[Zohreh Gholami]

نی محزون

امشب ای ماه به درد دل من تسکینی       آخر ای ماه تو همدرد من مسکینی

کاهش جان تو من دارم و من می‌دانم       که تو از دوری خورشید چها می‌بینی

تو هم ای بادیه پیمای محبت چون من       سر راحت ننهادی به سر بالینی

هر شب از حسرت ماهی من و یک دامن اشک       تو هم ای دامن مهتاب پر از پروینی

همه در چشمه‌ی مهتاب غم از دل شویند       امشب ای مه تو هم از طالع من غمگینی

من مگر طالع خود در تو توانم دیدن       که توام آینه‌ی بخت غبار آگینی

باغبان خار ندامت به جگر می‌شکند       برو ای گل که سزاوار همان گلچینی

نی محزون مگر از تربت فرهاد دمید       که کند شکوه ز هجران لب شیرینی

تو چنین خانه‌کن و دلشکن ای باد خزان       گر خود انصاف کنی مستحق نفرینی

کی بر این کلبه‌ی طوفان‌زده سر خواهی زد       ای پرستو که پیام‌آور فروردینی

شهریارا گر آئین محبت باشد       جاودان زی که به دنیای بهشت آئینی

[Zohreh Gholami]

افسانه‌ی شب

ماندم به چمن شب شد و مهتاب برآمد       سیمای شب آغشته به سیماب برآمد

آویخت چراغ فلک از طارم نیلی       قندیل مه‌آویزه‌ی محراب برآمد

دریای فلک دیدم و بس گوهر انجم       یاد از توام ای گوهر نایاب برآمد

چون غنچه دل تنگ من آغشته به خون شد       تا یادم از آن نوگل سیراب برآمد

ماهم به نظر در دل ابر متلاطم       چون زورقی افتاده به گرداب برآمد

از راز فسونکاری شب پرده برافتاد       هر روز که خورشید جهانتاب برآمد

دیدم به لب جوی جهان گذران را       آفاق همه نقش رخ آب برآمد

در صحبت احباب ز بس روی و ریا بود       جانم به لب از صحبت احباب برآمد

[Zohreh Gholami]

خودپرستی خداپرستی

تا چشم دل به طلعت آن ماه‌منظر است       طالع مگو که چشمه‌ی خورشید خاورست

کافر نه‌ایم و بر سرمان شور عاشقی است       آنرا که شور عشق به سر نیست کافر است

بر سردر عمارت مشروطه یادگار       نقش به خون نشسته عدل مظفر است

ما آرزوی عشرت فانی نمی‌کنیم       ما را سریر دولت باقی مسخر است

راه خداپرستی ازین دلشکستگی است       اقلیم خود پرستی از آن راه دیگر است

یک شعر عاقلی و دگر شعر عاشقی است       سعدی یکی سخنور و حافظ قلندر است

بگذار شهریار به گردون زند سریر       کز خاک پای خواجه شیرازش افسر است

[Zohreh Gholami]

پریشان روزگاری

زلف او برده قرار خاطر از من یادگاری       من هم از آن زلف دارم یادگاری بیقراری

روزگاری دست در زلف پریشان توام بود       حالیا پامالم از دست پریشان روزگاری

چشم پروین فلک از آفتابی خیره گردد       ماه من در چشم من بین شیوه شب زنده‌داری

خود چو آهو گشتم از مردم فراری تاکنم رام       آهوی چشم تو ای آهوی از مردم فراری

گر نمی‌آئی بمیرم زانکه مرگ بی‌امان را       بر سر بالین من جنگ است با چشم انتظاری

خونبهائی کز تو خواهم گر به خاک من گذشتی       طره مشکین پریشان کن به رسم سوگواری

شهریاری غزل شایسته‌ی من باشد و بس       غیر من کس را در این کشور نشاید شهریاری

[Zohreh Gholami]

بیاد استاد فرخ

فرخا از تو دلم ساخته با یاد هنوز       خبر از کوی تو می‌آوردم باد هنوز

در جوانی همه با یاد تو دلخوش بودم       پیرم و از تو همان ساخته با یاد هنوز

دارم آن حجب جوانی که زبانبند منست       لب همه خامشیم دل همه فریاد هنوز

فرخ خاطر من خاطره‌ی شهر شماست       خود غم آبادم و خاطر فرح‌آباد هنوز

دوری از بزم تو عمریست که حرمان منست       زدم و میزنم از دست غمت داد هنوز

با منت سایه کم از «گلشن آزادی چیست»       می‌برم شکوه‌ات ای سرو به شمشاد هنوز

یاد «گلچین معانی» و «نوید» و «گلشن»       نوشخواری بود و نعشه‌ی معتاد هنوز

بیست سال است «بهار» از سرما رفته ولی       من همان ماتمیم در غم استاد هنوز

صید خونین خزیده به شکاف سنگم       که نفس در نفسم با سگ صیاد هنوز

شهریار از تو و هفتاد تو دلشاد ولی       خود به شصت است و ندیده است دل شاد هنوز