برای رسیدن به سود آوری بیشتر، دو رویکرد کلی پیش روی سازمان ها وجود دارد که عبارتند از: افزایش بهره وری و بازیافت قیمت. در رویکرد افزایش بهره وری سازمان به دنبال بهینه کردن مصرف منابع و خلق ارزش افزوده بیشتر است و در رویکرد بازیافت قیمت، بدلیل شرایط محیط و بازار، سازمان میتواند هرآنچه را که هزینه کرده به علاوه ی سود مورد نظر خود از مشتریان در قالب قیمت فروش دریافت نموده و به سازمان برگرداند که نوعی بازیافت محسوب می گردد.
بطور طبیعی امکان بازیافت قیمت در شرایط غیر رقابتی بازار وجود داشته و با شرط فزونی تقاضا بر عرضه ممکن می شود. اینکه یک سازمان و بنگاه بتواند کلیه ی هزینه های خود را به هر شکلی حتی غیر اقتصادی که انجام داده٬ به مشتری خود منتقل کند و علاوه بر جبران هزینه ها (اعم از منطقی و غیر منطقی یا ضروری و غیر ضروری) بتواند سود خود را نیز از مشتری دریافت کند٬ شرایط انحصاری و شبه انحصاری است که در مواقع خاص و برخی اوقات تحت حمایت خاص ایجاد میشود لیکن شرایط عادی نیست. لذا در رویکرد بازیافت قیمت سازمان و بنگاه از سود و سودآوری مناسب برخوردارند ولی این سودآوری پایدار نیست و نشان دهنده ی سطح رقابت پذیری بنگاه نمی باشد و با تغییر شرایط محیط٬ همه چیز مانند سراب جلوه خواهد کرد. البته برخی از سازمان ها در شرایط امکان بازیافت قیمت٬از این فرصت در جهت توسعه ی توانمندی ها و شایستگی ها خود بهره برداری نموده و با آینده پژوهی و نگرش استراتژیک٬خود را برای شرایط رقابتی و سخت آماده می کنند و دچار غفلت و غرور کاذب نمی شوند.
منبع:سالنامه آمار بهره وری کشور، تهیه کننده : مرکز مدیریت بهره وری ایران