[Zohreh Gholami]

همت ای پیر

پاشو ای مست که دنیا همه دیوانه‌ی تست       همه آفاق پر از نعره‌ی مستانه‌ی تست

در دکان همه باده فروشان تخته است       آن که باز است همیشه در میخانه‌ی تست

دست مشاطه‌ی طبع تو بنازم که هنوز       زیور زلف عروسان سخن شانه‌ی تست

ای زیارتگه رندان قلندر برخیز       توشه‌ی من همه در گوشه‌ی انبانه‌ی تست

همت ای پیر که کشکول گدائی در کف       رندم و حاجتم آن همت رندانه‌ی تست

ای کلید در گنجینه‌ی اسرار ازل       عقل دیوانه‌ی گنجی که به ویرانه‌ی تست

شمع من دور تو گردم به کاخ شب وصل       هر که توفیق پری یافته پروانه‌ی تست

همه غواص ادب بودم و هر جا صدفیست       همه بازش دهن از حیرت دردانه‌ی تست

زهره گو تا دم صبح ابد افسون بدمد       چشمک نرگس مخمور به افسانه‌ی تست

ای گدای سرخوانت همه شاهان جهان       شهریار آمده دربان در خانه‌ی تست

[Zohreh Gholami]

کنج ملال

خلوتی داریم و حالی با خیال خویشتن       گر گذاردمان فلک حالی به حال خویشتن

ما در این عالم که خود کنج ملالی بیش نیست       عالمی داریم در کنج ملال خویشتن

سایه‌ی دولت همه ارزانی نودولتان       من سری آسوده خواهم زیر بال خویشتن

بر کمال نقص و در نقص کمال خویش بین       گر به نقص دیگران دیدی کمال خویشتن

کاسه گو آب حرامت کن به مخموران سبیل       سفره پنهان می‌کند نان حلال خویشتن

شمع بزم افروز را از خویشتن سوزی چه باک       او جمال جمع جوید در زوال خویشتن

خاطرم از ماجرای عمر بی‌حاصل گرفت       پیش بینی کو کز او پرسم مل خویشتن

آسمان گو از هلال ابرو چه می‌تابی که ما       رخ نتابیم از مه ابر و هلال خویشتن

همچو عمرم بی وفا بگذشت ما هم سالها       عمر گو برچین بساط ماه و سال خویشتن

شاعران مدحت سرای شهریارانند لیک       شهریار ما غزل‌خوان غزال خویشتن

[Zohreh Gholami]

نگین گم شده

گلچین که آمد ای گل من در چمن نباشم       آخر نه باغبانم؟ شرط است من نباشم

ناچار چون نهد سر بر دامن گلم خار       چاکم بود گریبان گر در کفن نباشم

عهدی که رشته‌ی آن با اشک تاب دادی       زلف تو خود بگوید من دل شکن نباشم

اکنون که شمع جمعی دودم به سر رود به       تا چشم رشک و غیرت در انجمن نباشم

بی‌چون تو همزبانی من در وطن غریبم       گر باید این غریبی گو در وطن نباشم

با عشق زادم ای دل با عشق میرم ای جان       من بیش از این اسیر زندان تن نباشم

بیژن به چاه دیو و چشم منیژه گریان       گر غیرتم نجوشد پس تهمتن نباشم

بیگانه بود یار و بگرفت خوی اغیار       من نیز شهریاراجز خویشتن نباشم

[Zohreh Gholami]

