مخارج‌ واحدهاي‌ تجاري‌ در مرحله‌ قبل از بهره‌برداري‌ را مي‌توان‌ به‌ سه‌ گروه‌ زير طبقه‌بندي‌ كرد:
الف ‌.   مخارجي‌ كه‌ به‌منظور تحصيل‌ داراييهاي‌ ثابت‌ مشهود، داراييهاي‌ نامشهود و موجودي‌ مواد و كالا تحمل‌ مي‌گردد. اين‌ مخارج‌ با رعايت‌ معيارهاي‌ شناخت‌ مندرج‌ در استانداردهاي‌ حسابداري‌ شماره‌ 7، 8 ، 11، 13 و 17 در دوره‌ وقوع‌ به عنوان‌ دارايي‌ شناسايي‌ مي‌شود. مخارج‌ مزبور، حسب‌ مورد، در بر گيرنده‌ مخارج‌ سربار اداري‌ و عمومي‌ است‌ كه‌ بتوان‌ آن‌ را به طور مشخص‌ با تحصيل‌ دارايي‌ يا رساندن‌ آن‌ به‌ وضعيت‌ قابل‌ بهره‌برداري‌ ارتباط‌ داد و لذا اين گونه‌ هزينه‌ها براساس‌ مباني‌ منطقي‌ بين‌ داراييهاي‌ مربوط‌ تسهيم‌ مي‌شود. علاوه بر اين‌، مواردي‌ از قبيل‌ پيش‌پرداخت‌ بيمه‌ يا حقوق‌ و دستمزد، در صورت‌ انطباق‌ با معيارهاي‌ شناخت‌ دارايي‌ در مفاهيم‌ نظري‌ گزارشگري‌ مالي‌، به عنوان‌ دارايي‌ شناسايي‌ مي‌شود.
ب‌   .   مخارجي‌ كه‌ هر چند ممكن‌ است‌ به‌ جريان‌ منافع‌ اقتصادي‌ آتي‌ كمك‌ كند، اما به عنوان‌ يك‌ دارايي‌ جداگانه‌ قابل‌ تشخيص‌ نيست‌ و لذا حائز معيارهاي‌ شناخت‌ به عنوان‌ دارايي‌ نمي‌باشد. اين گونه‌ مخارج‌ در دوره‌ وقوع‌ به عنوان‌ هزينه‌ شناسايي‌ مي‌شود.
ج‌‌   .   مخارجي‌ كه‌ هيچ‌ گونه‌ منافع‌ اقتصادي‌ آتي‌ ندارد و لذا در دوره‌ وقوع‌ به عنوان‌ هزينه‌ شناسايي‌ مي‌شود. مخارج‌ دوران‌ توقف‌ غير عادي‌ در فعاليتهاي‌ قبل از بهره‌برداري‌، خسارات‌ وارده‌ به‌ داراييها، مخارج‌ دوباره‌ كاري‌ و مخارج‌ نيروي‌ كار مازاد، نمونه‌هايي‌ از اين گونه‌ مخارج‌ است‌.