مقاله ای جامع درباره شبکه های کامپیوتری *Computer Network*

نویسنده Zohreh Gholami, بعد از ظهر 19:23:12 - 10/04/11

« مبانی چاپ و چاپخانه | php چیست؟ و php چه کارهایی می تواند انجام دهد؟ »

0 اعضا و 3 کاربران مهمان درحال دیدن موضوع.

Zohreh Gholami

امواج فروسرخ *infrared*

تابش فروسرخ یا به عبارتی «اشعهٔ مادون قرمز» در علم فیزیک به قسمی از طیف امواج الکترومغناطیسی گفته می‌شود که طول موج آن‌ها بلند تر از دامنهٔ نور مرئی و کوتاه تر از دامنهٔ امواج رادیویی باشند.



امواج فروسرخ یا infrared
امواج فروسرخ نوعی از امواج الکترومغناطیسی هستند که بعد از برخورد با جسم موجب گرم شدن آن می‌شود. این امواج دسته‌ای از پرتوهای نامرئی خورشید هستند. به همین سبب وقتی در مقابل نور خورشید قرار می‌گیریم احساس گرما می‌کنیم. این امواج دارای طول موج بیش تر از امواج مرئی و بسامد (فرکانس) کمتر از آن‌ها هستند. به همین دلیل در نمودار طیف الکترومغناطیس بعد از امواج مرئی (قابل مشاهده) قرار دارد. این امواج در نمودار بعد از رنگ قرمز در امواج مرئی که کم‌ترین شکست را نسبت به بقیهٔ رنگ‌ها دارد قرار می‌گیرد. به همین سبب به آن‌ها امواج فروسرخ یا مادون قرمز می‌گویند.



کاربردها
در تلفن همراه
قابلیت تبادل اطلاعات از راه بیسیم به وسیلهٔ پرتوی نامرئی فروسرخ (INFRARED). شما می‌توانید به وسیلهٔ این قابلیت اطلاعاتی مانند عکس، فیلم‌و یا دیگر موارد را به گوشی‌های تلفن همراه دیگر و یا رایانهٔ خود ارسال نمایید. البته باید توجه داشته باشید سرعت انتقال اطلاعات با فروسرخ بسیار پایین است و برای انتقال فایل‌ها با حجم بالا از نظر زمانی مناسب نیست.

فیزیوتراپی
در فیزیوتراپی جهت درمان بسیاری از بیماریها و کنترل درد از سیستم IR استفاده می‌گردد.

طیف بینی فروسرخ
این نوع طیف بینی در مطالعه ترکیبات شیمیایی، بررسی سطوح و اندازه گیری کمی و ... کاربرد دارد.



ایزارهای دید در شب
این ابزارها بر اساس سنجش تابش فروسرخ که از حوزه دید انسان پنهان است طراحی شده است.

عینک های دید در شب: کاری که عینک های دید در شب انجام میدهند این است که نور ضعیف محیط را که عملاً برای چشم غیر قابل مسلح قابل رویت نیست تقویت نموده و پس از تبدیل به طیف قابل رویت ان را در یک صفحه دو بعدی در مقابل هریک از چشمان خلبان قرار می دهد در هر یک از لوله های عینک فوتون های منعکس شده از یک شی از اپتیک هایی عبور می کنند اپتیکها تصویر آن شی را در قسمت پیشین یک فتو کاتد ارسنیوری گالیمی متمرکز می سازند این فتو کاتد الکترون ها را به نسبت میزان فوتون هایی که از طرف ان شی به قسمت پیشین ان میایند به طرف بیرون پرتاب می کنند این فرایند توسط دو عدد باطری ای ای که در کلاه خلبان تعبیه شده با ایجاد یک حوزه مغناطیسی تشدید می گردد.

الکترون های آزاد شده از داخل یک صفحه ریز کانالی (ریز مجرایی) که خود به شکل یک نان بستنی دایره ای شکل نازک به اندازه یک سکه ربع دلاری بوده و دارای 10میلیون لوله شیشه ای نازک میباشد کمانه میکنند این لوله های شیشه ای نازک 8 درجه نسبت به الکترون هایی که به طرف انها میایند انحراف دارند و داخل آنها از ماده ای پوشانده شده که با هر بار کمانه کردن الکترون های بیشتری را ازاد کرده و سیگنال های ورودی را هزاران برابر تشدید میکند این الکترون های افشان یک صفحه فسفری را در عدسی چشمی عینک (دوربین) روشن می کنند و تصویر ان شی را در فاصله یک اینچی چشم خلبان آشکار می سازند تصویری که به این طریق از صفحه بیرون در مقابل چشمان خلبان قرار می گیرد دارای زمینه سبز رنگ می باشد.

Zohreh Gholami

مدل مرجع OSI

مدل مرجع اتصال داخلی سیستم‌های باز (به انگلیسی: OSI model) که گاه «مدل هفت‌لایه اُاِس‌آی» نیز خوانده می‌شود، توصیفی مفهومی و مجرد از لایه‌هایی است که دو یا چند سیستم مخابراتی یا شبکه کامپیوتری از طریق آن به یکدیگر متصل می‌شوند.

این مدل خود یک معماری شبکه نیست چون هیچ سرویس یا پروتکلی در آن تعریف نمی‌شود.






اگر صفرها و یک‌ها همین طور پشت سر هم قرار بگیرند اطلاعات منتقل نمی شود. بلکه باید درباره نحوه ارسال و شکل اطلاعات توافق شود. برای این منظور در شبکه پروتکل هایی به وجود آمد. OSI یکی از مدل‌های استانارد و پذیرفته شده است که برای استفاده پروتکل‌ها در شبکه به کار می رود.

برای به خاطر سپردن این لایه‌ها کافی است حرف اول کلمات این جمله را مد نظر قرار دهیم:

All Packet Should Take Network Data Path





لایه‌های مدل
این مدل دارای هفت لایه‌است:
لایه فیزیکی اولین لایه Physical
لایه پیوند داده Data Link
لایه شبکه Network
لایه انتقال Transport
لایه جلسه Session
لایه نمایش Presentation
لایه کاربردی Application


لایه فیزیکی اولین لایه
این لایه وظیفه انتقال بیت‌ها از طریق کانال مخابراتی را عهده دار می‌شود.مسائل طراحی در این لایه عمدتاً از نوع فیزیکی، الکتریکی، تایمینگ، رسانه فیزیکی انتقال است.


لایه پیوند داده
وظایف این لایه به ترتیب زیر است:
رفع خطاهای فیزیکی
فریم بندی داده‌ها
هماهنگی بین سرعت گیرنده و فرستنده
کنترل دسترسی به کانال مشترک
انتقال مطمئن داده از طریق محیط انتقال


لایه شبکه
وظایف این لایه به ترتیب زیر است:
کنترل عملکرد زیر شبکه
مسیر یابی
کنترل گلوگاه‌ها
کیفیت سرویس دهی
به پیوستن شبکه‌های ناهمگن


لایه انتقال
وظایف این لایه به ترتیب زیر است:
شکستن داده‌ها برای لایه‌های پایین تر
تعیین سرویس‌های لایه جلسه
رایج‌ترین نوع اتصال داده کانال نقطه به نقطه است و بدون خطاست


لایه جلسه
وظایف این لایه به ترتیب زیر است:
برقراری جلسه
مدیریت جلسه
ارائه سرویس‌های کنترل دیالوگ، مدیریت نشانه، سنکرون سازی
خاتمه دادن به جلسه


لایه نمایش
این لایه وظیفه مدیریت ساختار پیام‌ها را برعهده دارد و در اصل برای آن استاندارد سازی می‌کند.


لایه کاربرد
این لایه شامل مجموعه پروتکل‌هایی جهت وب (HTTP)، انتقال فایل (FTP)، انتقال خبر (NNTP)، و پست الکترونیک (POP و SMTP) است.

Zohreh Gholami

مدل مرجع *TCP/IP*

مدل TCP/IP یا مدل مرجع اینترنتی که گاهی به مدل DOD (وزارت دفاع)، مدل مرجع ARPANET نامیده می‌شود، یک توصیف خلاصه لایه TCP/IP برای ارتباطات و طراحی پروتکل شبکه کامپیوتراست. TCP/IP در سال ۱۹۷۰ بوسیله DARPA ساخته شده که برای پروتکل‌های اینترنت در حال توسعه مورد استفاده قرار گرفته است، ساختار اینترنت دقیقآبوسیله مدل TCP/IP منعکس شده‌است.

مدل اصلی TCP/IP از ۴ لایه تشکیل شده‌است. هرچند که سازمان IETF استانداردی که یک مدل ۵ لایه‌ای است را قبول نکرده‌است.به هر حال پروتکل‌های لایه فیزیکی ولایه پیوند داده‌ها بوسیله IETF استاندارد نشده‌اند. سازمان IETF تمام مدل های لایه فیزیکی را تایید نکرده‌است. با پذیرفتن مدل ۵ لایه‌ای در بحث اصلی بامسولیت فنی برای نمایش پروتکل می‌باشد این امکان هست که راجع به پروتکل‌های غیر IETF در لایه فیزیکی صحبت کنیم. این مدل قبل از مدل مرجع OSI گسترش یافته و واحد وظایف مهندسی اینترنت (IETF)، برای مدل و پروتکل‌های گسترش یافته تحت آن پاسخگو است، هیچ گاه خود را ملزم ندانست که توسط OSI تسلیم شود. درحالی که مدل بیسیک OSI کاملآ در آموزش استفاده شده‌است و OSI به یک مدل ۷ لایه‌ای معرفی شده‌است، معماری یک پروتکل واقعی (RFC ۱۱۲۲) مورد استفاده در محیط اصلی اینترنت خیلی منعکس نشده‌است. حتی یک مدرک معماری IETF که اخیرا منتشر شده یک مطلب با این عنوان دارد: "لایه بندی مضر است". تاکید روی لایه بندی به عنوان محرک کلیدی معماری یک ویژگی از مدل TCP/IP نیست، اما نسبت به OSI بیشتر است. بیشتر اختلال از تلاش‌های واحد OSI می‌آید لایه شبیه داخل یک معماری است که استفاده آنها را به حداقل می‌رساند.


مقدمه ای بر TCP/IP
TCP/IP، یکی از مهم ترین پروتکل های استفاده شده در شبکه های کامپیوتری است . اینترنت بعنوان بزرگترین شبکه موجود، از پروتکل فوق به منظور ارتباط دستگاه های متفاوت استفاده می نماید. پروتکل، مجموعه قوانین لازم بمنظور قانونمند نمودن نحوه ارتباطات در شبکه های کامپیوتری است. در مجموعه مقالاتی که ارائه خواهد شد به بررسی این پروتکل خواهیم پرداخت. در این بخش مواردی همچون: فرآیند انتقال اطلاعات، معرفی و تشریح لایه های پروتکل TCP/IP و نحوه استفاده از سوکت برای ایجاد تمایز در ارتباطات، تشریح می گردد.

مقدمه امروزه اکثر شبکه های کامپیوتری بزرگ و اغلب سیستم های عامل موجود از پروتکل TCP/IP، استفاده و حمایت می نمایند. TCP/IP، امکانات لازم به منظور ارتباط سیستم های غیرمشابه را فراهم می آورد. از ویژگی های مهم پروتکل فوق، می توان به مواردی همچون: قابلیت اجراء بر روی محیط های متفاوت، ضریب اطمینان بالا، قابلیت گسترش و توسعه آن، اشاره کرد. از پروتکل فوق، بمنظور دستیابی به اینترنت و استفاده از سرویس های متنوع آن نظیر وب و یا پست الکترونیکی استفاده می گردد. تنوع پروتکل های موجود در پشته TCP/IP و ارتباط منطقی و سیستماتیک آنها با یکدیگر، امکان تحقق ارتباط در شبکه های کامپیوتری را با اهداف متفاوت، فراهم می نماید.

فرآیند برقراری یک ارتباط، شامل فعالیت های متعددی نظیر:
تبدیل نام کامپیوتر به آدرس IP معادل، مشخص نمودن موقعیت کامپیوتر مقصد، بسته بندی اطلاعات، آدرس دهی و روتینگ داده ها بمنظور ارسال موفقیت آمیز به مقصد مورد نظر، بوده که توسط مجموعه پروتکل های موجود در پشته TCP/IP انجام می گیرد.


معرفی پروتکل TCP/IP
TCP/IP، پروتکلی استاندارد برای ارتباط کامپیوترهای موجود در یک شبکه مبتنی بر ویندوز ۲۰۰۰ است. از پروتکل فوق، بمنظور ارتباط در شبکه های بزرگ استفاده می گردد. برقراری ارتباط از طریق پروتکل های متعددی که در چهارلایه مجزا سازماندهی شده اند، میسر می گردد. هر یک از پروتکل های موجود در پشته TCP/IP، دارای وظیفه ای خاص در این زمینه ( برقراری ارتباط) می باشند . در زمان ایجاد یک ارتباط، ممکن است در یک لحظه تعداد زیادی از برنامه ها، با یکدیگر ارتباط برقرار نمایند. TCP/IP، دارای قابلیت تفکیک و تمایز یک برنامه موجود بر روی یک کامپیوتر با سایر برنامه ها بوده و پس از دریافت داده ها از یک برنامه، آنها را برای برنامه متناظر موجود بر روی کامپیوتر دیگر ارسال می نماید. نحوه ارسال داده توسط پروتکل TCP/IP از محلی به محل دیگر، با فرآیند ارسال یک نامه از شهری به شهر، قابل مقایسه است . برقراری ارتباط مبتنی بر TCP/IP، با فعال شدن یک برنامه بر روی کامپیوتر مبدا آغاز می گردد . برنامه فوق، داده های مورد نظر جهت ارسال را بگونه ای آماده و فرمت می نماید که برای کامپیوتر مقصد قابل خواندن و استفاده باشند. (مشابه نوشتن نامه با زبانی که دریافت کننده، قادر به مطالعه آن باشد). در ادامه آدرس کامپیوتر مقصد، به داده های مربوطه اضافه می گردد ( مشابه آدرس گیرنده که بر روی یک نامه مشخص می گردد). پس از انجام عملیات فوق، داده بهمراه اطلاعات اضافی (درخواستی برای تائید دریافت در مقصد)، در طول شبکه بحرکت درآمده تا به مقصد مورد نظر برسد. عملیات فوق، ارتباطی به محیط انتقال شبکه بمنظور انتقال اطلاعات نداشته، و تحقق عملیات فوق با رویکردی مستقل نسبت به محیط انتقال، انجام خواهد شد.