ملال محبت

گاهی گر از ملال محبت برانمت       دوری چنان مکن که به شیون برانمت

چون آه من به راه کدورت مرو که اشک       پیک شفاعتی است که از پی دوانمت

تو گوهر سرشکی و دردانه‌ی صفا       مژگان فشانمت که به دامن نشانمت

سرو بلند من که به دادم نمی‌رسی       دستم اگر رسد به خدا می‌رسانمت

پیوند جان جدا شدنی نیست ماه من       تن نیستی که جان دهم و وارهانمت

ماتم سرای عشق به آتش چه می‌کشی       فردا به خاک سوختگان می‌کشانمت

تو ترک آبخورد محبت نمی‌کنی       اینقدر بی‌حقوق هم ای دل ندانمت

ای غنچه‌ی گلی که لب از خنده بسته‌ای       بازآ که چون صبا به دمی بشکفانمت

یک شب به رغم صبح به زندان من بتاب       تا من به رغم شمع سر و جان فشانمت

چوپان دشت عشقم و نای غزل به لب       دارم غزال چشم سیه می‌چرانمت

لبخند کن معاوضه با جان شهریار       تا من به شوق این دهم و آن ستانمت

[Zohreh Gholami]

غزال رمیده

نوشتم این غزل نغز با سواد دو دیده       که بلکه رام غزل گردی ای غزال رمیده

سیاهی شب هجر و امید صبح سعادت       سپید کرد مرا دیده تا دمید سپیده

ندیده خیر جوانی غم تو کرد مرا پیر       برو که پیر شوی ای جوان خیر ندیده

به اشک شوق رساندم ترا به این قد و اکنون       به دیگران رسدت میوه ای نهال رسیده

ز ماه شرح ملال تو پرسم ای مه بی مهر       شبی که ماه نماید ملول و رنگ پریده

بهار من تو هم از بلبلی حکایت من پرس       که از خزان گلشن خارها به دیده خلیده

به گردباد هم از من گرفته آتش شوقی       که خاک غم به سر افشان به کوه و دشت دویده

هوای پیرهن چاک آن پری است که ما را       کشد به حلقه‌ی دیوانگان جامه دریده

فلک به موی سپید و تن تکیده مرا خواست       که دوک و پنبه برازد به زال پشت خمیده

خبر ز داغ دل شهریار می‌شوی اما       در آن زمان که ز خاکش هزار لاله دمیده

[Zohreh Gholami]

گوهر فروش

یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم       تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم

تو جگر گوشه هم از شیر بریدی و هنوز       من بیچاره همان عاشق خونین جگرم

خون دل میخورم و چشم نظر بازم جام       جرمم این است که صاحبدل و صاحبنظرم

منکه با عشق نراندم به جوانی هوسی       هوس عشق و جوانیست به پیرانه سرم

پدرت گوهر خود تا به رز و سیم فروخت       پدر عشق بسوزد که در آمد پدر

عشق و آزادگی و حسن و جوانی و هنر       عجبا هیچ نیرزید که بی سیم و زرم

هنرم کاش گره بند زر و سیمم بود       که به بازار تو کاری نگشود از هنرم

سیزده را همه عالم به در امروز از شهر       من خود آن سیزدهم کز همه عالم به درم

تا به دیوار و درش تازه کنم عهد قدیم       گاهی از کوچه‌ی معشوقه‌ی خود می‌گذرم

تو از آن دگری رو که مرا یاد توبس       خود تو دانی که من از کان جهانی دگرم

از شکار دگران چشم و دلی دارم سیر       شیرم و جوی شغالان نبود آبخورم

خون دل موج زند در جگرم چون یاقوت       شهریارا چکنم لعلم و والا گهرم

[Zohreh Gholami]

ساز عبادی

تا کی چو باد سربدوانی به وادیم       ای کعبه‌ی مراد ببین نامرادیم

دلتنگ شامگاه و به چشم ستاره بار       گویی چراغ کوکبه بامدادیم

چون لاله‌ام ز شعله‌ی عشق تو یادگار       داغ ندامتی است که بر دل نهادیم

مرغ بهشت بودم و افتادمت به دام       اما تو طفل بودی و از دست دادیم

چون طفل اشک پرده‌دری شیوه‌ی تو بود       پنهان نمی‌کنم که ز چشم اوفتادیم

فرزند سرفراز خدا را چه عیب داشت       ای مادر فلک که سیه بخت زادیم

بی تار طره‌های تو مرهم گذار دل       با زخمه‌ی صبا و سه تار عبادیم

در کوهسار عشق و وفا آبشار غم       خواند به اشک شوقم و گلبانک شادیم

شب بود و عشق و وادی هجران و شهریار       ماهی نتافت تا شود از مهر هادیم

[Zohreh Gholami]

