شهریار

نویسنده Zohreh Gholami, بعد از ظهر 18:05:47 - 09/16/11

« هرچه می خواهد دل تنگت بگو | ملک‌الشعراى بهار »

0 اعضا و 1 مهمان درحال دیدن موضوع.

Zohreh Gholami

ناکامیها

زندگی شد من و یک سلسله ناکامیها       مستم از ساغر خون جگر آشامیها

بسکه با شاهد ناکامیم الفتها رفت       شادکامم دگر از الفت ناکامیها

بخت برگشته‌ی ما خیره سری آغازید       تا چه بازد دگرم تیره سرانجامیها

دیر جوشی تو در بوته‌ی هجرانم سوخت       ساختم اینهمه تا وارهم از نامیها

تا که نامی شدم از نام نبردم سودی       گر نمردم من و این گوشه‌ی ناکامیها

نشود رام سر زلف دل‌آرامم دل       ای دل از کف ندهی دامن آرامیها

باده پیمودن و راز از خط ساقی خواندن       خرم از عیش نشابورم و خیامیها

شهریارا ورق از اشک ندامت میشوی       تا که نامت نبرد در افق نامیها

Zohreh Gholami

مقام انسانی

خلوتم چراغان کن ای چراغ روحانی       ای ز چشمه‌ی نوشت چشم و دل چراغانی

سرفرازی جاوید در کلاه درویشی است       تا فرو نیارد کس سر به تاج سلطانی

تا به کوی میخانه ایستاده‌ام دربان       همتم نمیگیرد شاه را به دربانی

تا کران این بازار نقد جان به کف رفتم       شادیش گران دیدم اندهش به ارزانی

هر خرابه خود قصریست یادگار صدخاقان       چون مدائنش بشو خطبه‌های خاقانی

عقده‌ی سرشک ای گل بازکن چو بارانم       چند گو بگیرد دل در هوای بارانی

از غبار امکانت چشمه‌ی بقا زاید       گر به اشک شوق ای دل این غبار بنشانی

برشدن ز چاه شب از چراغ ماه آموز       تا به خنده در آفاق گل به دامن افشانی

شمع اشکبارم داد در شب جدائی یاد       با زبان خاموشی شیوه‌ی خدا خوانی

از حصار گردونم شب دریچه‌ای بگشا       گو رسد به حرگاهت ناله‌های زندانی

گله‌اش به پیرامن زهره‌ام چراند چشم       چند گو در این مرتع نی زنی و چوپانی

ساحل نجاتی هست ای غریق دریا دل       تا خراج بستانی زین خلیج طوفانی

وقت خواجه‌ی ماخوش کز نوای جاویدش       نغمه ساز توحید است ارغنون عرفانی

روی مسند حافظ شهریار بی‌مایه       تا کجا بیانجامد انحطاط ایرانی

Zohreh Gholami

چشمه‌ی قاف

از همه سوی جهان جلوه‌ی او می‌بینم       جلوه‌ی اوست جهان کز همه سو می‌بینم

چشم از او جلوه از او ما چه حریفیم ای دل       چهره‌ی اوست که با دیده‌ی او می‌بینم