لایه های پروتکل TCP/IP
TCP/IP، فرآیندهای لازم بمنظور برقراری ارتباط را سازماندهی و در این راستا از پروتکل های متعددی در پشته TCP/IP استفاده می گردد. بمنظور افزایش کارآئی در تحقق فرآیند های مورد نظر، پروتکل ها در لایه های متفاوتی، سازماندهی شده اند . اطلاعات مربوط به آدرس دهی در انتها قرار گرفته و بدین ترتیب کامپیوترهای موجود در شبکه قادر به بررسی آن با سرعت مطلوب خواهند بود. در این راستا، صرفاً کامپیوتری که بعنوان کامپیوتر مقصد معرفی شده است، امکان باز نمودن بسته اطلاعاتی و انجام پردازش های لازم بر روی آن را دارا خواهد بود. TCP/IP، از یک مدل ارتباطی چهار لایه بمنظور ارسال اطلاعات از محلی به محل دیگر استفاده می نماید Application ،Transport ،Internet و Network Interface، لایه های موجود در پروتکل TCP/IP می باشند. هر یک از پروتکل های وابسته به پشته TCP/IP، با توجه به رسالت خود، در یکی از لایه های فوق، قرار می گیرند.

لایه Application، بالاترین لایه در پشته TCP/IP است .تمامی برنامه و ابزارهای کاربردی در این لایه، با استفاده از لایه فوق، قادر به دستیابی به شبکه خواهند بود. پروتکل های موجود در این لایه بمنظور فرمت دهی و مبادله اطلاعات کاربران استفاده می گردند . HTTP و FTP دو نمونه از پروتکل ها ی موجود در این لایه می باشند.

پروتکل (HTTP( Hypertext Transfer Protocol از پروتکل فوق، بمنظور ارسال فایل های صفحات وب مربوط به وب، استفاده می گردد.

پروتکل ( FTP(File Transfer Protocol از پروتکل فوق برای ارسال و دریافت فایل، استفاده می گردد.

لایه Transport لایه "حمل"، قابلیت ایجاد نظم و ترتیب و تضمین ارتباط بین کامپیوترها و ارسال داده به لایه Application (لایه بالای خود) و یا لایه اینترنت (لایه پایین خود) را بر عهده دارد. لایه فوق، همچنین مشخصه منحصربفردی از برنامه ای که داده را عرضه نموده است، مشخص می نماید. این لایه دارای دو پروتکل اساسی است که نحوه توزیع داده را کنترل می نمایند.

TCP)Transmission Control Protocol) پروتکل فوق، مسئول تضمین صحت توزیع اطلاعات است. UDP)User Datagram Protocol) تضمین صحت توزیع اطلاعات را برعهده دارد . لایه اینترنت لایه "اینترنت"، مسئول آدرس دهی، بسته بندی و روتینگ داده ها، است. لایه فوق، شامل چهار پروتکل اساسی است:

IP)Internet Protocol) پروتکل فوق، مسئول آدرسی داده ها بمنظور ارسال به مقصد مورد نظر است. ARP)Address Resoulation Protocol )پروتکل فوق، مسئول مشخص نمودن آدرس MAC)Media Access Control) آداپتور شبکه بر روی کامپیوتر مقصد است.

ICMP)Internet Control Message Protocol) پروتکل فوق، مسئول ارائه توابع عیب یابی و گزارش خطاء در صورت عدم توزیع صحیح اطلاعات است.

IGMP)Internet Group Managemant Protocol )پروتکل فوق، مسئول مدیریت Multicasting در TCP/IP را برعهده دارد.

لایه Network Interface لایه "اینترفیس شبکه"، مسئول استقرار داده بر روی محیط انتقال شبکه و دریافت داده از محیط انتقال شبکه است.

لایه فوق، شامل دستگاه های فیزیکی نظیر کابل شبکه و آداپتورهای شبکه است. کارت شبکه ( آداپتور) دارای یک عدد دوازده رقمی مبنای شانزده ( نظیر ( B۵-۵۰-۰۴-۲۲-D۴-۶۶ : بوده که آدرس MAC، نامیده می شود. لایه " اینترفیس شبکه "، شامل پروتکل های مبتنی بر نرم افزار مشابه لایه های قبل، نمی باشد.

پروتکل های Ethernet و ATM)Asynchronous Transfer Mode )، نمونه هائی از پروتکل های موجود در این لایه می باشند. پروتکل های فوق، نحوه ارسال داده در شبکه را مشخص می نمایند.

مشخص نمودن برنامه ها در شبکه های کامپیوتری، برنامه های متعددی در یک زمان با یکدیگر مرتبط می گردند. زمانیکه چندین برنامه بر روی یک کامپیوتر فعال می گردند ، TCP/IP، می بایست از روشی بمنظور تمایز یک برنامه از برنامه دیگر، استفاده نماید. بدین منظور، از یک سوکت ( Socket) بمنظور مشخص نمودن یک برنامه خاص، استفاده می گردد.

آدرس IP برقراری ارتباط در یک شبکه، مستلزم مشخص شدن آدرس کامپیوترهای مبداء و مقصد است (شرط اولیه بمنظور برقراری ارتباط بین دو نقطه، مشخص بودن آدرس نقاط درگیر در ارتباط است). آدرس هر یک از دستگاه های درگیر در فرآیند ارتباط، توسط یک عدد منحصربفرد که IP نامیده می شود، مشخص می گردند. آدرس فوق به هریک از کامپیوترهای موجود در شبکه نسبت داده می شود . IP : ۱۰. ۱۰.۱.۱، نمونه ای در این زمینه است .

پورت TCP/UDP پورت مشخصه ای برای یک برنامه و در یک کامپیوتر خاص است .پورت با یکی از پروتکل های لایه حمل (TCP) و یا (UDP مرتبط و پورت TCP و یا پورت UDP، نامیده می شود. پورت می تواند عددی بین صفر تا ۶۵۵۳۵ را شامل شود. پورت ها برای برنامه های TCP/IP سمت سرویس دهنده، به عنوان پورت های "شناخته شده " نامیده شده و به اعداد کمتر از ۱۰۲۴ ختم و رزو می شوند تا هیچگونه تعارض و برخوردی با سایر برنامه ها بوجود نیاید. مثلا" برنامه سرویس دهنده FTP از پورت TCP بیست و یا بیست ویک استفاده می نماید.

سوکت (Socket) سوکت، ترکیبی از یک آدرس IP و پورت TCP ویا پورت UDP است. یک برنامه، سوکتی را با مشخص نمودن آدرس IP مربوط به کامپیوتر و نوع سرویس (TCP) برای تضمین توزیع اطلاعات و یا (UDP) و پورتی که نشان دهنده برنامه است، مشخص می نماید. آدرس IP موجود در سوکت، امکان آدرس دهی کامپیوتر مقصد را فراهم و پورت مربوطه، برنامه ای را که داده ها برای آن ارسال می گردد را مشخص می نماید.



اصول کلیدی معماری
آخرین مدرک معماری (RFC ۱۱۲۲) روی قواعد و اصول معماری لایه بندی تاکید کرده‌است.

۱. اصول END-TO-END: درباره زمان ابداع شده‌است.قانون اولیه آن نگهداری ازحالت واطلاعات کلی رادر حاشیه‌ها بیان می‌کند.و فرض می‌شود که اینترنتی که حاشیه‌ها را بهم وصل می‌کند از نظر کیفیت، سرعت و سادگی همانطور باقی نمی‌ماند. جهان واقعی برای دیوار آتش، مترجم‌های آدرس شبکه، حافظه‌های پنهانی محتوای وب و قدرت تغییرات وچنین چیزها نیاز دارد و همه آنها روی این قانون تاثیر می‌گذارند.

۲.قانون قدرت Robustness : "درآنچه که توقبول میکنی آزادباش و به آنچه که تومی فرستی محتاط باش. نرم‌افزارهادر دیگرمیزبانها ممکن شامل نقص هایی‌باشد واما ویژگی‌های پروتکل را برای بهربرداری کردن قانونی بی تدبیر می‌سازد.

حتی هنگامیکه لایه بررسی شده‌است و اسناد معماری رده بندی شده است—مدل معماری جداگانه‌ای مانندISO۷۴۹۸ وجودندارد، لایه‌های تعریف شده کمتر و بی دقت تری را نسبت به مدل OSI رایج است. بنابراین برای پروتکل‌های جهان واقعی یک مدل متناسب تر تهیه می‌کند. در حقیقت، یک مدرک مرجع مکرر شامل ذخیره‌ای از لایه‌ها نیست. عدم تاکید روی لایه بندی یک تفاوت مهم بین روشهای OSI و IETF است. این فقط به وجود لایه شبکه وبه طور کلی لایه‌های بالایی اشاره می‌کند. این اسناد مانند یک عکس فوری از معماری در سال ۱۹۹۶را خواسته بودند.اینترنت و معماری آن از شروع کوچک به صورت تکامل درآمدندو بیشتر از یک طرح بزرگ گسترش یافته‌اند. درحالیکه این فرایند ازتحول یکی از دلایل مهم برای موفقیت تکنولوژی است، باوجود این برای ثبت کردن یک snapshot از اصول و قواعد برای معماری اینترنت مفیدبه نظر می‌رسد.

هیچ سندی بطور رسمی به دلیل عدم تاکید روی لایه بندی مدل رامشخص نکرده‌است.نامهای متفاوتی بوسیله نوشته‌های مختلف به لایه‌ها داده شده‌است و تعداد لایه‌های متفاوتی بوسیله نوشته‌های مختلف نشان داده شده‌است.

ورژن‌هایی از این مدل با لایه های۴ تایی و۵ تایی وجود دارد. ، RFC ۱۱۲۲ درخواست هایHOST را برای لایه بندی روی مرجع عمومی ساخته‌است، اما به خیلی از اصول معماری که روی لایه بندی تاکید ندارند براشاره می‌کند.و آن بصورت یک نسخه ۴لایه‌ای است که بطور آزادانه تعریف شده با لایه‌هایی که نه نام دارند نه شماره، لایه پردازش یا لایه کاربردی: ((سطح بالاتر)) جایی است که پروتکل‌هایی شبیه FTP ،SMTP ،SSH ،HTTP و غیره هستند.

لایه انتقال HOST-TO-HOST: جایی است که کنترل جریان و پروتکل‌های وجود دارند مانند TCP. این لایه با باز شدن و نگه داشتن ارتباطات سروکاردارد و اطمینان می‌بخشد که Packet‌ها درحقیقت رسیده‌اند.

لایه اینترنت یا شبکه: این لایه آدرس‌های IP را با بسیاری از برنامه‌های مسیریابی برای جهت یابی بسته‌ها از یک آدرس IP به دیگری را مشخص می‌کند. لایه دسترسی شبکه : این لایه هم پروتکل‌های (مانند لایه پیوند داده OSI) استفاده شده برای دسترسی میانجی برای وسیله‌های به اشتراک گذاشته را و هم پروتکل‌های فیزیکی وتکنولوژی‌های لازم برای ارتباطات از HOSTهای جداگانه برای یک رسانه توصیف می‌کند. درخواست پروتکل اینترنت (و پشته پروتکل متناظر) واین مدل لایه بندی قبل از نصب شدن مدل OSI استفاده می‌شد، و از آن به بعد، درکلاس هاوکتاب‌ها به دفعات زیادی مدل TCP/IP با مدل OSI مقایسه می‌شدند. که اغلب به سردرگمی منتج می‌شد. برای اینکه ۲مدل فرضهای مختلفی استفاده کرده اند، که مربوط به اهمیت دادن لایه بندی فیزیکی است.



لایه‌ها در مدل TCP/IP:
لایه‌های نزدیک به بالا منطقاً به کاربرد کاربر (نه فرد کاربر) نزدیکتر هستند ولایه‌های نزدیک به پایین منطقاًبه انتقال فیزیکی داده‌ها نزدیک ترهستند. لایه‌های دیده شده به عنوان یک پیشرفت دهنده یا مصرف کننده یک سرویس یک متد تجرید برای جدا کردن پروتکل‌های لایه بالاتر از جزییات عناصر مهم بیت‌ها، اترنت، شبکه محلی، و کشف تصادفات و برخوردها است در حالیکه لایه‌ها پایین تر از دانستن جزییات هرکاربردو پروتکل آن اجتناب می‌کنند. این تجرید همچنین به لایه‌های بالاتر اجازه می‌دهد که سرویس‌هایی را که لایه‌های پایین تر نمی‌توانند انتخاب کنندو یا تهیه کنندرا فراهم می‌کندو دوباره، مدل مرجعی OSI اصلی برای شامل شدن سرویس‌های بدون ارتباط (OSIRM CL) توسعه یافتند. برای مثال، IP برای این طراحی نشده بود که قابل اطمینان باشد و یکی از بهترین پروتکل‌های پاسخگوی delivery است. و به این معنی است که به هر حال همه لایه‌های انتقال برای فراهم آوردن قابلیت اطمینان و درجه باید انتخاب شوند. UDP درستی داده را (بوسیله یک Checksum) فراهم می‌کند اما delivery آن را تخمین نمی‌زند، TCP هم درستی داده و هم تخمین delivery را فراهم می‌کند (توسط انتقال از مبدا به مقصد تا دریافت کننده PACKET را دریافت کند).