بر سر خاک ایرج

ایرجا سر بدرآور که امیر آمده است       چه امیری که به عشق تو اسیر آمده است

چون فرستاده‌ی سیمرغ به سهراب دلیر       نوشداروست ولی حیف که دیر آمده است

گوئی از چشم نظرباز تو بی‌پروانیست       چون غزالی به سر کشته‌ی شیر آمده است

خیز غوغای بهارست که پروانه شویم       غنچه‌ی شوخ پر از شکر و شیر آمده است

روح من نیز به دنبال تو گیرد پرواز       دگر از صحبت این دلشده سیر آمده است

سر برآور ز دل خاک و ببین نسل جوان       که مریدانه به پابوسی پیر آمده است

دیر اگر آمده شیر آمده عذرش بپذیر       که دل از چشم سیه عذرپذیر آمده است

گنه از دور زمان است که از چنبر او       آدمی را نه گریز و نه گزیر آمده است

گوش کن ناله‌ی این نی که چو لالای نسیم       اشکریزان به نوای بم و زیر آمده است

طبع من بلبل گلزار صفا بود و صفی       که چو مرغان بهشتی به صفیر آمده است

مکتب عشق به شاگرد قدیمت بسپار       شهریاری که درین شیوه شهیر آمده است

[Zohreh Gholami]

طوطی خوش لهجه

مایه‌ی حسن ندارم که به بازار من آئی       جان فروش سر راهم که خریدار من آئی

ای غزالی که گرفتار کمند تو شدم باش       تا به دام غزل افتی و گرفتار من آئی

گلشن طبع من آراسته از لاله و نسرین       همه در حسرتم ای گل که به گلزار من آئی

سپر صلح و صفا دارم وشمشیر محبت       با تو آن پنجه نبینم که به پیکار من آئی

صید را شرط نباشد همه در دام کشیدن       به کمند تو فتادم که نگهدار من آئی

نسخه‌ی شعر تر آرم به شفاخانه‌ی لعلت       که به یک خنده دوای دل بیمار من آئی

روز روشن به خود از عشق تو کردم چو شب تار       به امیدی که تو هم شمع شب تار من آئی

گفتمش نیشکر شعر از آن پرورم از اشک       که تو ای طوطی خوش لهجه شکر خوار من آئی

گفت اگر لب بگشایم تو بدان طبع گهربار       شهریارا خجل از لعل شکربار من آئی

[Zohreh Gholami]

در راه زندگانی

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را       نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را

کنون با بار پیری آرزومندم که برگردم       به دنبال جوانی کوره راه زندگانی را

به یاد یار دیرین کاروان گم‌کرده رامانم       که شب در خواب بیند همرهان کاروانی را

بهاری بود و ما را هم شبابی و شکر خوابی       چه غفلت داشتیم ای گل شبیخون جوانی را

چه بیداری تلخی بود از خواب خوش مستی       که در کامم به زهرآلود شهد شادمانی را

سخن با من نمی‌گوئی الا ای همزبان دل       خدایا با که گویم شکوه‌ی بی همزبانی را

نسیم زلف جانان کو؟ که چون برگ خزان دیده       به پای سرو خود دارم هوای جانفشانی را

به چشم آسمانی گردشی داری بلای جان       خدایا بر مگردان این بلای آسمانی را

نمیری شهریار از شعر شیرین روان گفتن       که از آب بقا جوئید عمر جاودانی را