تا که در دیده‌ی من کون و مکان آینه گشت       هم در آن آینه آن آینه رو می‌بینم

او صفیری که ز خاموشی شب می‌شنوم       و آن هیاهو که سحر بر سر کو می‌بینم

چون به نوروز کند پیرهن از سبزه و گل       آن نگارین همه رنگ و همه بو می‌بینم

تا یکی قطره چشیدم منش از چشمه‌ی قاف       کوه در چشمه و دریا به سبو می‌بینم

زشتی نیست به عالم که من از دیده‌ی او       چون نکو مینگرم جمله نکو می‌بینم

با که نسبت دهم این زشتی و زیبائی را       که من این عشوه در آیینه‌ی او می‌بینم

در نمازند درختان و گل از باد وزان       خم به سرچشمه و در کار وضو می‌بینم

جوی را شده‌ئی از لل دریای فلک       باز دریای فلک در دل جو می‌بینم

ذره خشتی که فراداشته کیهان عظیم       باز کیهان به دل ذره فرو می‌بینم

غنچه را پیرهنی کز غم عشق آمده چاک       خار را سوزن تدبیر و رفو می‌بینم

با خیال تو که شب سربنهم بر خارا       بستر خویش به خواب از پر قو می‌بینم

با چه دل در چمن حسن تو آیم که هنوز       نرگس مست ترا عربده‌جو می‌بینم

این تن خسته ز جان تا به لبش راهی نیست       کز فلک پنجه‌ی قهرش به گلو می‌بینم

آسمان راز به من گفت و به کس باز نگفت       شهریار اینهمه زان راز مگو می‌بینم

Zohreh Gholami

اخگر نهفته

ای دل به ساز عرش اگر گوش می‌کنی       از ساکنان فرش فراموش می‌کنی

گر نای زهره بشنوی ای دل بگوش هوش       آفاق را به زمزمه مدهوش می‌کنی

چون زلف سایه پنجه درافکن به ماهتاب       گر خواب خود مشوش و مغشوش می‌کنی

عشق مجاز غنچه‌ی عشق حقیقت است       گل گوشکفته باش، اگر بوش می‌کنی

از من خدای را غزل عاشقی مخواه       کز پیریم چو طفل قلمدوش می‌کنی

زین اخگر نهفته دمیدن خدای را       بس اخگر شکفته که خاموش می‌کنی

من شاه کشور ادب و شرم و عفتم       با من کدام دست در آغوش می‌کنی

پیرانه سرمشاهده‌ی خط شاهدان       نیش ندامتی است که خود نوش می‌کنی

من خود خطا به توبه بپوشم تو هم بیا       گر توبه با خدای خطا پوش می‌کنی

گو جام باده جوش محبت چرا زند       ترکانه یاد خون سیاووش می‌کنی

دنیا خود از دریچه‌ی عبرت عزیز ماست       زین خاک و شیشه آینه‌ی هوش می‌کنی

با شعر سایه چند چو خمیازه‌های صبح       ما را خمار خمر شب دوش می‌کنی

تهران بی صبا ثمرش چیست شهریار       نیما نرفته گر سفر یوش می‌کنی

Zohreh Gholami

کنج فنا

سری به سینه‌ی خود تا صفا توانی یافت       خلاف خواهش خود تا خدا توانی یافت

در حقایق و گنجینه‌ی ادب قفل است       کلید فتح به کنج فنا توانی یافت

به هوش باش که با عقل و حکمت محدود       کمال مطلق گیتی کجا توانی یافت

جمال معرفت از خواب جهل بیداریست       بجوی جوهر خود تا جلا توانی یافت

تحولی است که از رنجها پدید آید       نه قصه‌ای که به چون و چرا توانی یافت

تو حلقه بردر راز قضا ندانی زد       مگر که ره به حریم رضا توانی یافت

ز قعر چاه توان دید در ستاره و ماه       گر این فنا بپذیری بقا توانی یافت

کمال ذوق و هنر شهریار در معنی است       تو پیش و پس کن لفظی کجا توانی یافت

Zohreh Gholami

من نخواهد شد

رقیبت گر هنر هم دزدد از من، من نخواهد شد       به گلخن گر چه گل هم بشکفد گلشن نخواهد شد

مگر با داس سیمین کشت زرین بدروی ورنه       به مشتی خوشه درهم کوفتن خرمن نخواهد شد

حجابی نیست در طور تجلی لیکن اینش هست       که محرم جز شبان وادی ایمن نخواهد شد

برو از هفت خط نوشان پای خم می‌میپرس       که هر دردی شراب ناب مرد افکن نخواهد شد

به آتشگاه حافظ رونق سوز و گداز ازماست       چراغ جاودانست این و بی روغن نخواهد شد

شبستانی که طوفانش دمید از رخنه و روزن       دو صد شمعش برافروزی یکی روشن نخواهد شد

تو کز گنجینه بیرون تاختی ترسم خرف باشی       که گوهر شاهد بازار یا برزن نخواهد شد

امید زندگی در سینه‌ها کشتن فغان دارد       امین باشی که هرگز مرگ بی‌شیون نخواهد شد

دمی چون کوره‌ی آتش چرا چون شمع نگدازم       عزیز من دل عاشق که از آهن نخواهد شد

گل از دامن فرو ریز و چو باد از این چمن بگذر       که جز خون دل آخر نقش این دامن نخواهد شد

دلی کو شهریارا دشمن جان دوست‌تر دارد       دریغ از دوستی با وی که جز دشمن نخواهد شد

Zohreh Gholami

سیه چشمان شیرازی

دل و جانیکه دربردم من از ترکان قفقازی       به شوخی می‌برند از من سیه چشمان شیرازی

من آن پیرم که شیران را به بازی برنمیگیرم       تو آهووش چنان شوخی که با من میکنی بازی

بیا این نرد عشق آخری را با خدا بازیم       که حسن جاودان بردست عشق جاودان بازی

ز آه همدمان باری کدورتها پدید آید       بیا تا هر دو با آیینه بگذاریم غمازی

غبار فتنه گو برخیز از آن سرچشمه‌ی طبعی       که چون چشم غزالان داند افسون غزل سازی