ارتباطات شبکه نظیر به نظیر لایه کاربردی، لایه انتقال، لایه شبکه، لایه پیوند داده

این فرم مدل مرجع OSI و اسناد مربوط به آن را دچار آسیب می‌کند، اما IETF از یک مدل رسمی استفاده نمی‌کند و این محدودیت را ندارد و در توضیحات David D.clark آمده که"ما به حکومت، رئیس جمهور و رای گیری اعتقاد نداریم، ما موافق نظام و قانون اجرایی هستیم."عدم تصویب این مدل، که با توجه به مدل مرجعی OSI ساخته شده‌است معمولاً بسط‌های لایه OSI را برای آن مدل ندارد
1. برای ارتباط دسترسی چندگانه با سیستمهای آدرس دهی خودشان (مثل اترنت) یک پروتکل نگاشت آدرس نیاز است. این پروتکل‌ها می‌توانند IP پایین اما بالای سیستم ارتباط موجود بررسی می‌شود، درحالیکه از لغات و اصطلاحات فنی استفاده نمی‌کند، ولی یک زیر شبکه است که به آسانی مطابق یک مدل OSI گسترش داده شده‌است، یعنی سازمان داخلی لایه شبکه.
2. ICMP وIGMP درتمام IP عمل می‌کند اما داده را مانند UDP و TCP انتقال نمی‌دهد و دوباره این قابلیت استفاده مانند بسطهای مدیریت لایه برای مدل OSI در چهارچوب مدیریت آن وجود دارد.
3. (OSIRM MF) .کتابخانه SSL/TLS روی لایه انتقال (به کاربردن TCP) اما زیر پروتکل‌های کاربردی عمل می‌کند. پس در بخش طراحان این پروتکل‌ها برای مطابقت با معماری OSI مفهومی وجود ندارد.
4. ارتباط مثل یک جعبه سیاه است که در این جا عنوان می‌شود و برای بحث IP خوب است. (از وقتی که تمام نقاط IP هستند، روی هر چیز مجازی اجرا خواهد شد).IETF صریحاً به عنوان بحث سیستمهای مخابره‌ای فهمیده نمی‌شوند. سیستم هایی که کمتر دانشگاهی هستند اما بطور عملی با مدل مرجع OSI مرتبط می‌شود.



تفاوت‌های بین لایه‌های TCP/IP و OSI
سه لایه بالایی در مدل OSI  (لایه کاربردی، لایه نمایش و لایه اجلاس) معمولاً درون یک لایه در مدل TCP/IP یک جا جمع شده‌اند. درحالی که بعضی از برنامه‌های کاربردی پروتکل OSI مانند X.۴۰۰ نیز با همدیگرجمع شده‌اند، نیاز نیست که یک پشته پروتکل TCP/IP برای هماهنگ کردن آنها بالای لایه انتقال باشد. برای مثال پروتکل کاربردی سیستم نایل شبکه (NFS) روی پروتکل نمایش داده خارجی (XDR) اجرا می‌شود و روی یک پروتکل با لایه اجلاس کار می‌کند و فراخوان رویه راه دور (RPC) را صدا می‌زند. RPC مخابرات را به طور مطمئن ذخیره می‌کند، پس می‌تواند با امنیت روی پروتکل UDP اجرا شود. لایه اجلاس تقریباً به پایانه مجازی Telnet که بخشی از متن براساس پروتکل‌هایی مانند پروتکل‌های کاربردی مدل HTTP و SMTP و TCP/IP هستند مرتبط می‌شود و نیز با شمارش پورت UDP و TCP که بخشی از لایه انتقال در مدل TCP/IP است مطرح می‌شود. لایه نمایش شبکه استاندارد MIME است که در HTTP و SMTP نیز استفاده می‌شود.

از آنجایی که سعی برای پیشرفت پروتکل IETF به لایه بندی محض ربطی ندارد، بعضی از پروتکل‌های آن ممکن است برای مدل OSI متناسب باشند. این ناسازگاری‌ها هنگامی که فقط به مدل اصلی ISO۷۴۹۸، OSI نگاه کنیم بیشتر تکرار می‌شوند، بدون نگاه کردن به ضمایم این مدل (مانند چارچوب مدیریتی ISO) یا سازمان درونی ISO ۸۶۴۸ لایه شبکه (IONL) هنگامی که IONL و اسناد چهارچوب مدیریتی مطرح می‌شوند، ICMP و IGMP، به طور مرتب به عنوان پروتکل‌های مدیریت لایه برای لایه شبکه تعریف می‌شوند. در روشی مشابه، IONL یک ساختمان برای "قابلیت های همگرایی وابسته به زیر شبکه" مانند ARP و RARP را فراهم آورده‌است. پروتکل های IETF می‌توانند پشت سر هم کاربرد داشته باشند چون توسط تونل زدن پروتکل‌هایی مانند GRE توضیح داده می‌شوند در حالی که اسناد بیسیک OSI با تونل زدن ارتباطی ندارند بعضی مفاهیم تونل زدن هنوز هم در توسعه‌های معماری OSI وجود دارند. مخصوصاً دروازه‌های لایه انتقال بدون چهارچوب پروفایل بین‌المللی استاندارد شده‌است. تلاش های پیشرفت دهنده مرتبط با OSI، به خاطر استفاده پروتکل‌های TCP/IP در جهان واقعی رها شده‌اند. لایه‌ها در ادامه توضیح ازهرلایه در پشته رشته IP آمده‌است.


لایه کاربردی لایه کاربردی بیشتر توسط برنامه‌ها برای ارتباطات شبکه استفاده می‌شود. داده‌ها از برنامه در یک قالب خاص برنامه عبور می‌کنند سپس در یک پروتکل لایه انتقال جاگیری می‌کنند.

از آنجایی که پشته IP بین لایه‌های کاربردی و انتقال هچ لایه دیگری ندارد، لایه کاربردی باید هر پروتکلی را مانند پروتکل لایه اجلاس و نمایش در OSI عمل می‌کنند در بگیرد. داده‌های ارسال شده روی شبکه درون لایه کاربردی هنگامی که در پروتکل لایه کاربردی جاگیری شدند عبور می‌کنند. از آنجا داده‌ها به سمت لایه‌های پایین تر پروتکل لایه انتقال می‌روند. دو نوع از رایجترین پروتکل‌های لایه پایینی TCP و UDP هستند. سرورهای عمومی پورتهای مخصوصی به اینها دارند (HTTP پورت ۸۰ و FTP پورت ۲۳ را دارند و...) در حالیکه کلاینت‌ها از پورتهای روزانه بی دوام استفاده می‌کنند. روترها و سوئیچ‌ها این لایه را بکار نمی‌گیرند اما برنامه‌های کاربردی بین راه در در پهنای باند این کار را می‌کنند، همانطور که پروتکل RSVP (پروتکل ذخیره منابع) انجام می‌دهد.


۳ لایه بالایی در مدل OSI (لایه کاربردی، لایه نمایش و لایه نشست) معمولاً درون یک لایه در مدل TCP/IP مجتمع می‌شوند. درحالی که برخی از برنامه‌های کاربردی پروتکل OSI مانند X۴۰۰ نیز با یکدیگر جمع شده‌اند، نیاز نیست که یک پشته پروتکل TCP/IP برای یکپارچه کردن آنها بالای لایه انتقال باشد. برای نمونه پروتکل کاربردی سیستم نایل شبکه (NFS) روی پروتکل نمایش داده خارجی (XDR) اجرا می‌شود و روی یک پروتکل با لایه نشست کار می‌کند و فراخوان رویه راه دور (RPC) را صدا می‌زند (Remote Procedure Call).RPC مخابرات را به طور مطمئن ذخیره می‌کند، پس می‌تواند با امنیت روی پروتکل UDP اجرا شود. لایه نشست تقریباً به پایانه مجازی Telnet که بخشی از متن براساس پروتکلهایی مانند پروتکل های کاربردی مدل HTTP و SMTP  و TCP/IP هستند مرتبط می‌شود و نیز با شمارش پورت UDP و TCP که بخشی از لایه انتقال در مدل TCP/IP است مطرح می‌شود.

لایه نمایش شبیه استاندارد MIME که در HTTP و SMTP نیز استفاده می‌شود است. از آنجایی که تلاش برای پیشرفت پروتکل IETF به لایه بندی محض ربطی ندارد، برخی از پروتکل های آن ممکن است برای مدل OSI متناسب باشند. این ناسازگاری ها هنگامی که فقط به مدل اصلی OSI، ISO ۷۴۹۸ نگاه کنیم بیشتر تکرار می‌شوند، بدون نگاه کردن به ضمایم این مدل (مانند چارچوب مدیریتیISO ۷۴۹۸\۴) یا سازمان درونی ISO ۸۶۴۸ لایه شبکه (IONL) هنگامیکه IONL و مستندات چهارچوب مدیریتی مطرح می‌شوند، ICMP و IGMP، بطور مرتب به عنوان پروتکل های مدیریت لایه برای لایه شبکه تعریف می‌شوند. در روشی مشابه، IONL یک ساختمان برای «قابلیتهای همگرایی وابسته به زیر شبکه» مانند ARP و RARP را فراهم آورده‌است. پروتکل های IETF می‌توانند پشت سر هم کاربرد داشته باشند چون توسط تونل زدن پروتکل هایی مانند GRE (Generic Routing Encapsulation) شرح داده می‌شوند در حالیکه مستندات پایه‌ای OSI با تونل زدن ارتباطی ندارند برخی مفاهیم تونل زدن هنوز هم در توسعه‌های معماری OSI وجود دارند. مخصوصاً دروازه‌های لایه انتقال بدون چهارچوب پروفایل استاندارد شده بین‌المللی. تلاش های پیشرفت دهنده مرتبط با OSI، به خاطر استفاده پروتکل های TCP/IP در دنیای واقعی رها شده‌اند.



لایه‌ها
در ادامه توضیحی از هر لایه در پشته رشته IP آمده‌است.


لایه کاربردی
لایه کاربردی بیشتر توسط برنامه‌ها برای ارتباطات شبکه استفاده می‌شود. داده‌ها از برنامه در یک قالب خاص برنامه عبور می‌کنند سپس در یک پروتکل لایه انتقال جاگیری می‌شوند. از آنجایی که پشته IP بین لایه‌های Application (کاربردی) و (انتقال) Transport هیچ لایه دیگری ندارد، لایه کاربردی Application می‌بایست هر پروتکلی را مانند پروتکل لایه نشست (session) و نمایش (presentation) در OSI عمل می‌کنند در بگیرد. داده‌های ارسال شده روی شبکه درون لایه کاربردی هنگامیکه در پروتکل لایه کاربردی جاگیری شدند عبور می‌کنند. از آنجا داده‌ها به سمت لایه‌های پایین تر پروتکل لایه انتقال می‌روند. دو نوع از رایجترین پروتکل‌های لایه پایینی TCP و UDP هستند. سرورهای عمومی پورت های مخصوصی به این ها دارند (HTTP پورت ۸۰و FTP پورت ۲۱ را دارند و...) در حالی که کلاینت ها از پورت های روزانه بی دوام استفاده می‌کنند. روترها و سوئیچ‌ها این لایه را بکار نمی‌گیرند اما برنامه‌های کاربردی بین راه در در پهنای باند این کار را می‌کنند، همانطور که پروتکل RSVP (پروتکل ذخیره منابع) انجام می‌دهد.


لایه انتقال (Transport)
مسئولیت های لایه انتقال، قابلیت انتقال پیام را END-TO-END و مستقل از شبکه، به اضافه کنترل خطا، قطعه قطعه کردن و کنترل جریان را شامل می‌شود. ارسال پیام END-TO-END یا کاربردهای ارتباطی در لایه انتقال می‌توانند جور دیگری نیز گروه بندی شوند:
1. اتصال گرا مانند TCP
2. بدون اتصال مانند UDP
لایه انتقال می‌تواند کلمه به کلمه به عنوان یک مکانیزم انتقال مانند یک وسیله نقلیه که مسئول امن کردن محتویات خود (مانند مسافران و اشیاء) است که آنها را صحیح و سالم به مقصد برساند، بدون اینکه یک لایه پایین تر یا بالاتر مسئول بازگشت درست باشند. لایه انتقال این سرویس ارتباط برنامه‌های کاربردی به یکدیگر را در حین استفاده از پورتها فراهم آورده‌است. از آنجایی که IP فقط یک delivery فراهم می‌آورد، لایه انتقال اولین لایه پشته TCP/IP برای ارائه امنیت و اطمینان است. توجه داشته باشید که IP می‌تواند روی یک پروتکل ارتباط داده مطمئن امن مانند کنترل ارتباط داده سطح بالا (HDLC) اجرا شود. پروتکل‌های بالای انتقال مانندRPC نیز می‌توانند اطمینان را فراهم آورند.

