخصی» (PC) ممکن بود که یک محل فقط یک «رایانه مرکزی» داشته باشد که کاربران بهوسیله
«پایانه»ها از طریق کابلکشی ساده و کمسرعتی به آن دسترسی داشتند. شبکههایی مانند SNA متعلق به شرکت «آیبیام» (IBM) جهت ارتباط پایانهها یا دیگر رایانههای مرکزی در محلهای دوردست از طریق «خطوط استیجاری» بکارگرفته شدند، از این رو این ارتباطات
«شبکههای گسترده» (WAN) بودند.
اولین شبکه محلی در دهه 1970 ساخته شد و به منظور ارتباطات پرسرعت بین چند رایانه بزرگ در یک محل بکار گرفته شد. از میان بسیاری سیستمهای رقیب که در این دوران ساخته شدند،
«اترنت» و
«آرکنت» مشهورترینها هستند.
توسعه و ازدیاد رایانههای شخصی که با
«سیستمعاملهای» CP/M و DOS کار می کردند این حقیقت را با خود به همراه آوردند که خیلی زود هر مکان به تنهایی پر از دهها و صدها رایانه گردد. اولین انگیزه برای شبکهکردن این محلها عموماً به اشتراک گذاشتن فضای
«دیسک» و
«چاپگرهای لیزری» بود، که هر دو در آن زمان بسیار گران بودند. برای چندین سال این ایده بسیار مورد توجه و علاقه بود، طوری که از سال 1983 به بعد، متخصصان صنعت رایانه مرتبا اظهار میداشتند که سال بعدی سال شبکه محلی است.
در واقع زیاد شدن تنوع
«لایه فیزیکی» و
«قرارداد»های شبکه ناسازگار، و چندگانگی در تعیین بهترین روش به اشتراک گذاشتن منابع، به ایده فوق صدمه زد. به تبع هر فروشنده کارت شبکه، کابل شبکه، قرارداد و سیستمعامل شبکه خودش را عرضه می کرد. با ظهور سیستمعامل Netware محصول شرکت
«ناول» (Novel) راه حلی پدید آمد، به این ترتیب که این سیستمعامل 40 نوع کابل و کارت شبکه رقیب را پشتیبانی میکرد و علاوه بر آن از دیگر سیستمعاملهای رقیب بسیار حرفهایتر بود. سیستمعامل Netware از همان آغاز پیدایش شبکههای محلی رایانههای شخصی در سال 1983 تا اواسط دهه 1990 براین بازار حکمرانی می کرد، تا آنکه شرکت
«مایکروسافت» سیستمعامل Windows NT Advanced Server و Windows for Workgroups را عرضه کرد.
از رقبای سیستمعامل Netware فقط VINES ساخت شرکت
«بانیان» (Banyan) از نظر قدرت فنی با آن قابل مقایسه بود، ولی شرکت Banyan هرگز بنیان استواری پیدا نکرد. شرکتهای «مایکروسافت» و «تریکام» (3COM) با یکدیگر همکاری کردند تا یک سیستمعامل شبکه ساده بسازند که حاصل آن شد اساس سیستمعاملهای 3+Share محصول
«تریکام»، LAN Manager محصول «مایکروسافت» و سرور لن محصول شرکت
«آیبیام» که هیچ کدام ازین سیستمعاملها موفقیت قابل ملاحضهای به دست نیاوردند.
در همین دوران
«ایستگاههای کاری» (Workstation) (رایانههای) مبتنی بر سیستمعامل
«یونیکس» (Unix) از فروشندگانی مانند شرکتهای
«سان مایکروسیستمز» (Sun Microsystems)،
«هیولت پکارد» (Hewlett Packard)،
«سیلیکن گرافیکز» (Silicon Graphics)،
«اینترگراف» (Intergraph)،
«نکست» (NeXT) و
«آپلو» (Apollo) از شبکهسازی مبتنی بر قرارداد TCP/IP استفاده میکردند. اگرچه اعضای این گروه از شرکتهای تجاری که به تولید چنین محصولی میپرداختند کمتر شدهاند، ولی ادامه یافتن توسعه فناوری در این زمینه، بر روی
«اینترنت» و همچنین دو سیستمعامل
«لینوکس» (Linux) و Mac OS X محصول شرکت
«اپل» (Apple) تأثیر گذاشت و امروزه قرارداد TCP/IP تقریباً به طور کامل جایگزین قراردادهای IPX، AppleTalk، NBF و دیگر قراردادهایی که در شبکههای محلی اولیه رایانههای شخصی به کار میرفت شده است.
جنبههای فنیبا وجود اینکه امروزه قرارداد راهگزینی اترنت رایجترین قرارداد
«لایه پیوند داده» و قرارداد IP رایجترین قرارداد
«لایه شبکه» است، در گذشته گزینههای بسیار دیگری مورد استفاده بودند و بعضی از آنها هنوز در بعضی نواحی کوچک مشهور ماندهاند.
شبکههای محلی کوچکتر عموماً از یک یا چند
«راهگزین» (Switch) (در پارسی بیشتر رایج است که به آن سوئیچ میگویند) تشکیل شدهاند که به یکدیگر متصل شدهاند. جهت دسترسی به اینترنت غالبا یکی از این راهگزینها به یک
«مسیریاب»،
«مودم کابلی» یا «مودم ADSL» متصل میشود.
شبکههای محلی بزرگتر به واسطه این ویژگیها شناخته میشوند: استفاده از اتصالات اضافی (بیش از یکی جهت پشتیبان) بین راهگزینها، استفاده از
«قرارداد درخت پوشا» (STP) جهت جلوگیری از ایجاد
«حلقه»، توانایی راهگزینها جهت مدیریت انواع مختلف ترافیک با استفاده از استاندارد
«کیفیت خدمات» و همچنین استفاده از
«شبکههای محلی مجازی» (VLAN) جهت جداسازی ترافیکها از یکدیگر.
شبکههای محلی ممکن است بهوسیله
«خطوط استیجاری»،
«خدمات استیجاری» و یا به روش «تونلزنی» (Tunneling) بر روی اینترنت با بهرهجویی از فناوری
«شبکههای مجازی خصوصی» (VPN) اتصالاتی به دیگر شبکههای محلی داشته باشند.
جعبه متن
«Local Area Network network Local Area Network»، ویکیپدیای انگلیسی، دانشنامهٔ آزاد (بازیابی در 2011).