به ملک ری که فرساید روان فخررازیها       چه انصافی رود با ما که نه فخریم و نه رازی

عروس طبع را گفتم که سعدی پرده افرازد       تو از هر در که بازآیی بدین شوخی و طنازی

هر آنکو سرکشی داند مبادش سروری ای گل       که سرو راستین دیدم سزاوار سرافرازی

گر از من زشتی بینی به زیبائی خود بگذر       تو زلف از هم گشائی به که ابرو در هم اندازی

به شعر شهریار آن به که اشک شوق بفشانند       طربناکان تبریزی و شنگولان شیرازی

Zohreh Gholami

غنای غم

از غم جدا مشو که غنا می‌دهد به دل       اما چه غم غمی که خدا می‌دهد به دل

گریان فرشته‌ایست که در سینه‌های تنگ       از اشک چشم نشو و نما می‌دهد به دل

تا عهد دوست خواست فراموش دل شدن       غم می‌رسد به وقت و وفا می‌دهد به دل

دل پیشواز ناله رود ارغنون نواز       نازم غمی که ساز و نوا می‌دهد به دل

این غم غبار یار و خود از ابر این غبار       سر می‌کشد چو ماه و صلا می‌دهد به دل

ای اشک شوق آینه‌ام پاک کن ولی       زنگ غمم مبر که صفا می‌دهد به دل

غم صیقل خداست خدا یا ز مامگیر       این جوهر جلی که جلا می‌دهد به دل

قانع به استخوانم و از سایه تاجبخش       با همتی که بال هما می‌دهد به دل

تسلیم با قضا و قدر باش شهریار       وز غم جزع مکن که جزا می‌دهد به دل

Zohreh Gholami

ای شیراز

دیدمت دورنمای در و بام ای شیراز       سرم آمد به بر سینه، سلام ای شیراز

وامداریم سرافکنده ز خجلت در پیش       که پس انداخته‌ایم اینهمه وام ای شیراز

توسن بخت نه رام است خدا می‌داند       ورنه دانی که مرا چیست مرام ای شیراز

نکهت باغ گل و نزهت نارنجستان       از نسیمم بنوازند مشام ای شیراز

نرگسم سوی چمن خواند و سروم سوی باغ       من مردد که دهم دل به کدام ای شیراز

به قیام از بر هر گنبد سبزی سروی       چون عروسان خرامان به خیام ای شیراز

توئی آن کشور افسانه که خشت و گل تست       با من از عهد کهن پیک و پیام ای شیراز

سرورانت مگر از سرو روانت زادند       که در آفاق بلندند و به نام ای شیراز

قرن‌ها می‌رود و ذکر جمیل سعدی       همچنان مانده در افواه انام ای شیراز

خواجه بفشرد سخن را و فکندش همه پوست       تا به لب راند همه جان کلام ای شیراز

زان می لعل که خمخانه به حافظ دادی       جرعه‌ای نیز مرا ریز به جام ای شیراز

زان خرابات که بر مسند آن خواجه مقیم       گوشه‌ای نیز مرا بخش مقام ای شیراز

ترک جوشی زده‌ام نیم‌پز و نامطبوع       تب عشقی که بتابیم تمام ای شیراز

شهسوار سخنم لیک نه با آن شمشیر       که به روی تو برآید ز نیام ای شیراز

شاید از گرد و غبار سفرم نشناسی       شهریارم به در خواجه غلام ای شیراز

Zohreh Gholami

جمع و تفریق

ای گل به شکر آنکه در این بوستان گلی       خوش دار خاطری ز خزان دیده بلبلی

فردا که رهزنان دی از راه میرسند       نه بلبلی به‌جای گذارند و نه گلی

دیشب در انتظار تو جانم به لب رسید       امشب بیا که نیست به فردا تقبلی

گلچین گشوده دست تطاول خدای را       ای گل بهر نسیم نشاید تمایلی

گردون ز جمع ما همه تفریق می‌کند       با این حساب باز نماند تفاضلی

عمر منت مجال تغافل نمی‌دهد       مشنو که هست شرط محبت تغافلی

ای باغبان که سوختی از قهرم آشیان       روزی ببینمت که نه سروی نه سنبلی

حالی خوش است کام حریفان به دور جام       گر دور روزگار نیابد تحولی

گر دوستان به علم و هنر تکیه کرده‌اند       ما را هنر نداده خدا جز توکلی

عاشق به کار خویش تعلل چرا کند       گردون به کار فتنه ندارد تعللی

شکرانه تفضل حسنت خدای را       با شهریار عاشق شیدا تفضلی

Tags:

Share via facebook Share via linkedin Share via telegram Share via twitter Share via whatsapp