بطور مثال TCP یک پروتکل اتصالگر است که موضوع‌های مطمئن بیشماری را برای فراهم آوردن یک رشته بایت مطمئن و ایمن آدرس دهی می‌کند: داده in order می‌رسند. داده‌ها حداقل خطاها را دارند. داده‌های تکراری دور ریخته می‌شوند. بسته‌های گم شده و از بین رفته دوباره ارسال می‌شوند. دارای کنترل تراکم ترافیک است. SCTP جدیدتر نیز یک مکانیزم انتقالی مطمئن و امن و اتصالگراست -رشته پیام گراست نه رشته بایت گرا مانند TCP - و جریان های چندگانه‌ای را روی یک ارتباط منفرد تسهیم می‌کند. و همچنین پشتیبانی چند فضا را (multi-homing) نیز در مواردی که یک پایانه ارتباطی می‌تواند توسط چندین آدرس IP بیان شود.(اینترفیس‌های فیزیکی چندگانه) را فراهم می‌آورد تا اینکه اگر یکی از آنها دچار مشکل شود ارتباط دچار وقفه نشود. در ابتدا برای کاربردهای تلفنی (برای انتقالSS۷ روی IP) استفاده می‌شود اما می‌تواند برای دیگر کاربردها نیز مورد استفاده قرار بگیرد.

UDP یک پروتکل داده‌ای بدون اتصال است مانند IP این هم یک پروتکل ناامن و نامطمئن است. اطمینان در حین کشف خطا با استفاده از یک الگوریتم ضعیف checksum صورت می‌گیرد. UDP بطور نمونه برای کاربردهایی مانند رسانه‌های (audio ،video ،voice روی Ip و...) استفاده می‌شود که رسیدن هم‌زمان مهم‌تر از اطمینان و امنیت است یا برای کاربردهای پرسش و پاسخ ساده مانند جستجوهای DNS در جاهایی که سرریزی به سبب یک ارتباط مطمئن از روی عدم تناسب بزرگ است استفاده می‌شود. هم TCP و هم UDP شان متمایز می‌شوند توسط یک سری قانون خاص پورت های شناخته و معروف با برنامه‌های کاربردی مخصوصی در ارتباط هستند.(لیست شماره‌های پورت های TCP و UDP را ببنید) RTP یک پروتکل datagram داده‌ای است که برای داده‌های هم‌زمان مانند audio ،video


لایه شبکه
همانگونه که در آغاز کار توصیف شد، لایه شبکه مشکل گرفتن بسته‌های سرتاسر شبکه منفرد را حل کرده‌است. نمونه‌هایی از چنین پروتکل‌هایی X.۲۵ و پروتکل HOST/IMP مربوط به ARPANET است. با ورود مفهوم درون شبکه‌ای کارهای اضافی به این لایه اضافه می‌شوند از جمله گرفتن از شبکه منبع به شبکه مقصد و عموماً routing کردن و تعیین مسیر بسته‌های میان یک شبکه از شبکه‌ها را که به‌عنوان شبکه داخلی یا اینترنت شناخته می‌شوند را شامل می‌شود. در همه پروتکل‌های شبکه IP وظیفه اساسی گرفتن بسته‌های داده‌ای را از منبع به مقصد انجام می‌دهد. IP می‌تواند داده‌ها را از تعدادی از پروتکل‌های مختلف لایه بالاتر حمل کند. این پروتکل‌ها هرکدام توسط یک شماره پروتکل واحد و منحصر به فرد شناسایی می‌شوند:ICMP و IGMP به ترتیب پروتکل‌های ۱و۲ هستند. برخی از پروتکل‌های حمل شده توسط IP مانند ICMP (مورد استفاده برای اطلاعات تشخیص انتقال راجع به انتقالات IP) ، IGNP (مورد استفاده برای مدیریت داده‌های multicast در IP) در بالای IP لایه بندی شده‌اند اما توابع لایه داخلی شبکه را انجام می‌دهند، که یک ناهمسازی بین اینترنت و پشته IP و مدل OSI را ایجاد کرده‌اند. تمام پروتکل‌های مسیریابی مانند OSPT و RPT نیز بخشی از لایه شبکه هستند. آنچه که آنها را بخشی از لایه شبکه کرده‌است این است که هزینه load آنها (play load) در مجموع با مدیریت لایه شبکه در ارتباط است. کپسول بندی و جاگیری خاص آن به اهداف لایه بندی بی ارتباط است.


لایه ارتباط داده‌ها
لایه ارتباط داده از متدی که برای حرکت بسته‌ها از لایه شبکه روی دو میزبان مختلف که در واقع واقعاً بخشی از پروتکلهای شبکه نیستند، استفاده می‌کند، چون IP می‌تواند روی یک گستره ار لایه‌های ارتباطی مختلف اجرا شود. پردازش های بسته‌های انتقال داده شده روی یک لایه ارتباطی داده شده می‌تواند در راه انداز وسایل نرم‌افزاری برای کارت شبکه به خوبی میان افزارها یا چیپ‌های ویژه کار صورت گیرد. این امر می‌تواند توابع ارتباط داده‌ها را مانند اضافه کردن یک header بسته به منظور آماده کردن آن برای انتقال انجام دهد سپس واقعاً فرم را روی واسط فیزیکی منتقل کند. برای دسترسی اینترنت روی یک مودم dial-up معمولاً بسته‌های IP با استفاده از PPP منتقل می‌شوند. برای دسترسی به اینترنت با پهنای باند بالا مانندADSL یا مودم‌های کابلی PPPOE غالباً استفاده می‌شود. در یک شبکه کابلی محلی معمولاً اترنت استفاده می‌شود و دو شبکه‌های بی سیم محلی IEEE۸۰۲٫۱۱ معمولاً استفاده می‌شود. برای شبکه‌های خیلی بزرگ هردو روش PPP یعنی خطوط T-Carrier یا E-Carrier تقویت کننده فرم، ATM یا بسته روی (POS) SONET/SDM اغلب استفاده می‌شوند. لایه ارتباطی همچنین می‌تواند جاییکه بسته‌ها برای ارسال روی یک شبکه خصوصی مجازی گرفته می‌شوند نیز باشند. هنگامیکه این کار انجام می‌شود داده‌های لایه ارتباطی داده‌های کاربردی را مطرح می‌کنند و نتایج به پشته IP برای انتقال واقعی باز می‌گردند. در پایانه دریافتی داده‌ها دوباره به پشته stack می‌آیند (یکبار برای مسیر یابی و بار دوم برای VPN). لایه ارتباط می‌تواند ابتدای لایه فیزیکی که متشکل از اجزای شبکه فیزیکی واقعی هستند نیز مرتبط شود. اجزایی مانند هاب‌ها، تکرار کننده‌ها، کابل فیبر نوری، کابل کواکیسال، کارت های شبکه، کارت های وفق دهنده.host و ارتباط دهنده‌های شبکه مرتبط : -۴۵ (R ،BNC،...) و مشخصات سطح پایینی برای سیگنالها (سطوح ولتاژ، فرکانس ها و...)


لایه فیزیکی
لایه فیزیکی مسئول کد کردن و ارسال داده‌ها روی واسط ارتباطی شبکه‌است و با داده‌ها در فرم بیتهایی که از لایه فیزیکی وسیله ارسال کننده (منبع) هستند و در لایه فیزیکی و دستگاه مقصد دریافت می‌شوند کار می‌کند. اترنت، Token ring، SCSI، هاب‌ها، تکرار کننده‌ها، کابلها و ارتباط دهنده‌ها وسایل اینترنتی استانداردی هستند که روی لایه فیزیکی تابع بندی شده‌اند. لایه فیزیکی همچنین دامنه بسیاری از شبکه سخت‌افزاری مانند LAN، و توپولوژی WAN و تکنولوژی بی سیم (Wireless) را نیز دربرمی گیرد.



پیاده سازی نرم‌افزاری و سخت‌افزاری
معمولاً برنامه نویسان کاربردی مسئول پروتکلهای ۵ لایه‌ای (لایه کاربردی) هستند در حالیکه پروتکلهای ۳و۴ لایه‌ای سرویسهایی هستند که توسط پشته TCP/IP در سیستم‌عامل مهیا شده‌اند. میان اقرارهای میکرو کنترلی در وفق دهنده شبکه بطور نمونه با لایه ۲ کار می‌کنند، توسط یک نرم‌افزار راه انداز در سیستم‌عامل پشتیبانی شده‌است. الکترونیکهای دیجیتالی و آنالوگ غیرقابل برنامه نویسی معمولاً به جای لایه فیزیکی، استفاده می‌شوند که از یک چیپ مدار مجتمع خاض (ASIC) برای هر واسط رادیویی یا دیگر استانداردهای فیزیکی استفاده می‌کنند. به هر حال، پیاده سازی نرم‌افزارهای و سخت‌افزاری در پروتکلها یا مدل مرجع لایه بندی شده عنوان نمی‌شوند. روش‌هایی با کارایی بالا که از وسایل الکترونیکی دیجیتالی قابل برنامه دهی استفاده می‌کنند، سویچ‌های ۳ لایه انجام می‌دهند. در مودم‌های قدیمی و تجهیزات بی سیم، لایه فیزیکی ممکن است با استفاده از پردازشگرهای DSP یا چیپ‌های قابل برنامه دهی رادیویی نرم‌افزاری پیاده سازی شوند و چیپ‌ها مجازند که درچندین استاندارد مرتبط و اینترفیس رادیویی از مدارات جداگانه برای هر استاندارد استفاده شوند. مفهوم Apple Geoport (پورتی سریالی که بین یک خط تلفن و کامپیوتر است) نمونه‌ای از پیاده سازی نرم‌افزاریcpu از لایه فیزیکی است که آنرا قادر به رقابت با برخی از استانداردهای مودم می‌کند.

Zohreh Gholami

client-server

مدل کارخواه-کارساز (به انگلیسی: client-server model)، یک ساختار رایانش توزیع‌شده است که وظایف یا حجم کار را بین سرویس‌دهنده‌ها که کارساز یا سرور نامیده می‌شوند، و سرویس‌گیرنده‌ها که کارخواه نامیده می‌شوند، تقسیم می‌کند.

یک برنامه کاربردی کارخواه-کارساز (Client-Server) تحت شبکه رایانه‌ای برنامه‌ای است که یک کارخواه را که توسط یک رابط کاربری برنامه شناسایی می‌شود، به یک سرور یا سامانهٔ پایگاه داده متصل می‌کند. هنگامی که یک کارخواه مستقیما به یک سیستم پایگاه داده، یا یک سرور یکپارچه متصل می‌گردد، معماری برنامه، معماری دولایه‌ای می‌باشد.

یک معماری کارخواه-کارساز یک معماری شبکه‌ای است که در آن هر رایانه یا پردازش روی شبکه یا یک کارساز است، یا یک کارخواه. سرورها معمولاً رایانه‌های پرقدرت، یا پردازش‌هایی هستند که مختص انجام کار خاصی مانند مدیریت دیسک گردان ها (سرور پرونده‌ای)، چاپگرها، مدیریت ترافیک شبکه (سرور شبکه‌ای) (network server)، می‌باشند.

کارخواه ها، ایستگاه‌های کاری یا رایانه‌های شخصی هستند که کاربران بر روی آن‌ها برنامه‌های کاربردی را اجرا می‌نمایند. کارخواه‌ها به منابعی که کارساز به آنها اختصاص می‌دهد مانند، پرونده، دستگاه‌ها، و قدرت پردازش اعتماد دارند. این معماری از سایر معماری‌ها در این نکته متمایز است که می‌تواند با استفاده از لایه‌ها ساختاردهی مطمئنی از سیستم بوجود آورد.

در سال‌های اخیر استفاده از یک کارخواه کوچک (thin client) که حاوی منطق کاری نیست، و تنها عناصر رابط کاربری جهت اتصال به یک کارساز کاربردی که منطق کاری روی آن پیاده‌سازی شده باب شده‌است، که بصورت تراگذاری، با یک کارساز پایگاه داده، که اطلاعات بروی آن بصورت خام نگهداری و توسط برنامه کاربردی مورد استفاده قرار می‌گیرد. شبیه به معماری که معماری سه-لایه‌ای (three-tier architecture) معروف است، و یک نوع خاص از معماری n-لایه (n-tier architecture) می‌باشد.

در کل، معماری‌های n-لایه می‌توانند از تعدادی خدمات مشخص، که شامل روابط تراگذاری بین کارسازهای کاربردی که از پیاده‌سازی منطق کاری متفاوتی نیز استفاده کرده باشند، استفاده کند. هرکدام از آن‌ها می‌توانند از یک پایگاه دادهٔ معین یا مشترک استفاده نمایند.

نوع دیگری از معماری شبکه‌ای به نام معماری همکار-به-همکار شناخته می‌شود، زیرا هر گره وظایف یکسانی دارد. هر دو نوع معماری‌های کارخواه-کارساز یا همکار-به-همکار بطور گسترده‌ای کاربر دارند، و هرکدام مزیت‌ها و معایب خاص خودشان را دارند.



Peer-to-Peer
همکار به همکار یا همتا به همتا (به انگلیسی: Peer-to-Peer) نام گونه‌ای از معماری شبکه‌های رایانه‌ای است. در این نوع شبکه، رایانه‌های خادم و مشتری هر دو در یک سطح کار می‌کنند، به این مفهوم که هر رایانه می‌تواند از اطلاعات رایانهٔ دیگر استفاده کرده یا به رایانه دیگر اطلاعات بفرستد. این نوع شبکه ساده‌ترین و سریعترین روش شبکه‌سازی بویژه در محیط‌های ویندوز می‌باشد که ابزار خاصی لازم ندارد.


