[Zohreh Gholami]

برای محبت هایی که عمیقند، ندیدن و نبودن هرگز به معنای از یاد بردن نیست.

گاهی باران همه ی دغدغه اش باغچه نیست،
گاهی ازغصه ی تنها شدنش می بارد.

در شهری که خورشید را به قیمت شمعی نمی خرند، پروانه شدن یعنی تباهی.

سرمشق های آب بابا یادمان رفت
رسم نوشتن با قلم ها یادمان رفت
شعر خدای مهربان را حفظ کردیم
اما خدای مهربان را یادمان رفت

سال ها عمر سکوت می کنم
تا صداى ناله پروانه ها را بفهمم
که با شمع چه می گویند
که شمع از شرم می سوزد

سهم من خانه اى اجاره ایست در قلب تو، و هر روز... ترس از ریختن وسایلم در کوچه!

یه کفش همه وجودش رو فداى اون کسى می کنه که پا گذاشته تو دلش.
کفشتیم رفیق!

عظمت نصیب کسانی می شود که در اشتیاق رسیدن به هدف های عالی می سوزند.

هر وقت تو زندکی به یه در بزرگ که یه قفل بزرگ روش بود رسیدی، نترس و نا امید نشو. چون اگه قرار بود در باز نشه جاش یه دیوار می ذاشتن.

در روزگاری که لبخند آدمها به خاطر شکست توست، برخیز تا بگریند.

نه‎ ‎آن دریا که شعرش جاودانه است
نه آن دریا که لبریز از ترانه است
به چشمانت بگو بسپار ما را
به آن دریا که ناپیدا کرانه است

کودک فال فروش را پرسیدم چه می کنی؟ گفت به آنان که در دیروز خود مانده اند فردا را می فروشم.

قلب ها دریچه نفوذند و آن که صادقانه نفوذ کند پایدارترین مهمان است.

آنچه کرم ابریشم پایان دنیا می پندارد، برای پروانه آغاز زندگیست.

مثل کبریت کشیدن در باد دیدنت دشوار است. من که به معجزه عشق ایمان دارم، می کشم آخرین دانه کبریتم را در باد، هر چه بادا باد!

گویند رسم زندگی چنین است:
می آیند
می مانند
عادتت می دهند
می روند
و باز تنهایى...

از پرچین امیدهایت چتری برایم بفرست، که من این جا خیس دلتنگی هایم!

آموخته ام که فرصت ها هیچ گاه از بین نمی روند، بلکه شخص دیگری فرصت از دست رفته ما را تصاحب خواهد کرد.

دوباره سیب بچین آدم! من خسته ام، بگذار از این جا هم بیرونمان کنند...