[Zohreh Gholami]

روان‌شناسی ورزش

روان شناسی ورزش دانشی میان رشته‌ای است که به بررسی داده‌های دو دانش حرکت شناسی و روان شناسی می‌پردازد. این رشته همزمان به بررسی چگونگی تاثیر عوامل روانشناختی بر عملکرد آدمی و همینطور چگونگی مشارکت تاثیرات ورزش و تمرین‌های ورزشی بر عوامل روانشناختی و جسمی می‌پردازد.روان شناسی ورزش کاربردی به آموزش و راهنمایی‌های روان شناختی برای افزایش عملکرد می‌پردازد.از مهارت‌های روانشناختی که آموزش داده می‌شود می‌توان به تصویرسازی ذهنی، مدیریت انرژی، نظم بخشیدن به هدف‌ها، گفتگو با خود اشاره کرد.روان شناسان ورزش کاربردی معمولا با قهرمانان و مربی‌ها کار می‌کنند، اگرچه برخی از آنها برای دیگر کارفرماها از جمله ورزشکاران، مدیران تجاری و ارتش کار می‌کنند.


تاریخچه اولیه: بررسی‌های مجزای روان شناسی ورزش و فعالیت‌های جسمی
روان شناسی ورزش در آغاز پیدایش، در حوزه کاری مربیان ورزشی و نه محققان بود که این مطلب می‌تواند نبود یک تاریخچه دقیق از این دانش را توجیه کند. بااین حال بسیاری از مربیان در جستجوی پدیده‌های گوناگونی که بین ورزش و رواشناسی مشترک است، بودند و این جستجو باعث شکل گیری آزمایشگاه‌های روان شناسی ورزش شد.

در اروپا، نخستین سالهای روان شناسی ورزش با تاسیس کالج تربیت بدنی Deutsch Hochschule für Leibesübungen توسط Robert Werner Schulte در سال ۱۹۲۰، آغاز شد.در سال ۱۹۲۱ Schulte، کتاب ذهن و بدن در ورزش که در بر دارنده محاسبات آزمایشگاهی مربوط به توانایی و استعداد جسمی در ورزش بود را منتشر کرد.در روسیه، آزمایش‌های روان شناسی ورزش در همان سالها یعنی ۱۹۲۵ در پژوهشگاه فرهنگ ورزشی در مسکو و لنینگراد آغاز شد و در حدود سال ۱۹۳۰، کرسی‌های رسمی روان شناسی ورزش ایجاد شد.

در آمریکای شمالی، سالهای آغازین روانشناسی ورزش با مطالعات مجزای عملکرد حرکتی، شکل گیری عادت و آسان سازی اجتماعی همراه بود.در دهه ۱۸۹۰،E. W. Scripture دامنه‌ای از آزمایشات رفتاری را رهبری کرد، که شامل محاسبه زمان عکس العمل دوندگان، زمان فکر کردن در کودکان دبستانی، دقت چوب رهبران ارکسترهای موسیقی می‌شد.آزمایش Norman Triplett نشان داد که دوچرخه سواران هنگامی که همراه با یک راهنما یا رقیب هستند، واقعا تندتر رکاب می‌زنند.