شبکه‌سازی به روش نظیر به نظیر
برای ایجاد چنین شبکه‌ای تجهیزات زیر لازم است:
۱. کارت شبکه
۲. کابل شبکه
۳. سوکت از نوع استاندارد RJ45 که به سر کابل‌ها وصل می‌شود.
۴. میانگاه (Hub) در صورتی که بیش از دو رایانه را بخواهید شبکه کنید.
۵. نرم‌افزار مناسب: به عنوان مثال سیستم‌عامل ویندوز به تنهایی می‌تواند کافی باشد.
۶. برخلاف حالت client/server در این روش کامپیوترهای شخصی می‌توانند بدون server به هم متصل شده و تبادل اطلاعات نمایند. پس از نصب مراحل سخت‌افزاری فقط کافی است که سرویس های شبکه را در ویندوز و یاسیتم عامل‌های دیگر همچون لینوکس نصب کرده و دیسک‌گردان‌ها (درایوها) را به اشتراک گذارید.
۷. ادعا می‌شود که امنیت آن از روش client/server بالا تر است.
۸. نیاز به Administrator ندارد.

یکی از کاربردهای شبکه همتا به همتا دسترسی یافتن از راه رایانه شخصی خود به پرونده‌هایی است که در سخت دیسک رایانهٔ دیگری قرار دارد.

Zohreh Gholami

اجزای سخت افزاری یک شبکه کامپیوتری


کارت شبکه

کامپیوترها جهت اتصال به هم و استفاده از برنامه‌های هم و اشتراک برنامه‌ها از نظر سخت‌افزاری احتیاج به کارت شبکه یا LAN Card دارند. که به‌طور معمول در بازار دو نوع کارت معمول می‌باشد. یک نوع آنها کارت هاِی 10 در 10 بوده و نوع دیگر کارت های 10 در 100 می باشند.




جهت کنترل اتصال درست کارت شبکه به کامپیوتر می توانید روى آيكون My Computer كليك راست نموده و سپس روی Properties کلیک کنید باکسی با عنوان system properties باز می شود به زبانه ی Hardware رفته و در قسمت Device manager بر روی دکمه Device manager کلیک نماييد.باکس دیگری با عنوان Device manager گشوده می شود. در بین ابزارهای نصب شده باید در قسمت Network adapters، نام و مشخصات کارت شبکه شما وجود داشته باشد. اگر در این بخش علامت سوال یا تعجب به شکل زرد رنگ وجود داشته باشد نشان می دهد که راه انداز (Driver ) کارت شبکه شما ناقص بوده و درست نصب نشده است و بایستی طبق روشهای Hardware settings آنرا برداشته(Remove) و با Refresh، یا از قسمت Add new hardware در بخش کنترل‌پنل (Control panel) درایور یا راه انداز مناسب و صحیح آن را نصب نمایید. برای نصب کارت شبکه احتیاج به برنامه مخصوص نصب آن کارت هم داریم.(device driver)


تکرارگر
«تکرارگر» (repeater) تجهیزی الکترونیکی است که سیگنالی را دریافت کرده و آن را با سطح دامنه بالاتر، انرژی بیشتر و یا به سمت دیگر یک مانع ارسال می‌کند. بدین ترتیب می‌توان سیگنال را بدون کاستی به فواصل دورتری فرستاد.





در شبکه
این وسیله حداکثر فاصله‌ای را که یک کابل شبکه محلی می‌تواند گسترده شود افزایش دهد. استفاده از یک تکرارگر یک شبکه محلی را به دو قسمت تقسیم نمی‌کند و شبکه تقابلی نمی‌سازد. از آنجا که تکرارگرها با سیگنال‌های فیزیکی واقعی سروکار دارند و در جهت تفسیر داده‌ای که انتقال می‌دهند تلاشی نمی‌کنند، این تجهیزات در «لایه فیزیکی» یعنی اولین لایه از «مدل مرجع OSI» عمل می‌کنند.


مسیریاب
مسیریاب (انگلیسی: Router) دستگاه رایانه‌ای شبکه‌ای (یا یک رایانه) است که بسته‌های داده را بر روی یک شبکه بهم‌پیوسته برای رسیدن به مقصدشان، هدایت می‌کند. مسیریاب مانند پل فقط پیغام‌هایی که مقصدشان قطعه وصل شده است از خود عبور می‌دهد، ولی پیغام‌های همگانی را عبور نمی‌دهد. به این فرآیند «مسیریابی» گفته می‌شود. مسیریابی در لایهٔ سوم مدل مرجع OSI (لایهٔ شبکه) رخ می‌دهد. مسیریاب جهت اتصال دو یا چند شبکه محلی به هم یا اتصال چندین خط شبکه بزرگ به هم مورد استفاده قرار می‌گیرند. مسیریاب می‌تواند انواع مختلف شبکه را به هم وصل کند. یک مسیریاب بیش‌تر یک سیستم‌عامل تخصصی (مانند IOS از سیسکو یا JUNOS و JUNOSe از Juniper Networks یا XOS از Extreme Networks یا ...)، Flash memory، NVRAM، RAM و یک یا دو پردازشگر را شامل می‌شود.





ساختار
یک مسیریاب شبکه از دو بخش عمده سخت‌افزار و نرم‌افزار تشکیل می‌شود. نرم‌افزار مسیریاب شامل سیستم‌عامل و رابط کاربری آن است. یک سیستم‌عامل معروف که شرکت سیسکو در مسیریاب‌های خود استفاده می‌کند، IOS نام دارد.




اجزای زیر را برای یک مسیر یاب مرسوم می‌توان نام برد:
بدنه (شامل کانکتورها و ...)
سخت‌افزار مسیریابی
رابط‌های شبکه
سیستم‌عامل
رابط کاربری




پروتکل‌ها
IGRP
BGP
OSPF
RIP1
RIP 2
IS-IS

تولید کنندگان معروف
Avaya
Juniper Networks
Cisco Systems, Inc.
Lucent Technologies (Alcatel-Lucent)
MRV Communications


هاب و نحوه عملکرد آن
هاب از جمله تجهیزات سخت‌افزاری است که از آن به منظور برپاسازی شبکه‌های کامپیوتری استفاده می‌شود. گرچه در اکثر شبکه هایی که امروزه ایجاد می‌گردد از سوئیچ در مقابل هاب استفاده می‌گردد، ولی ما همچنان شاهد استفاده از این نوع تجهیزات سخت‌افزاری در شبکه‌های متعددی می باشیم. در این مطلب قصد داریم به بررسی هاب و نحوه عملکرد آن اشاره نمائیم . قبل از پرداختن به اصل موضوع لازم است در ابتدا با برخی تعاریف مهم که در ادامه بدفعات به آنان مراجعه خواهیم کرد، بیشتر آشنا شویم.

Domain: تمامی کامپیوترهای عضوء یک domain هر اتفاق و یا رویدادی را که در domain اتفاق می افتد، مشاهده و یا خواهند شنید.

Collision Domain: در صورت بروز یک تصادم (Collision) بین دو کامپیوتر، سایر کامپیوترهای موجود در domain آن را شنیده و آگاهی لازم در خصوص آن چیزی که اتفاق افتاده است را پیدا خواهند کرد . کامپیوترهای فوق عضوء یک Collision Domain یکسان می‌باشند. تمامی کامپیوترهایی که با استفاده از هاب به یکدیگر متصل می‌شوند، عضوء یک Collision Domain یکسان خواهند بود (بر خلاف سوئیچ).

Broadcast Domain: در این نوع domain، یک پیام broadcast ( یک فریم و یا داده که برای تمامی کامپیوترها ارسال می‌گردد) برای هر یک از کامپیوترهای موجود در domain ارسال می‌گردد. هاب و سوئیچ با موضوع broadcast domain برخورد مناسبی نداشته (ایجاد حوزه‌های مجزاء) و در این رابطه به یک روتر نیاز خواهد بود.

به منظور برخورد مناسب (ایجاد حوزه‌های مجزاء) با collision domain ، broadcast domain و افزایش سرعت و کارائی یک شبکه از تجهیزات سخت‌افزاری متعددی استفاده می‌شود. سوئیچ‌ها collision domain مجزائی را ایجاد می نمایند ولی در خصوص broadcast domain بدین شکل رفتار نمی نمایند. روترها ، broadcast domain و collision domain مجزائی را ایجاد نموده و در مقابل هاب، قادر به ایجاد broadcast domain و Collision domain جداگانه نمی‌باشد. شکل زیر یک نمونه هاب هشت پورت را نشان می‌دهد ( D-Link DE-808TP 10Mbps Ethernet 8-Port Mini-Hub).





انواع هاب عبارتند از:
هاب کنترل پذیر (manageable): این نوع هاب هوشمند و انعطاف پذیر میباشد.بدین معنی که هر یک از درگاه های (ports) آن توسط مدیر شبکه از طریق نرم افزار می توانند فعال یا غیر فعال شوند.

هاب مستقل (stand-alone): این نوع هاب برای یک گروه از کامپیوترهایی که بهطور مجزا از کل شبکه کار می کنند، به کار می رود.

هاب پیمانه ای (modular): این نوع هاب با یک کارت یا شاسی همراه است و توسط این کارت می توان تعداد درگاه های آن را افزایش داد.

هاب پشته ای (stackable): این نوع هاب شبیه هاب مستقل (stand-alone) می باشد. با این تفاوت که تعدادی از آنها را می توان مثل یک پشته به یکدیگر متصل کرد تا تعداد پورت های کل هاب آن افزایش یایند.


آشنایی با نحوه عملکرد هاب
هاب، یکی از تجهیزات متداول در شبکه‌های کامپیوتری و ارزانترین روش اتصال دو و یا چندین کامپیوتر به یکدیگر است . هاب در اولین لایه مدل مرجع OSI فعالیت می نماید. آنان فریم‌های داده را نمی خوانند (کاری که سوئیچ و یا روتر انجام می‌دهند) و صرفاً این اطمینان را ایجاد می نمایند که فریم‌های داده بر روی هر یک از پورت‌ها، تکرار خواهد شد. گره هائی که یک اترنت و یا Fast Ethernet را با استفاده از قوانین CSMA/CD به اشتراک می گذارند، عضوء یک Collision Domain مشابه می‌باشند. این بدان معنی است که تمامی گره‌های متصل شده به هاب بخشی از Collision domain مشابه بوده و زمانی که یک collision اتفاق می افتد، سایر گره‌های موجود در domain نیز آن را شنیده و از آن متاثر خواهند شد. کامپیوترها و یا گره‌های متصل شده به هاب از کابل‌های ( UTP (Unshielded Twisted Pair، استفاده می نمایند. صرفاً یک گره می‌تواند به هر پورت هاب متصل گردد. مثلاً با استفاده از یک هاب هشت پورت، امکان اتصال هشت کامپیوتر وجود خواهد داشت .زمانی که هاب‌ها به متداولی امروز نبودند و قیمت آنان نیز گران بود، در اکثر شبکه‌های نصب شده در ادارات و یا منازل از کابل‌های کواکسیال، استفاده می گردید. نحوه کار هاب بسیار ساده است . زمانی که یکی از کامپیوترهای متصل شده به هاب اقدام به ارسال داده ئی می نماید، سایر پورت‌های هاب نیز آن را دریافت خواهند کرد ( داده ارسالی تکرار و برای سایر پورت‌های هاب نیز فرستاده می‌شود). شکل زیر نحوه عملکرد هاب را نشان می‌دهد.



همانگونه که در شکل فوق مشاهده می نمائید، گره یک داده ئی را برای گره شش ارسال می نماید ولی تمامی گره‌های دیگر نیز داده را دریافت خواهند کرد. در ادامه، بررسی لازم در خصوص داده ارسالی توسط هر یک از گره‌ها انجام و در صورتی که تشخیص داده شود که داده ارسالی متعلق به آنان نیست، آن را نادیده خواهند گرفت. عملیات فوق از طریق کارت شبکه موجود بر روی کامپیوتر که آدرس MAC مقصد فریم ارسالی را بررسی می نماید، انجام می‌شود. کارت شبکه بررسی لازم را انجام و در صورت عدم مطابقت آدرس MAC موجود در فریم، با آدرس MAC کارت شبکه، فریم ارسالی دور انداخته می‌گردد. اکثر هاب‌ها دارای یک پورت خاص می‌باشند که می‌تواند به صورت یک پورت معمولی و یا یک پورت uplink رفتار نماید. با استفاده از یک پورت uplink می‌توان یک هاب دیگر را به هاب موجود، متصل نمود. بدین ترتیب تعداد پورت‌ها افزایش یافته و امکان اتصال تعداد بیشتری کامپیوتر به شبکه فراهم می‌گردد. روش فوق گزینه‌ای ارزان قیمت به منظور افزایش تعداد گره‌ها در یک شبکه است ولی با انجام این کار شبکه شلوغ تر شده و همواره بر روی آن حجم بالائی داده غیر ضروری در حال جابجائی است. تمامی گره‌ها، عضوء یک Broadcast domain و collision domain یکسانی می‌باشند، بنابراین تمامی آنان هر نوع collision و یا Broadcast را که اتفاق خواهد افتاد، می شنوند. در اکثر هاب‌ها از یک ال‌ئی‌دی به منظور نشان دادن فعال بودن ارتباط برقرار شده بین هاب و گره و از ال‌ئی‌دی دیگر به منظور نشان دادن بروز یک collision استفاده می‌گردد (دو ال‌ئی‌دی مجزا). در برخی از هاب‌ها دو ال‌ئی‌دی مربوط به فعال بودن لینک ارتباطی بین هاب و گره و فعالیت پورت با یکدیگر ترکیب و زمانی که پورت در حال فعالیت است، ال‌ئی‌دی مربوطه چشمک زن شده و زمانی که فعالیتی انجام نمی‌شود، ال‌ئی‌دی فوق به صورت پیوسته روشن خواهد بود.

ال‌ئی‌دی مربوط به Collision موجود بر روی هاب‌ها زمانی روشن می‌گردد که یک collision بوجود آید. Collision زمانی بوجود می آید که دو کامپیوتر و یا گره سعی نمایند در یک لحظه بر روی شبکه صحبت نمایند. پس از بروز یک Collision، فریم‌های مربوط به هر یک از گره‌ها با یکدیگر برخورد نموده و خراب می‌گردند. هاب به منظور تشخیص این نوع تصادم‌ها به اندازه کافی هوشمند بوده و برای مدت زمان کوتاهی چراغ مربوط به collision روشن می‌گردد. (یک دهم ثانیه به ازای هر تصادم). تعداد اندکی از هاب‌ها دارای یک اتصال خاص از نوع BNC بوده که می‌توان از آن به منظور اتصال یک کابل کواکسیال، استفاده نمود. پس از اتصال فوق، ال‌ئی‌دی مربوط به اتصال BNC روی هاب روشن می‌گردد.

Zohreh Gholami

معرفی پروتکل های اینترنت
مدل  TCP/IP


لایه کاربرد
BGP · DHCP · DNS · FTP · GTP · HTTP · IMAP · IRC · LDAP · Megaco · MGCP · NNTP · NTP · POP · RIP · RPC · RTP · RTSP · SDP · SIP · SMTP · SNMP · SOAP · SSH · Telnet · TLS/SSL · XMPP

لایه انتقال
TCP · UDP · DCCP · SCTP · RSVP · ECN

لایه اینترنت
IP (IPv4, IPv6) · ICMP · ICMPv6 · IGMP · IPsec

لایه پیوند
ARP/InARP · NDP · OSPF · Tunnels (L2TP) · PPP · Media Access Control (اترنت, DSL, ISDN, FDDI)

Zohreh Gholami

پروتکل پیکربندی پویای میزبان *Dynamic Host Configuration Protocol* یا *DHCP*

پروتکل پیکربندی پویای میزبان (Dynamic Host Configuration Protocol یا DHCP)، پروتکلی است که توسط دستگاه‌های شبکه‌ای بکار می‌رود تا پارامترهای مختلف را که برای عملکرد برنامه‌های منابع گیر در IP (پروتکل اینترنت) ضروری می‌باشند، بدست آورد. با بکارگیری این پروتکل، حجم کار مدیریت سیستم به شدت کاهش می‌یابد و دستگاه‌ها می‌توانند با حداقل تنظیمات و یا بدون تنظیمات دستی به شبکه افزوده شوند.



عملی بودن

پروتکل DHCP (پروتکل پیکربندی پویای میزبان) روشی برای اداره کردن جایگزینیِ پارامتر شبکه، در یک سرور DHCP مستقل، و یا گروهی از چنین سرورهایی است که به شیوه‌ای مقاوم در برابر اشکال چیده می‌شوند و با DHCP تکمیل شده‌اند؛ حتی در شبکه‌ای که چند ماشین سیستم DHCP مفید می‌باشد، زیرا یک ماشین توسط شبکه‌ای محلی و با کمی تلاش قابل افزودن می‌باشد.

حتی در سرورهایی که نشانی‌ها یشان به ندرت تغییر می‌کند، DHCP برای قرار دادن نشانی‌های آنها توصیه می‌شود بنابراین اگر لازم باشد سرورها دوباره نشانی گذاری شوند(آراِف سی2071)، تغییرات باید در کمترین جاهای ممکن صورت گیرند.برای دستگاه‌هایی چون مسیر یاب‌ها و دیوارهای آتش نباید DHCP را بکار بریم، عاقلانه اینست که سرورهای TFTP و SSH را در دستگاهی مشابه که DHCP را اجرا می‌کند قرار دهیم تا مدیریت دوباره متمرکز شود.

این برای تخصیص مستقیم نشانی‌ها در سرورها و سیستم‌های رومیزی مفید می‌باشد و نیز بواسطه یک PPP پروکسی (پروتکل نقطه به نقطه) برای شماره گیری و میزبان‌های پهن باند در صورت درخواست و نیز برای خروجی‌ها (برگردان آدرس شبکه) و مسیر یا ب‌ها مورد کاربرد دارد.DHCP معمولاً برای زیر ساخت (خدمات بنیادین) مانند مسیر یا ب‌های غیر حاشیه‌ای و سرورهای DNS مناسب نمی‌باشند.



تاریخچه
DHCP به عنوان یک پروتکل استاندارد در اکتبر سال 1993 پدید آمد، و جایگزین پروتکل بوت پی شد.



عملیات پروتکل پایه

پروتکل پیکر بندی میزبان پویا (DHCP) تخصیص نشانه‌های آی پی، پوشش‌های زیر شبکه، دروازه پیش فرض (ورودگاه قراردادی) و دیگر پارامترهای آی پی را به صورت خودکار در می‌آورد. وقتی یک برنامه منابع گر با ترکیب DHCP به یک شبکه متصل شود، (خواه یک کامپیوتر باشد یا هر وسیله مرتبط با شبکه)، برنامه منابع گیر DHCP آن یک سئوال سرتاسری ارسال می‌کندو از سرور DHCP اطلاعات ضروری را در خواست می‌کند. سرور DHCP مجموعه‌ای از اطلاعات و آدرس‌های آی پی را در مورد پارامترهای پیکر بندی منابع گیر مانند دروازه پیش فرض، نام قلمرو، سرورهای DNS و سرورهای دیگر همچون سرورهای زمانی و غیره را مدیریت می‌کند. بر اساس دریافت یک درخواست معتبر این سرور به کامپیوتر یک نشانی آی پی و یک مدت اجاره (طول زمانی که تخصیص در آن اعتبار دارد) و دیگر پارامترهای پیکر بندی TCP/IP مانند پوشش زیر شبکه و ورود گاه قراردادی اختصاص خواهد داد. این پرس و جو نوعاً سریعاً پس از راه اندازی آغاز می‌شود و باید پیش از آنکه برنامه منابع گیر بتواند ارتباط مبتنی بر آی پی را با دیگر میزبان‌ها شروع کند تکمیل شود.


DHCP سه حالت برای تخصیص نشانی‌های آی پی فراهم می‌کند.
حالت شناخته شده، پویا (دینامیک) می‌باشد که در آن برای برنامه خدمات دیگر یک اجاره نامه روی نشانی IP برای یک دوره زمانی فراهم می‌آید. منوط به ثبات شبکه این اجاره نامه می‌تواند از چند ساعت (شبکه بی سیم در یک فرودگاه) تا چند ماه (برای رومیزی‌ها در یک آزمایشگاه سیم بندی شده) وجود داشته باشد. به هر حال پیش از اینکه اجاره نامه منتفی شود، DHCP می‌تواند در خواست تمدید اجاره نامه را روی نشانی آی پی موجود بدهد.

یک برنامه منابع گیر با کار کرد مناسب ساز و کار تمدید را برای حفظ همان نشانی IP در سر تا سر اتصالش به یک شبکه مستقل بکار می‌برد، در غیر این صورت ممکن است خطر از دست دادن اجاره نامه اش (مدت اجاره) را در حین اتصال موجب شود، بنا بر این در حالی که مجدداً برای نشانی IP اصلی یا جدیدش با سرور مذاکره می‌کند اتصال به شبکه دچار اختلال و اشکال شود.

دو حالت دیگر برای تخصیص نشانی‌های IP خودکار (اتوماتیک) و دستی می‌باشند، که در حالت خودکار نشانی به طور دائم جایگزین منابع گیر می‌شود و در حالت دستی نشانی توسط منابع گیر انتخاب می‌شود و پیام‌های پروتکل DHCP برای مطلع کردن سرور نسبت به جایگزینی نشانی، مورد استفاده قرار می‌گیرند. روشهای دستی و خودکار به طور کلی زمانیکه کنترل دقیق تری روی نشانی IP مورد نیاز باشد بکار می‌روند (عموماً از نوع نصب دیواره آتش محکم با استقامت)، اگرچه عموماً یک دیواره آتش امکان دسترسی به گستره‌ای از نشانی‌های IP را می‌دهد که می‌تواند به صورت پویایی توسط سرور DHCP جایگزین شوند.



امنیت
به جهت متعارف سازی آن قبل از امنیت اینترنت این تبدیل به یک مسئله شده پروتکل DHCP مبنا اقدامات لازم امنیتی را در بر نمی‌گیرد و بطور بالقوه آنرا در معرض دو نوع حمله قرار می‌دهد.

سرورهای DHCP غیر مجاز: از آنجائیکه شما نمی‌توانید DHCP مورد دلخواه خود را تعیین کنید، یک سرور غیر مجاز می‌تواند به در خواست‌های خدمات گیر پاسخ دهد و مقادیر پیکر بندی شبکه منابع گیر را ارسال می‌کند که برای هواپیما ربا مفید می‌باشند. به عنوان مثال، یک هکر می‌تواند سرور DHCP را ترکیب بندی نماید تا خدمات دیگر را برای یک سرور DNS که مختل شده‌است پیکر بندی نماید.

برنامه‌های منابع گیر DHCP غیر مجاز: با تظاهر به برنامه منابع گیر قانونی (مجاز) یک برنامه منابع گیر غیر مجاز می‌تواند به پیکر بندی و یک IP روی شبکه دسترسی یابد و در غیر این صورت آن نباید امکان دسترسی و اتصال به شبکه را پیدا کند.

همچنین با ارسال انبوه سرور DHCP با در خواست‌هایی به منظور نشانی‌های IP این برای مهاجم امکان پذیر می‌باشد تا مجموعه وسیعی از آدرس‌های IP تخلیه نموده و فعالیت عادی شبکه را مختل سازد.

برای مبارزه با این تهدیدات RFC 3118 (تصدیق پیام‌های DHCP) اطلاعات تایید را در پیام‌های DHCP ارائه کرد که منابع گیرها و سرورها را قادر ساخت تا اطلاعات ارسالی از منابع غیر معتبر را نپذیرند. اگر چه حمایت از این پروتکل گسترده می‌باشد اما تعداد زیادی از خدمات گیران و خدمات دهندگان هنوز به طور کامل از تایید حمایت نمی‌کنند و سرورها را مجبور نمی‌کنند تا از خدمات گیر انی پشتیبانی کنند که از این ویژگی حمایت نمی‌کنند. در نتیجه دیگر اقدامات امنیتی معمولاً در مورد سرور DHCP صورت می‌گیرند تا تضمین شود که تنها خدمات گیران و خدمات دهندگان مورد تایید به شبکه دسترسی پیدا می‌کنند.

در صورت ممکن، نشانی‌های اختصاص یافته DHCP بایستی به طور پویا به یک سرور DNS ایمن متصل شوند تا امکان عیب یابی آنها توسط نام وجود داشته باشد به جای اینکه توسط نشانی بالقوه نا معلوم عیب یابی شوند.

اتصال موثر DHCP-DNS به پرونده‌ای از نشانی‌های MAC و یا اسامی محلی نیاز دارد که به DNS ارسال خواهند شد و بطور منحصر به فردی میزبان‌های فیزیکی را مشخص می‌کند. نشانی‌های IP سرورهای DNS از یک سرور DHCP.

سرور DHCP اطمینان می‌دهد که تمام نشانی‌های IP تک و منحصر به فرد می‌باشند به عنوان مثال هیچ نشانی IP به یک خدمات گیر ثانویه اختصاص داده نمی‌شود در حالی که تخصیص خدمات گیر اولیه معتبر می‌باشد. بنابراین مدیریت جمعی نشانی IP توسط سرور صورت می‌گیرد نه بوسیله مدیر شبکه.



تخصیص نشانی IP
منوط به بکار گیری، سرور DHCP سه نوع روش در تقسیم کردن (اختصاص دادن) نشانی‌های IP دارد:

تخصیص پویا: مدیر شبکه محدوده‌ای از نشانی‌های IP را به DHCP اختصاص می‌دهد و هر کامپیوتر خدمات گیر روی LAN (شبکه محلی) نرم‌افزار TCP/IP خود را دارد که آرایش بندی اش به گونه‌ای است که در طول شروع شدن شبکه از سرور DHCP در خواست نشانی IP را می‌کند.فرایند عرضه و تقاضا یک مفهوم اجاره نامه را با یک دوره زمانی قابل کنترل بکار می‌برد و این امکان را به سرور DHCP می‌دهد تا نشانی‌های IP را که تمدید نمی‌شوند احیا و بازیابی کند.

تخصیص خودکار: سرور DHCP دائماً یک نشانی IP آزاد را به خدمات گیر درخواستی از محدوده‌ای که توسط مدیر تعریف می‌شود، اختصاص می‌دهد.

تخصیص دستی: سرور DHCP یک نشانی IP مبتنی بر جدول را با نشانی MAC اختصاص می‌دهد.

جفت‌های نشانی IP توسط مدیر سرور به صورت دستی پر می‌شوند. فقط به خدمات گیران با یک نشانی MAC که در این جدول فهرست شده‌اند یک نشانی IP اختصاص می‌یابد.



DHCP و دیوارهای آتش
دیوارهای آتش معمولاً باید ترافیک DHCP را آشکارا ممکن سازند. خصوصیات پروتکل سرور – خدمات گیر DHCP چندین مورد را توضیح می‌دهد زمانی که بسته‌ها باید نشانی مبدا 00000000*0 یا نشانی مقصد 0*FFFFFFFF را در اختیار داشته باشند. قوانین سیاستی ضد تلاش عمدی و دیوارهای آتش در بر گیرنده و محکم غالباً چنین بسته‌هایی را متوقف می‌سازند.

برای مجاز دانستن DHCP، مدیران شبکه لازم است که چند نوع بسته اطلاعاتی را از طریق دیوار آتش سرور جانبی ممکن سازند.

تمام بسته‌های DHCP به عنوان دیتا گرام‌های UDP منتقل می‌شوند، تمام بسته‌های ارسالی خدمات گیر درگاه منبع 68 و درگاه مقصد 67 دارند، تمام بسته‌های ارسالی خدمات دهنده درگاه منبع 67 و درگاه مقصد 68 دارند.

به عنوان مثال یک دیوار آتش سرور جانبی باید انواع پاکت ها که در ذیل آمده را فراهم کند:
بسته‌های وارد شده از 0.0.0.0 یا DHCP-POOL تا DHCP-IP
بسته‌های وارد شده از هر نشانی برای 255.255.255.255
بسته‌های خروجی از DHCP-IP تا DHCP-POOL یا 255.255.255.255

وقتی که DHCP-IP هر آدرسی را که روی یک سرور DHCP ترکیب بندی می‌شود را نشان می‌دهد و مجموعه DHCP نشان دهنده مجموعه‌ای است که از آن سرور DHCP نشان‌هایی را به خدمات گیران اختصاص می‌دهد.



نمونه‌ای در دیوار آتش IPFW
برای دادن ایده‌ای از چگونگی ظاهر تولید در پیکر بندی، قوانین زیر برای سرور جانبی دیوار آتش IP امکان تردد DHCP را فراهم می‌آورند. DHCPd روی میانجی R10 عمل می‌کند و نشانی‌ها را از 192.168.00124 تخصیص می‌دهد.

Zohreh Gholami

پروتکل سامانه نام دامنه (Domain Name System) یا *DNS*

پروتکل سامانه نام دامنه (Domain Name System)، (به اختصار DNS) نظامی است سلسله‌مراتبی برای نام‌گذاری رایانه‌ها و دیگر منابع متصل به اینترنت یا دیگر شبکه‌هایی که در سال ۱۹۸۴ معرفی شده‌است.

وقتی می‌خواهید وارد وبگاهی شوید، باید نشانی کارساز وبش را بدانید. نشانی کارساز وب با نشانی آی‌پی مشخص می‌شود. اما به خاطر سپردن نشانی آی‌پی دشوار است. می‌توان به جای نشانی آی‌پی از نام‌های دامنه استفاده کرد. برای هر نشانی آی‌پی یک نام دامنه در نظر گرفته شده‌است. مثلا نشانی آی‌پی وبگاه گوگل ۱۷۳٫۱۹۴٫۳۳٫۱۰۴ است. برای دسترسی به گوگل می‌توانید از این نشانی آی‌پی یا نام دامنه آن یعنی www.google.com استفاده کنید.

در ساناد، کل نشانی‌های اینترنت درون بانک‌های اطلاعاتی توزیع شده‌ای هستند که هیچ تمرکزی روی نقطه‌ای خاص از شبکه ندارند. روش ترجمهٔ نام بدین صورت است که وقتی یک برنامهٔ کاربردی مجبور است برای برقراری یک ارتباط، معادل نشانی آی‌پی از یک ماشین با نامی مثل cs.ucsb.edu را بدست بیاورد، قبل از هر کاری یک تابع کتابخانه‌ای (به انگلیسی: Library Function) را صدا می‌زند، به این تابع کتابخانه‌ای تابع تحلیلگر نام (به انگلیسی: Name Resolver) گفته می‌شود. تابع تحلیلگر نام، یک نشانی نمادین را که بایستی ترجمه شود، بعنوان پارامتر ورودی پذیرفته و سپس یک بستهٔ درخواست (به انگلیسی: Query Packet) به روش UDP تولید کرده و به نشانی یک کارساز DNS (که به صورت پیش فرض مشخص می‌باشد) ارسال می‌کند. همه ماشین‌های میزبان، حداقل باید نشانی آی‌پی از یک سرویس دهندهٔ ساناد را در اختیار داشته باشند. این «سرویس دهنده محلی» پس از جستجو، نشانی آی‌پی معادل با یک نام نمادین را بر می‌گرداند. «تابع تحلیلگر نام» نیز آن نشانی آی‌پی را به برنامهٔ کاربردی تحویل می‌دهد با پیدا شدن نشانی آی‌پی، برنامهٔ کاربردی می‌تواند عملیات مورد نظرش را ادامه بدهد.


کاربرد حوزه‌ها
برای تحلیل یک نام حوزه، سطوح از سمت راست به چپ تفکیک می‌شوند و در یک روند سلسله مراتبی، سرویس دهندهٔ متناظر با آن سطح پیدا می‌شود. نام‌های حوزه به هفت منطقهٔ عمومی و حدود صد و اندی منطقهٔ کشوری تقسیم بندی شده‌است. حوزه بدین معناست که شما با یک نگاه ساده به انتهای نشانی نمادین، می‌توانید ماهیت آن نام و سرویس دهندهٔ متناظر با آن را حدس بزنید. یعنی اگر انتهای نام‌های حوزه متفاوت باشد منطقهٔ جستجو برای یافتن نشانی آی‌پی معادل نیز متفاوت خواهد بود.



ساختار سلسله مراتبی DNS

هفت حوزه عمومی که همه آنها سه حرفی هستند عبارتند از:
. com صاحب این نام جزو موسسات اقتصادی و تجاری به شمار می‌آید.
.edu صاحب این نام جزو موسسات علمی یا دانشگاهی به شمار می‌آید.
.gov این مجموعه از نام‌ها برای آژانس‌های دولتی آمریکا اختصاص داده شده‌است.
.int صاحب این نام یکی از سازمان‌های بین‌المللی (مثل یونسکو، فائو، ...) محسوب می‌شود.
.mil صاحب این نام یکی از سازمان‌های نظامی دنیا به شمار می‌آید.
.net صاحب این نام جزو یکی از «ارائه دهندگان خدمات شبکه» به شمار می‌رود.
. org صاحب این نام جزو یکی از سازمان‌های عام المنفعه و غیر انتفاعی محسوب می‌شوند.

نام‌های حوزهٔ بسیار زیادی در اینترنت تعریف شده‌اند که هیچیک از حوزه‌های سه حرفی هفتگانه را در انتهای آنها نمی‌بینید. معمولاً در انتهای این نشانی‌ها یک رشته دو حرفی مخفف نام کشوری است که آن نشانی و ماشین صاحب آن، در آن کشور واقع است.

هر حوزه می‌تواند به زیر حوزه‌های کوچکتری تقسیم شود که به آن دامنه سطح دوم نیز گفته می شود. به عنوان مثال نام‌ های مربوط به حوزه ایران که با مخفف .ir مشخص می شود به ۷ زیرحوزه به شرح زیر تقسیم می ‌شود:
.ac.ir: فقط برای دانشگاه‌ها یا موسسه های آموزشی
.co.ir: فقط برای شرکت ‌های سهامی خاص، سهامی عام، مسوولیت محدود و تضامنی
.gov.ir: فقط برای موسسه ها یا سازمان ‌های دولتی
.id.ir: فقط برای افراد دارای ملیت ایرانی
.net.ir: فقط برای سرویس ‌دهندگان رسمی اینترنت
.org.ir: فقط برای موسسه ها و سازمان‌ های خصوصی
.sch.ir: فقط برای مدارس

بعنوان مثال: http://eng.ut.ac.ir
کشور: ایران
هویت: دانشگاه
نام دانشگاه: ut مخففی برای نام دانشگاه تهران
نام دانشکده: eng مخففی برای بخش فنی مهندسی

حوزه‌ها با دامنه‌ها یکسان نبوده و یک حوزه می‌تواند شامل مقادیری در رابطه با چندین دامنه باشد. برفرض، دامنه www.google.com دارای زیردامنه ای به نام news است (news.google.com)، درصورتیکه زیردامنه mail آن (mail.google.com) از دامنه اختصاصی www.gmail.com نیز قابل دسترسی می باشد.



روش‌های جستجو
همانگونه که اشاره شد اسامی نمادین در شبکه اینترنت که خود در قالب حوزه‌ها و زیر حوزه‌ها سازماندهی شده‌اند در یک فایل متمرکز ذخیره نمی‌شوند بلکه روی کل شبکه اینترنت توزیع شده‌اند، به همین دلیل برای ترجمه یک نام به نشانی آی‌پی ممکن است چندین مرحله «پرس و جو» صورت بگیرد تا یک نشانی پیدا شود. طبیعی است که یک پرس و جو برای تبدیل یک نام حوزه همیشه موفقیت آمیز نباشد و ممکن است به پرس و جوهای بیشتری نیاز شود یا حتی ممکن است یک نشانی نمادین اشتباه باشد و هیچ معادل نشانی آی‌پی نداشته باشد.



نحوه دسترسی به یک سرور از طریق سامانه DNS

سه روش برای پرس و جوی نام در سرویس دهنده‌های نام وجود دارد:
پرس و جوی تکراری (به انگلیسی: Iterative Query)
پرس و جوی بازگشتی (به انگلیسی: Recursive Query)
پرس و جوی معکوس (به انگلیسی: Reverse Query)



پرس و جوی تکراری
در پرس و جوی تکراری قسمت اعظم تلاش برای تبدیل یک نام بر عهده سرویس دهنده محلی است. این DNS حداقل به نشانی ماشین Root، به عنوان نقطه شروع نیاز دارد. وقتی یک تقاضای ترجمه نشانی به سرویس دهنده محلی ارسال می‌شود در صورتی که قادر به ترجمه نام به معادل نشانی آی‌پی آن باشد، معادل نشانی آی‌پی نام مورد نظر را به تقاضا کننده برمی گرداند. (این حالت وقتی است که سرویس دهنده محلی قبلاً آن نام را ترجمه و در یک فایل ذخیره کرده باشد.) در غیر این صورت سرویس دهنده محلی خودش یک تقاضا برای DNS سطح بالا ارسال می‌کند. این سرویس دهنده، نشانی ماشینی را که می‌تواند برای ترجمه نام مورد نظر مفید باشد، به سرویس دهنده محلی معرفی می‌کند؛ سرویس دهنده محلی مجدداً یک تقاضا به ماشین معرفی شده در مرحله قبل ارسال می‌کند. در این حالت هم سرویس دهنده نام می‌تواند در صورت یافتن نشانی آی‌پی با آن نام حوزه، آنرا ترجمه کند و یا آنکه نشانی سرویس دهنده سطح پایینتری را به او برگرداند. این روند ادامه می‌یابد تا DNS نهایی نام مورد نظر را به نشانی آی‌پی ترجمه نماید. برای درک بهتر از روند کار به شکل زیر دقت کنید. در این مثال فرض شده‌است که یک برنامه کاربردی با فراخوانی «تابع تحلیلگر نام»، تقاضای ترجمه نام www.microsoft.com را می‌نماید. مراحلی که انجام می‌شود به شرح زیر است:

در مرحله اول برنامه کاربردی با فراخوانی «تابع تحلیل نام»، تقاضای ترجمه نشانی www.microsoft.com را برای سرویس دهنده محلی ارسال کرده و منتظر می‌ماند.
در مرحله دوم، سرویس دهنده محلی از سرویس دهنده Root (که حوزه‌های متفاوت را تفکیک می‌کند) نشانی ماشین یک DNS که متولی حوزه.com است را سؤال می‌کند.
در مرحله سوم، نشانی سرویس دهنده مربوط به حوزه . com بر می‌گردد.
در مرحله چهارم، سرویس دهنده محلی، از ماشین معرفی شده در مرحله قبلی، نشانی سرویس دهنده مربوط به حوزه Microsoft.com را سؤال می‌نماید
در مرحله پنجم فهرستی از سرویس دهنده‌های DNS مربوط به Microsoft.com بر می‌گردد.
در مرحله ششم، سرویس دهنده محلی تقاضای ترجمه نشانی نمادین www.microsoft.com را از DNS متعلق به حوزه Microsoft.com می‌کند.
در مرحله هفتم، معادل نشانی آی‌پی نام www.microsoft.com برمی گردد.
در مرحله هشتم، نشانی آی‌پی خواسته شده در اختیار برنامه کاربردی قرار می‌گیرد.



پرس و جوی بازگشتی
در این روش هر گاه برنامه‌ای بخواهد نشانی آی‌پی معادل یک نام مثل cs.yale.edu را بدست آورد بگونه‌ای که قبلاً اشاره شد، «تابع سیستمی تحلیل نام» را فراخوانی می‌کند. این تابع یک ماشین را بعنوان سرویس دهنده محلی از قبل می‌شناسد و بنابراین تقاضای تبدیل نام را به روش UDP برای آن ارسال کرده و منتظر جواب می‌ماند (پاسخ نهایی DNS طبیعتاً باید یک نشانی ۳۲ بیتی معادل نشانی آی‌پی یک ماشین باشد) دو حالت ممکن است اتفاق بیفتد:

ممکن است در بانک اطلاعاتی مربوط به سرویس دهنده محلی، نشانی آی‌پی معادل با آن نام از قبل وجود داشته و بالطبع به سرعت مقدار معادل نشانی آی‌پی آن بر می‌گردد.

ممکن است در بانک اطلاعاتی سرویس دهنده محلی، معادل نشانی آی‌پی آن نام وجود نداشته باشد. مثلاً سرویس دهنده محلی در بانک اطلاعاتی خودش معادل نشانی آی‌پی نام cs.mit.edu را نداشته و طبیعتاً نمی‌تواند آن را ترجمه کند. در چنین حالتی سرویس دهنده محلی موظف است بدون آنکه به تقاضا دهنده خبر بدهد، خودش رأساً به سرویس دهنده سطح بالاتر تقاضای ترجمه نشانی بدهد. در این حالت هم DNS سطح بالاتر به همین نحو ترجمه نشانی را پیگیری می‌کند یعنی اگر معادل نشانی آی‌پی آن نام را داشته باشد آن را برمی گرداند و در غیر اینصورت خودش از سرویس دهنده سطح پایینتر تقاضای ترجمه آن نام را می‌نماید و این مراحل تکرار می‌شود. در روش پرس و جوی بازگشتی ماشین سرویس دهنده محلی این مراحل متوالی را نمی‌بیند و هیچ کاری جز ارسال تقاضای ترجمه یک نشانی بر عهده ندارد و پس از ارسال تقاضا برای سرویس دهنده سطح بالا منتظر خواهد ماند. بازهم تکرار می‌کنیم، روشی که DNS برای ترجمه نشانی بکار می‌برد می‌تواند بدون اتصال (UDP) باشد که این کار به سرعت عمل ترجمه نشانی می‌افزاید.

دقت کنید که در روش پرس و جوی تکراری نسبت به روش پرس و جوی بازگشتی، حجم عمده عملیات بر عهده سرویس دهنده DNS محلی است و مدیریت خطاها و پیگیری روند کار ساده تر خواهد بود و روش منطقی تری برای بکارگیری در شبکه اینترنت محسوب می‌شود. روش پرس و جوی بازگشتی برای شبکه‌های کوچک کاربرد دارد. برای درک بیشتر این روش به شکل زیر دقت کنید.



پرس و جوی معکوس
فرض کنید حالتی بوجود بیاید که یک سرویس دهنده DNS، نشانی آی‌پی یک ماشین را بداند ولی نام نمادین معادل با آن را نداند. بعنوان مثال DNS مایل است بداند که چه نامی در شبکه اینترنت معادل با ۱۹۵٫۱۳٫۴۲٫۷ می‌باشد. در چنین حالتی مسئله کمی حادتر به نظر می‌رسد، چرا که برای ترجمه نامهای نمادین، چون این نامها دارای حوزه و زیرحوزه هستند، تحلیل نشانی ها ساده‌است ولی ترجمه نشانی آی‌پی به معادل نام حوزه، از چنین روابطی تبعیت نمی‌کند. به عبارت بهتر هیچ ارتباط مستقیم و متناظری بین نشانیهای نشانی آی‌پی و اسامی انتخاب شده در اینترنت وجود ندارد. برای یافتن نام های متناظر با یک نشانی آی‌پی باید یک جستجوی کامل و در عین حال وقتگیر انجام بشود. روش کار بدین صورت است که سرویس دهنده محلی یک تقاضا برای DNS متناظر با شبکه‌ای که مشخصه آن در نشانی آی‌پی، مشخص شده، ارسال می‌کند. بعنوان مثال نشانی آی‌پی شبکه‌ای را ۱۳۸٫۱۴٫۷٫۱۳ در نظر بگیرید، نشانی کلاس B و مشخصه آن ۱۳۸٫۱۴٫۰٫۰ است. زمانی که مؤسسه‌ای یک کلاس نشانی آی‌پی ثبت می‌دهد یک سرویس دهنده DNS، متناظر با شبکه خود ایجاد کرده و آنرا نیز معرفی می‌کند. سرویس دهنده محلی بایستی نشانی DNS متناظر با شبکه ۱۳۸٫۱۴٫۰٫۰ را پیدا کرده و سپس برای آن یک تقاضا ارسال کند. DNS مربوط به این شبکه، براساس زیر شبکه‌هایی که دارد این سؤال را از طریق سرویس دهنده‌های متناظر با هر زیر شبکه پیگیری می‌کند. (چون هر زیر شبکه یک سرویس دهنده DNS مخصوص به خود دارد) نهایتاً یک نام نمادین حوزه معادل با آن نشانی آی‌پی بر خواهد گشت.



ساختار دامنه
نام دامنه از ارقام و حروفی تشکیل شده‌است. یکی قسمت نام کارساز است، دیگری نام دامنه و دیگری زیر دامنه است. مثلا http://www.google.com را در نظر بگیرید. http پروتکل انتقال اطلاعات در وب است. نشانه‌های //: جهت جداسازی پروتکل از دامنه استفاده می‌شود. //:http جزء سامانه نام دامنه قرار نمی‌گیرد. قسمت www نام زیر دامنه‌است. قسمت google نام دامنه و قسمت com کارساز می‌باشد. هر زیردامنه می‌تواند آدرس IP متفاوتی با نام دامنه داشته باشد.

نام دامنه و زیر دامنه را صاحب دامنه انتخاب و ثبت می‌کند. این قسمت‌ها شامل حروف و اعداد انگلیسی و علامت منقی (-) نیز می‌تواند در میان اعداد و حروف (و نه در ابتدا و انتها) قرار گیرد. کارسازهای مختلف، توسط آیکان (به انگلیسی: Icann) تصویب و در دسترس قرار می‌گیرد و شامل ۲ تا ۶ حرف انگلیسی می‌باشد. ثبت دامنه در بسیاری از کارسازها نیاز به مجوزهای مخصوص دارد. کارسازهای ۲ حرفی، در اختیار کشورهای صاحب آنها قرار می‌گیرد و قوانین ثبت در این کارسازها، توسط حکومت‌ها تعیین می‌گردد. مثلا us در اختیار کشور آمریکا، ir در اختیار کشور ایران و fr در اختیار کشور فرانسه می‌باشد.

آیکان پروژه‌ای را در دست دارد تا ثبت نام‌های دامنه را به زبان‌های مختلف بین‌المللی امکان پذیر نماید. این پروژه هم اکنون در حالت آزمایش و بررسی قرار دارد.

Zohreh Gholami

پروتکل انتقال پرونده *FTP*

پروتکل انتقال پرونده (FTP)، پروتکلی است که در شبکه‌های رایانه‌ای برای جابه‌جایی پرونده از مبدا به مقصد مورد استفاده قرار می‌گیرد.

درمیان رایانه‌های میزبان، اف‌تی‌پی به طور ویژه یک قراردادِ متداول برای دادوستد فرمان‌ها و پرونده‌ها در هر شبکه پشتیبان از قرارداد اینترنت و قرارداد هدایت انتقال (TCP/IP) (مانند اینترنت و اینترانت) است. درگاه (پورت) پیش‌فرض برای خدمات قاپ، درگاه 21/TCP و برای انتقال داده از درگاه 20/TCP استفاده می‌کند.

در یک انتقال اف‌تی‌پی دو رایانه دخیل است، یک کارساز و یک کاربر. کارساز (سرور) قاپ، برنامه‌های کارساز اف‌تی‌پی را اجرا می‌کند، و درخواست پذیرش در شبکه را رایانهٔ دیگر (یعنی کاربر) مطرح می‌کند. رایانهٔ کاربر برنامه‌های کاربری اف‌تی‌پی را اجرا و یک ارتباط با سکارساز بر قرار می‌کند.

هنگامی که یک ارتباط برقرار می‌شود کاربر می‌تواند تعدادی از برنامه‌ها را تغییر دهد (دستکاری محدود)، مانند بارگذاری پرونده در کارساز و بارگیری پرونده از آن، یا بازنامیدن یا حذف پرونده‌ها در کارساز و مانند این‌ها.

هر شخص یا شرکت برنامه‌ساز می‌تواند یک کارساز قاپ یا برنامه‌های کاربری ایجاد کند، چرا که این قراردادی آزاد است.

در واقع همه بسترهای رایانه‌ای از اف‌تی‌پی پشتیبانی می‌کنند و به هر ارتباط رایانه‌ای که بر اساس قرارداد هدایت انتقال/قرارداد اینترنت باشد صرف‌نظر از این که از چه سامانه عاملی استفاده می‌شود، اگر رایانه‌ها اجازه دسترسی به قاپ را داشته باشند، این اجازه را می‌دهد که در پرونده‌های رایانه دیگر در این شبکه تغییراتی ایجاد کند.

Zohreh Gholami

پروتکل انتقال ابر متن (Hypertext Transfer Protocol) یا *http*

قرارداد انتقال ابرمتن (به انگلیسی: Hypertext Transfer Protocol) به اختصار  اچ‌تی‌تی‌پی (به انگلیسی: http)  ، یک پروتکل یا قرارداد ارتباطی است که برای انتقال و تبدیل اطلاعات در وب استفاده می‌شود. از این پروتکل برای استخراج مستنداتی که بصورت پیوند در دیگر مستندات قرار گرفته اند استفاده می‌شود. این راهکار منجر به تولید محتوی وب می‌شود.

تولید و توسعه این پروتکل به عهده دو موسسه گروه ضربت مهندسان اینترنت (به انگلیسی: Internet Engineering Task Force) و کنسرسیوم وب جهان‌گستر می‌باشد. این دو موسسه با یکدیگر در نشر مستندات RFC همکاری می‌کنند، مانند RFC 2616 که استاندارد HTTP 1.1 ( نسخه جاری این پروتکل) در آن آمده است.

این پروتکل استانداردی برای ارسال درخواست به خادم یا سرور و دریافت پاسخ از آن می‌باشد. سرور در اینجا یک سایت می‌باشد که پاسخ آن را مشتری client دریافت می‌کند. در واقع مشتری کاربر نهایی سرور می‌باشد. مشتری در خواست خود را که یک http request می‌باشد را به کمک ابزارهایی مانند وب گردهاweb  browser یا برنامه‌های مشابه که user agent نامیده می‌شوند، برای سرور ارسال می‌کند. به سروری که منابع ی مانند فایل‌های HTML یا تصاویر را ایجاد یا ذخیره می‌کند اصطلاحا origin server گفته می‌شود. HTTP در واقع زبانی است که Client (یا در اینجا همان Web browser) و Server (یا در اینجا همان Web serever) از طریق آن با هم گفتگو می‌کنند.

Tags:

Share via facebook Share via linkedin Share via telegram Share via twitter Share via whatsapp

https://www.meta4u.com/forum/Themes/Comet/images/post/xx.png
مقاله ای جامع درباره حسابداري دولتي

نویسنده Zohreh Gholami در مقالات حسابداری, Accounting Articles

1 ارسال
11513 مشاهده
آخرین ارسال: قبل از ظهر 07:57:13 - 11/02/11
توسط
Zohreh Gholami
https://www.meta4u.com/forum/Themes/Comet/images/post/xx.png
مقاله ای جامع و کامل درباره هنر گرافیک

نویسنده Zohreh Gholami در مقالات هنر, Art Articles

3 ارسال
5753 مشاهده
آخرین ارسال: بعد از ظهر 20:16:14 - 11/05/11
توسط
Zohreh Gholami
https://www.meta4u.com/forum/Themes/Comet/images/post/xx.png
مدیریت شبکه های کامپیوتری*SNMP*

نویسنده Amir Shahbazzadeh در شبکه و امنیت شبکه, Network

0 ارسال
2459 مشاهده
آخرین ارسال: قبل از ظهر 10:37:46 - 06/22/11
توسط
Amir Shahbazzadeh
https://www.meta4u.com/forum/Themes/Comet/images/post/xx.png
جامع ترین مقاله درباره الگوریتم ژنتیک (Genetic Algorithm - GA)

نویسنده Zohreh Gholami در مقالات کامپیوتر, Computer Articles

6 ارسال
17589 مشاهده
آخرین ارسال: بعد از ظهر 14:04:20 - 10/30/11
توسط
Zohreh Gholami
https://www.meta4u.com/forum/Themes/Comet/images/post/xx.png
مقاله ای کوتاه و جامع درباره RAM یا Random Access Memory

نویسنده Zohreh Gholami در مقالات کامپیوتر, Computer Articles

0 ارسال
3100 مشاهده
آخرین ارسال: قبل از ظهر 08:13:16 - 11/09/11
توسط
Zohreh Gholami
https://www.meta4u.com/forum/Themes/Comet/images/post/xx.png
مقاله ای جامع درباره پایگاه داده ها "Data base"

نویسنده Zohreh Gholami در مقالات کامپیوتر, Computer Articles

2 ارسال
9350 مشاهده
آخرین ارسال: بعد از ظهر 14:41:30 - 10/25/11
توسط
Zohreh Gholami
https://www.meta4u.com/forum/Themes/Comet/images/post/clip.png
آیکونهای شبکه های اجتماعی - Social Network Icon

نویسنده Hooman Ghayouri در آیکون, Icon

3 ارسال
3104 مشاهده
آخرین ارسال: بعد از ظهر 13:52:58 - 08/23/11
توسط
Hooman Ghayouri